Death row Dollies leven met de doodstraf

Geschreven bij Death row dollies

De dollies zijn de Europese vrouwen die schrijven met ter dood veroordeelden in Texas, USA. Van schrijven komt bezoeken en soms zelfs trouwen. Een boeiende beschrijving van een soms verbijsterend wereldje. Maar dat trof mij niet echt in dit boek. Geschokt ben ik door het rechtssysteem in Texas. De toestand van de gevangenen die, soms onschuldig, jarenlang als gekooide beesten wachten op hun dood. De rechteloosheid die er heerst voelt als een nachtmerrie.

Geschreven bij Death row dollies

Een heel mooi ingrijpend boek met een goede inkijk in de deathrow-wereld.
Had wel verwacht dat het meer zou gaan over de vriendinnen/verloofdes/vrouwen van deze mannen die deathrow zitten. Daarom wilde ik dit lezen. Gaat ook over vrouwen die zich inzetten voor de terdoodveroordeelde,zonder dat ze een relatie hebben met deze mannen. Of getrouwde vrouwen die deze mannen financiële steun geven.
Maar het is zeker een heel indrukwekkend verhaal,met veel achtergrondinformatie over de deathrow.

In 2 dagen uitgelezen, ik was geboeid, verbijsterd, ontroerd, verontwaardigd.
Linda Polman heeft een fijne vlotte manier van schrijven, helder taalgebruik, een vleug humor..
Echt een boek wat je gelezen moet hebben om een beetje te begrijpen hoe de "doodstraf" economie zichzelf in stand houdt.
Het is informatief en leest als een spannende roman.
top.

Ik raad het iedereen aan, in 1x uitgelezen!
Ik wou wachten totdat ik op vakantie ging, met het lezen van het boek maar na 1 blz kon ik niet meer stoppen!

In 1 dag uitgelezen! Zegt genoeg :)
Ook daarenboven zeer informatief.
Ik hoorde recentie van het boek op rradio 1

Lieve Linda,

Bedankt voor het schrijven van je prachtige boek Death Row Dollies; het heeft me geraakt. Ik vond het emotioneel, grappig, herkenbaar uit verhalen en prettig om te lezen.

De passage over het badschuim heeft mij in mijzelf doen huilen van het lachen, of was het andersom....

Warme groet,
Norma

Een intrigerend boek over een voor velen van ons onbekende wereld. De belangrijkste persoon op de aarde voor iemand worden ook als die persoon gruwelijke misdaden begaan heeft. Dit boek geeft een inkijkje in het leven van 'death row' en hun bezoekers.

Het is een boek over een ongewoon thema; de briefwisseling van de zgn "Death Row Dollies" en de daaruit voortvloeiende relaties met ter dood veroordeelde mannen. Europese vrouwen vinden bij deze gevangen de waardering die ze thuis niet krijgen en juist de onmogelijk werkelijk contact met elkaar te hebben drijft de (erotische) spanning op. Verbazingwekkend hoe ver sommige vrouwen bereid zijn te gaan voor de liefde van deze mannen, wetend dat de relaties absoluut perspectiefloos zijn. Een mix uit naastenliefde en eenzaamheid.

Ik stond nooit zo stil over veel zaken die in dit boek worden beschreven. Wat drijft vrouwen om huis en haard te verlaten om te trouwen met de allerergste criminelen? Hoe is het leven voor een doodstrafgevangene? Hoe gaat het eraan toe op een executie dag met onder meer het galgenmaal en het laatste woord? Welke executie methodes tegenwoordig het meest toegepast en zijn ze enigszins humaan? Geeft de doodstraf genoegdoening aan de nabestaanden van het slachtoffer van moord?
Hoe is het leven voor andere gevangen in de gevangenis in het algemeen?
Linda Polman beschrijft ze net als in andere boeken veel tragikomische situaties. Polman
neemt je mee naar de zuidelijke staten van Amerika en schetst een beeld van een samenleving waarin vooral de mensen die zich geen goede advocaat kunnen veroorloven de doodstraf opgelegd krijgen.
Waar mensen om het roken van een paar joints jaren naar de gevangenis kunnen gaan. Waar de onderkant van de samenleving een uitzichtloze toekomst voor zich heeft. Ik zou alleen voor de doodstraf zijn als het meervoudige moordenaars (zoals Dutroux) betreft waarvan met absolute zekerheid kan worden vastgesteld dat zij schuldig zijn, zonder verzachtende omstandigheden. De geweldige film 12 Angry Men heb ik gezien en het boek van Linda Polman zet me ook te denken.

Interessant boek, maar op een gegeven moment kon ik er wat moeilijker doorheen komen.