De zomer van 1945

Dit boek heeft me verrast. De tijd na de bevrijding lezen we vrij weinig over, terwijl dit boek aantoont dat er ontzettend veel is gebeurd. Lachen en huilen, het zit er allemaal in in dit boek.

Je denkt na de bevrijding van de duitse bezetters is het klaar maar de nasleep en gevolgen van 5 jaar bezetting worden in dit boek vanuit verschillende invalshoeken goed belicht.

Wim Daniëls beschrijft verschillende gebeurtenissen die plaatsvonden in de periode na de 2e W.O. zoals bijvoorbeeld hoe het befaamde ' tientje van Lieftinck' tot stand is gekomen. Het format hiervoor had hij reeds bedacht in gevangenschap. De verhaallijnen zijn kort hetgeen fijn is om te lezen.
Een aanrader voor de zomer van 2020 !

Toevallig gaat een van de hoofdstukken over mijn grootvader A.C. de Graaf en wat er in het hoofdstuk staat is rechtstreeks gekopieerd van de wikipediapagina over hem inclusief een storende fout (de aanname dat mijn grootvader op eigen initiatief is gevlucht na aanhouding en daarom neergeschoten is nooit aangetoond en hoogstwaarschijnlijk onwaar). In het hoofdstuk worden alle andere boeren in de Wieringermeer in de verdachte hoek gezet omdat ze in de oorlog niks zouden hebben betekend en alleen op eigen gewin uit waren. Raar verhaal want er nogal wat onderduikers die een plek vonden bij boerderijen en er waren meer mensen zoals mijn opa, neem mijn opa’s vriend Sicco Mansholt, boer, verzetsman en later minister. De schrijver vergeet ook even te melden dat op 17 april 1945 alle boeren in de Wieringermeer hun gewassen en gebouwen kwijt doordat de polder onder water werd gezet en daarna voorjaarsstormen de rest vernietigde. Het duurde tot in de jaren 50 voordat alles weer terug gebouwd was. Dit hoofdstuk kan natuurlijk een uitglijdertje zijn maar het lijkt erop dat hele boek een slordige haastklus is geweest. Jammer van het papier.

Een rare, volkomen losgeslagen tijd uit de geschiedenis. Ik ben dus blij dat ik van lang ná de oorlog ben.
Dat zovele vrouwen en meisjes door een volkswoede zijn opgepakt, publiekelijk zijn vernederd en verguisd is een nog onderbelichte episode: het moet gruwelijk geweest zijn en als trauma hebben doorgewerkt.
Bovendien zijn er ook vrouwen ten onrechte beschuldigd en vernederd, nog vele malen erger.
Vorige week meldde de Volkskrant een bericht van een vrouw die er vijftig jaar niet over had kunnen spreken en het trauma mee had genomen in haar graf.
Gefrustreerd volk dat van slachtoffer zichzelf tot dader maakt.
Deze gruwelijke gebeurtenissen zijn tot nu toe onderbelicht gebleven en horen net zo goed tot deze rare, losgeslagen en chaotische periode.
Ik zie ook weleens beelden van mijn stad uit die tijd, helemaal kapotgeslagen en ben blij dat ik het niet heb meegemaakt, hoe lelijk de architectuur van het huidige Rotterdam ook is (smaken verschillen)!