De weg naar Little Dribbling een reis door Groot-Brittannië

Als medereiziger van Bill Bryson kun je het slechter treffen. Met hem reizen betekent: never a dull moment.
De grote lijn, geografisch gezien, loopt van zuid, Bognor Rigis, naar noord , Cape Wrath. Vanuit deze door hem zelf benoemde Bryson lijn, beschrijft hij Groot-Brittannië in geuren, kleuren , opgeluisterd met sappige details, weetjes, feiten en daarbij vergeet hij zeker niet zijn mening hierover te geven.
Veel besproken thema's zijn natuur, historie, maatschappelijke ontwikkeling, cultureel erfgoed, kunst en hierbij beschrijft hij ,behalve de schoonheid van al deze aspecten, ook heel openlijk het verval dat helaas veelvuldig merkbaar/zichtbaar is. Hij kan dit beoordelen omdat hij veel plekken al meerdere keren bezocht en beschreven heeft.
Het boek is verdeeld in overzichtelijke hoofdstukken en eigenlijk kun je de hoofdstukken bijna los van elkaar lezen. Hij reist ook niet precies langs de Bryson-lijn , het is maar een handvat.
Ik was het niet altijd eens met de schrijver, maar de manier waarop hij de lezer mee laat reizen, is geanimeerd en omdat hij regelmatig een anekdote inlast wordt het geen opsomming, maar een belevenis.
Kortom: een heel prettig, leerzaam boek en een pleidooi voor een leefbaar Groot-Brittannië, waarbij de nadruk gelegd wordt op het behoud van het prachtige erfgoed!

   

Geschreven bij De weg naar little dribbling

Bryson kan beter. Met name de eerste helft van het boek voelt aan als een routineklus. Verhaaltjes die Bryson nog had liggen en even in de goede volgorde gezet? Humor vind ik met name in dat eerste deel flauw en voorspelbaar. Bryson is dan vooral de oude mopperkont. Tweede helft vind ik beter.

Als reisboek waarschijnlijk zinvol, maar met die intentie heb ik het niet gelezen. Ik ken Bryson van zijn Geschiedenis van bijna alles en van zijn boek over Shakespeare. Die boeken bevatten veel meer structuur. Als je dit boek leest om iets van de Engelse cultuur te leren, dan doet het erg rommelig aan. Het boek begint met de presentatie van de Bryson-lijn, maar die blijkt dan in de verste verte niet de werkelijke route te zijn die Bryson gaat volgen (op het begin- en eindpunt na, hoewel dat laatste zelfs ook niet helemaal klopt). Tot op de helft van het boek zijn we nog ten zuiden van Londen, de tweede helft stapt het met zevenmijlslaarzen naar het noorden. De titel wordt alleen in een noot van de vertaler verklaard en blijkt te slaan op Brysons succesboek uit het verleden, Een klein eiland, waar dit een remake van lijkt. Het idee voor dit boek is dan ook om dit oude succes nog een keer uit te melken, wat Bryson nota bene zo zelfs bijna letterlijk in de inleiding beschrijft. Tenslotte belooft hij zo min mogelijk van de plaatsen uit dat boek te gaan weer te gaan bezoeken, maar doet dat vervolgens wel.

Desondanks toch best een prettig boek om te lezen, maar lees het dan ook met die verwachting. Lectuur, geen literatuur en eerlijk gezegd geen aanbeveling van het DWDD boekenpanel waardig.

Geschreven bij De weg naar little dribbling

Ik ben al jaren fan van Bill Bryson omdat hij ontzettend grappig schrijft. Ik kan hem eigenlijk niet in de openbare ruimte lezen want ik moet zo hard om hem lachen dat mensen om mij heen zich afvragen of alles wel goed met mij is. Dit is zijn meest recente boek en hoe ouder hij wordt; des te meer gaat hij klagen. Maar zelden is klagen zo komisch opgeschreven. Een ideaal boek om te lezen als je op vakantie gaat naar Engeland. Wat hij beschrijft is heel herkenbaar als bezoeker van dit wonderlijke land. Dit boek krijgt van mij 4 sterren en niet 5 omdat hij in de loop van het boek wel erg triviale zaken gaat beschrijven. Maar ook dan blijft het grappig. Dat wel!

Als echte anglofiel begon ik met hooggespannen verwachtingen aan dit boek. De eerste hoofdstukken waren leuk, toen minder leuk en al snel niet meer leuk maar saai, erg saai.
De humor van Bill Bryson wordt voorspelbaar en gaat vervelen en de plaatsen, landschappen en vooral alle weetjes worden één grote taaie brij waar niet meer doorheen te lezen valt.
Ik heb het boek met veel moeite uitgelezen en heb niet het gevoel dat ik er veel wijzer van geworden ben.

Wat heb ik genoten van dit boek! Ik ben een echte Engeland liefhebber, ben op veel plekken geweest waar hij over schrijft en ik heb genoten van zijn boek! Bryson schrijft heerlijk, meermalen heb ik hardop moeten lachen (bv: 'Puntje puntje ging na 11 maanden alweer scheiden. Ik had puistjes die het langer uithielden.')Hij heeft echt de Britse, onderkoelde humor. Hij kan opeen zeer charmante manier mopperen en schrijft zeer beeldend. Kortom een geweldig boek! Herlezen waard.

