De zonen van Bruce Lee

Alex Boogers is mijn favoriete schrijver en ik mocht hem vorig jaar persoonlijk ontmoeten in de bieb. Ik wist dat hij deze reis ging maken en een boek zou schrijven. Ik heb er naar uit gekeken. Ondanks het feit dat ik niks heb met Bruce Lee vond ik het boek vaderlijk en meesterlijk. Een lach en een traan maar vooral een bron van liefde.

Ik heb het boek net uit en terugkijkend waren er veel momenten dat ik mij verveelde. Het is een vreemd boek, waarbij de verhalen die de schrijver over zichzelf en zijn zoon verteld mij allerminst interesseerden. De schrijver wisselt verhalen over zijn eigen leven af met die van Bruce Lee. De vele momenten dat het over hemzelf ging verveelde ik mij enorm en wanneer het over Bruce ging werd het interessanter. Die wisselwerking stoorde mij wel, omdat het ook de kracht van het verhaal over Bruce Lee juist weghaalde en ik tussendoor met tegenzin over het leven van de schrijver moest lezen. Daar komt bij dat 99% van wat hij over Bruce Lee schrijft voor de kenner ook al oud nieuws is en dus niks toevoegt voor iemand die Bruce al enigszins kent. Er zijn vele andere boeken over Bruce Lee die interessanter zijn en ook beter geschreven zijn. Het feit echter, dat er in Nederland nog geen boek over Bruce Lee bestond, is denk ik de enige redding van dit boek. Ook het hele brief-idee gericht aan zijn zoon voelde een beetje vreemd, overbodig en onsamenhangend met het verhaal van Bruce... Het leek mij gepaster als hij de brief echt privé aan zijn zoon had geschreven en niet openlijk gepubliceerd.
Als basis is het concept van het boek niet slecht, maar het had echt veeeeeeeel boeiender en krachtiger uitgewerkt kunnen worden. Dat vond ik jammer want wat er over Bruce gedeeld wordt in dit boek is heel basic, terwijl juist iemand als Alex, met veel kennis van en liefde voor Bruce, de verscholen gelaagdheid in Bruce zou kunnen openbaren aan zowel kenner als leek. Eigenlijk was er slechts 1 moment tijdens het lezen van dit boek die ik werkelijk de moeite waard vond en dat was helemaal op het eind, waarbij de schrijver en zijn zoon een oude buurman van Bruce tegenkomen; iemand die Bruce als gewone buurman gekend heeft en met zijn korte verhaal in alle eenvoud werkelijk iets van de levendigheid van Bruce in het verhaal brengt.

Samengevat: Het is niet echt een goed boek en het is lichtelijk overbodig maar ik raad het toch aan om 1 keer te lezen, vooral als je niks of weinig over het leven van Bruce Lee weet. Als je echt geïnteresseerd bent in Bruce, dan bestaan er veel meer betere boeken.

De ondertitel verklaart het boek. Zelf had ik niet zoveel met kungfu en Bruce Lee, maar toch werd ik het boek ingezogen. Voer voor romanlezers!

Het is wonderlijk dat bepaalde boeken mij zo ontzettend aanspreken, terwijl dat zo niet voor de hand ligt. Ik ben zo’n beetje in alles het tegenovergestelde van Alex Boogers, maar toch heb ik altijd een soft spot gehad voor Bruce Lee en voor kungfu. Mijn eerste kennismaking met kungfu, het lichamelijke en het geestelijke en het spirituele aspect was de Amerikaanse serie Kungfu met David Carradine; natuurlijk staat Boogers ook bij deze serie uitgebreid stil omdat die namelijk ook Bruce Lee betrof. Die serie wordt natuurlijk - dat begrijpt een kind - door Bruce Lee en Alex Boogers veracht, en vanuit hun oogpunt terecht, denk ik nu. Ik heb nooit aan kungfu of karate gedaan maar wel aan zijn softe neefje t’ai chi, en aan zenboeddhisme (kun je daaraan doen? Nou ja, waarom ook niet, eigenlijk). Ik hou ook van kungfu-films omdat ik hou van dansen en van ballet. Dat zal het wel zijn en van de spirituele boodschap.

Alex Boogers en zijn idool Bruce Lee zijn stoere mannen, gedwongen stoer misschien om zich staande te kunnen houden in een hun vijandig gezinde wereld en dat is nu net waar voor mij kungfu ook voor staat: het zoeken naar jezelf, naar je diepere kracht in een wereld die jou persoonlijk niet zo ziet zitten.

En dan heeft iedere ruwe bolster natuurlijk een blanke pit. Hoe ruwer de bolster hoe blanker de pit (hmm, ik denk dat gezien de huidige ontwikkelingen met betrekking tot Black Lives Matter het woord ‘blank’ misschien een nare bijsmaak krijgt).

Zo is het precies - ruwe bolster, blanke pit-: Alex Boogers blijkt een heel liefhebbende vader, die alsmaar vreest dat hij het niet goed genoeg doet: zijn zoon opvoeden, zijn zoon zijn liefde geven, zijn zoon een volwassen mens te laten worden, zijn zoon stimuleren in zijn eigenheid, zijn kunstopvattingen. Hun road trips naar de verschillende plaatsen waar Bruce Lee gewoond heeft, vertellen ook hun verhaal: parallelleren (een neologisme, ;-) rdv). Alex en zijn zoon en Bruce Lee en zijn zoon, die net als zijn vader jong stierf en onder geheimzinnige omstandigheden. Hong Kong. Seattle. San Francisco. Los Angeles.

Vanzelfsprekend is Bruce Lee ook Boogers’ geestelijke vader. Overal duiken de gelijkenissen op tussen Boogers en zijn held Bruce Lee: vader en voorbeeld. Tot in de meest absurde details. Dat zou lachwekkend kunnen worden, het zou een overkill kunnen zijn, maar dat gebeurt helemaal niet. Het tegendeel is het geval. Het is volstrekt logisch dat Boogers’ leven zich zo paart aan dat van Bruce Lee. Ik slik het als zoete koek die helemaal niet te zoet is. Een meer dan interessante biografie van Bruce Lee, een meer dan interessante autobiografie van Alex Boogers. Een meer dan interessante road trip van een vader en een zoon. Een zoeken naar zichzelf van de vader en van de zoon. Zoals het voorplat van de roman zegt: ‘Een eigenzinnige sportbiografie, een ontroerende briefroman en een onthutsende coming of age memoir ineen.’ Ik denk dat er een verbindingsstreepje tussen dat laatste hoort te staan: coming of age-memoir, of misschien zelfs coming-of-age-memoir.

De schrijver slaat de plank volledig mis door de naam van Bruce Lee misplaatst voor commerciële doeleinden te gebruiken waardoor blijkt dat hij zelf niet de essentie begrijpt. Het boek gaat over ik, ik en ik alsof hij stervende is en een persoonlijk verslag wil delen aan zijn zoon. Daarnaast bekritiseerd hij het meest waardige boek van Bruce Lee zelf samengesteld door zijn vrouw waar haar aandeel niet word gezien als waardevol. Deze man verstaat niet de werkelijke filosofie van Bruce en kent zen niet zoals zen is. De titel vind ik dan ook een belediging voor een legendarisch persoon als deze waarbij de coverfoto dan ook misbruikt wordt.