De wezens

Dit boek verhaalt van een buitenaards wezen dat naar Aarde gestuurd wordt om het bewijs rond een opgeloste wiskundige stelling te vernietigen. Zijn volk, de Vonnadoriërs, hebben hem als straf naar Aarde gestuurd. Straf, omdat de mens een technologisch en wiskundig inferieur ras is van gemiddelde intelligentie in een eenzame uithoek van het heelal dat nog niet verder komt dan de levenloze maan in de buurt.

De alien die vanaf nu in het lichaam van de professor Andrew Martin zit, weet weinig van de gewoontes van de mensen en probeert zich in een benzinestation snel in te lezen in de Cosmopolitan. Hierdoor en de eerste hoofdstukjes krijgt het verhaal een komische tint met slapstickachtige elementen wanneer hij zich verbaast over onze wereld: “Ik ben op een planeet terechtgekomen waar de intelligentste levensvorm zijn eigen auto moet besturen…”
(Zijn er echt honden die brokkenpindakaas lusten?)

Naast dit staat het boek bol van de rake observaties over de zin en onzin van het mensenleven. “…een planeet met dingen die in andere dingen gewikkeld werden. Eten in verpakkingen. Lichamen in kleren. Minachting in glimlachjes.”
En later, als hij al even op Aarde woont, snapt hij niet waarom de mens zich dat vreemde weekritme aanmeet. Vijf dagen op repeat, een plezierdag en een dag om alvast te somberen over de maandag. Waarom zou de mens niet meer menselijke voldoening uit zijn sterfelijke leven halen?
Verder ontdekt hij toch ook de schoonheid in sommige zaken. Muziek en zorgen voor elkaar.

Het bij uitstek sterkste punt van het boek was de verandering die de hoofdpersoon ondergaat. Hiermee geef ik niets weg over het verloop, dit kan de lezer van tevoren voelen aankomen.
Het zit ‘m in de uitwerking van de verandering, de situatie is niet direct koek en ei nadat de alien heeft afgerekend met een tegenstander. Zoals hij ook zegt, net als in het menselijk leven gaat er enig tijd overheen.

Uiteindelijk gaat het over de zoektocht naar een liefdevol thuis. Prachtig einde.
Nadat ik het boek had uitgelezen – inclusief nawoord – heb ik het voorwoord er nog eens bij gepakt en me daarbij afgevraagd wie er nu eigenlijk tegen welke lezer spreekt.

5 sterren, aanrader om te (her)lezen.

Dit boek is een boek vol met betekenis, maar is toch in een ontzettend grappige manier geschreven (mocht je The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy leuk vidnen, dan kun je dit boek zeker waarderen). Ik las het boek eigenlijk zonder dat ik wist waar het over ging en werd heel erg verrast. Ik ben zo blij dat idt boek in het Nederlands vertaald is! Er zijn in het Nederlands niet genoeg Science-Fiction boeken (en worden helaas nog altijd als underrated beschouwd). bij scifi denk iedereen altijd aan spaceopera’s en ik ben blij dat er een science fiction boek vertaald is dat geen spaceopera is! Dit boek is slim en grappig en inspirerend. Matt Haig is zeker een geweldige schrijver!

Dit boek is origineel, leest heerlijk snel door de bondige hoofdstukken en biedt een zeer intrigerende kijk op de maatschappij. Het is verassend geestig. Het gegeven dat het hoofdpersonage een buitenaards wezen is kan afschrikken als je de kaft leest, maar er zijn weinig boeken zo menselijk als dit. Ironisch, kritisch, grappig en ontroerend!

Geschreven bij De wezens

Haig heeft een geweldig gevoel voor humor en neemt de hedendaagse samenleving op een heerlijke manier op de hak. Ik heb het boek achter elkaar twee keer gelezen en dat doe ik anders nooit.

Geschreven bij De wezens

Prachtig boek! Een aanrader!

Geschreven bij De wezens

Ik las dit na "How to stop time". "The Humans" is weer een fijn origineel verhaal dat je op een zonnige zondag in een keer wegleest. Ik ga de rest van Matt Haig's boeken ook lezen.

Geschreven bij De wezens

Vanaf de eerste pagina was ik hooked. Het lijkt op niets wat ik eerder gelezen heb. Het is spannend, grappig, liefdevol surrealistisch en zit vol mooie inzichten. De 97 tips voor mensen tegen het einde van het boek vond ik fantastisch.

Een absolute aanrader

Geschreven bij De wezens

Ik heb dit prul na 20 bladzijden weggegooid. Zo niet interessant, zo ongelooflijk saai en zo niet boeiend. Ik las in een andere recensie een vergelijking met Hitchhiker's Guide to the Galaxy, totaal misplaatst. Douglas Adams weet genoeg humor in zijn boeken te leggen en toch ook wat spanning er in te houden, maar die Matt Graig kan zich voortaan beter met het regionale nieuws van Herejezusveen bezighouden.
Wat ongelooflijk slecht is dit