Meerdere boeken van de schrijver gelezen en ik zal hem blijven lezen omdat ik van de man zijn humor houd. In boeken als 'tegenvoeters' en 'terug in Amerika' , komen veel situaties voor waarom ik smakelijk kan lachen. Ook in dit boek weer. b.v. de twee oudere dames die hem een lift aanbieden - heerlijk om gelachen. Verder veel wetenswaardigheden die het misschien niet echt waard zijn om te weten, maar wel leuk.
Het grote probleem wat ik met het boek heb zijn de vele beschrijvingen(die op den duur allemaal steeds hetzelfde lijken) tussen de humor door. Alle dorpjes en stadjes met lege winkelstraten, slechte hotels, slechte en onlogische treinverbindingen. Dan soms weer een verrassend leuke pub en juist wel een leuk winkeltje. Net als in 'terug in Amerika', waar steeds maar weer het ene bos na het andere wordt beschreven is dat wel eens langdradig. Gelukkig is er net op tijd weer een stuk humor, wat je weer aan de lees houdt. Persoonlijk vond ik 'Terug in Amerika' grappiger. Mocht je niet van zijn humor gecharmeerd zijn, dan is het een hele klus om er door te komen. Maar ik blijf hem vooral lezen voor z'n humor.

Geschreven bij De weg naar little dribbling

In dit boek gaat de lezer op reis met Bill Bryson dwars door Groot Brittannië. Bill Bryson is een gezellige mopperkont met zelfkennis. Hij bezoekt musea, dorpen, steden en met humor wijst hij op de pijnpunten, bv toeristische plaatsen die totaal verpauperd zijn, hoge consumptieprijzen en de bureaucratie van de National Trust, een soort engelse monumentenzorg.
Maar hij kan ook heel beeldend schrijven over historische dorpjes, prachtige musea en geweldige landschappen.
Het boek leest makkelijk weg, al worden moeilijke woorden niet geschuwd. Dit boek is geen reisgids, het beschrijft de huidige stand van zaken in Groot Brittanniē. Bill Bryson is heel duidelijk in zijn observaties en dat maakt het een subjectief geschreven boek. Het is vermakelijk om te lezen en de lezer steekt er ook wat van op.

Zoals zoveel van zijn boeken is dit boek erg interessant maar bovendien zo vol humor.
Iemand aan wie ik het ook liet lezen hoorde ik voortdurend grinniken. Hij kon het
boek tegen bedtijd amper wegleggen.

Als groot fan van Engeland had ik vooraf grote verwachtingen van het boek van Bill Bryson: De reis naar Little Dribbling. De reis door Groot-Brittannië zou voor mij veel herkenbaars moeten opleveren.

Het eerste wat mij opviel en wat ik erg leuk vond, is het kaartje van Engeland in het begin van het boek. Op die manier heb je een goed overzicht van dit mooie land.
Door een stom ongeluk krijgt de auteur het idee om zijn land te gaan verkennen, ook omdat hij opgaat voor het Brits staatsburgerschap. Dit wordt met veel humor en geschiedenis verteld.
Hoewel ik had verwacht dat de reis echt van het zuiden naar het noorden van Engeland zou worden gemaakt, is dit in realiteit toch anders. De auteur maakt meer uitstapjes.
Tijdens zijn reizen wordt veel verteld over de geschiedenis van het land en uiteraard komt hij ook in contact met mede-eilanders met al hun hebbelijkheden wat soms hilarische gesprekken oplevert.
Aangezien ik persoonlijk de geschiedenis van Engeland erg interessant vind en veel plaatsen daar hebt bezocht, was het boek voor mij een heerlijke herkenbare reis aan de hand van de auteur. Ik had het gevoel er bij te zijn, wat een compliment is voor de schrijfstijl van Bill Bryson.

De schrijfstijl is fijn, het leest lekker weg, hoewel het niet een boek is dat je in een keer uit leest. Het komt meer over als diverse columns. Bill Bryson is een auteur die door zijn verhaal beelden doorgeeft. Uit alles spreekt zijn liefde voor dit eiland en de wens om het goed in stand te houden.
Ook als je Engeland niet kent, kan je door het lezen van dit boek heel wat leren over Groot-Brittannië en wellicht een reis daarheen plannen, wat zeker de moeite waard is!

De auteur eindigt zijn relaas met een bezoek aan Uffington, Oxfordshire, waar in de heuvels een gigantisch wit paard (White Horse) is gemaakt. Men heeft in een heel ver verleden (wellicht drieduizend jaar geleden of langer, men weet het niet) gras weggesneden van de kalksteenheuvels en zo ontstond de betreffende afbeelding. Deze afbeelding wordt tot op de dag van vandaag onderhouden. Zoals de auteur o.a. zegt “er is geen landschap fraaier dan Groot-Brittannië en we moeten daar goed voor zorgen”. Een passend sluitwoord voor dit boek waar ik mij bij aansluit.

Ik vond en vind het een mooi boek, en het zal zeker een plaats krijgen in mijn boekenkast in het Engeland-gedeelte. Een aanrader voor diegenen die houden van een amusant geschiedenis- annex reisboek.

Geschreven bij De weg naar little dribbling

Wat een heerlijk boek. Zó leuk geschreven!