Des Hommes Et Des Dieux

Geschreven bij Des Hommes Et Des Dieux

De film in een zucht uitgezien en toch waren we toen al 120 minuten verder.
Mensen met een roeping. Een opdracht ook.
Hoe moeilijk het soms ook was die te blijven volgen.
Er waren ook andere keuzes mogelijk maar ook weer niet als je je hart durft te volgen.
De eenvoud en soberheid van het kloosterleven was prachtig uitgebeeld. Daardoor was het mogelijk de innerlijke rijkdom te ontdekken van een kloosterleven. Het gevecht die je met jezelf voert. je angsten, je vragen, je verwachtingen en vraagtekens over je keuze.
Het was ontroerend te zien hoe de monniken samen leefden met de plaatselijke islamitische bevolking. Generaties monniken verweven en onderdeel uitmakend van de plaatselijke samenleving.
De kapittelzaal was slechts een onbeduidende keukentafel met een onooglijk zeiltje erop. Houten stoelen daar om heen. Op deze plek worden de belangrijke keuzes gemaakt en door elke monnik, in vrijheid en respect voor elkaar keuzes, uitgesproken. Je moet weten dat in kloosters de maaltijden altijd in stilte plaats vinden. Onder de warme maaltijd wordt er door een monnik voorgelezen.
Je moet weten dat op bijzondere dagen niet wordt voorgelezen maar naar prachtige muziek wordt geluisterd en dat daarbij genoten wordt van een glas wijn. Met deze kennis zal je net als ik tranen van ontroering krijgen wanneer een monnik onverwachts er een feestmaal van maakt zonder overleg met Vader Abt..... Gerrie Groot

Geschreven bij Des Hommes Et Des Dieux

Deze film gaat over acht Franse monniken in een klooster vlakbij een Algerijns dorp. En wat hen overkomt tijdens de bloedige burgeroorlog. De film is gebaseerd op ware gebeurtenissen.
Waar gaat het in de kern over? Een kleine groep al oudere monniken zwicht niet voor de uiterst bedreigende situatie waarin ze tercht komen: het Algerijnse leger en fundamentistische moslims bestrijden elkaar te vuur en te zwaard en de monniken worden hun speelbal. Centraal in de film staan de overwegingen van de kloosterlingen, ieder voor zich en gezamenlijk. Zij hebben niet voor deze situatie gekozen. Zij wilden in vrede hun missie voortzetten. We zien hun angst, hun twijfel, hun verlangen om te vertrekken. We horen hun aangrijpende gebeden in het nachtelijk donker van hun cellen. Niet openlijk, maar suggestief wordt er een afstand gecreëerd als een broeder zijn mening kenbaar maakt. er vallen dan stiltes. Van de gezichten van de anderen is dan niet af te lezen wat ze er van vinden. Er zijn wel reacties, maar ze helpen niet verder, de vertwijfeling groeit. We zien en horen ook de getijden, hun dagelijkse lofzang, de lezingen van de Schrift, de gezongen psalmen.
God antwoordt niet onmiddelijk op hun smeekbeden, als het water hen aan de lippen staat, integendeel. Geen wonderen, geen aanwijzingen, geen uitsluitsel. De autoriteiten zijn verdeeld: de plaatselijke willen wel graag dat ze blijven, de nationale willen dat ze gaan. Beide hebben argumenten.
Hij antwoordt wel. In de liederen die ze zelf zingen, in de teksten die ze zelf bestuderen, in de gebeden die ze zelf zeggen, daarin antwoordt God. En langzaamaan ebt de twijfel weg en groeit het vertrouwen dat ze hun missie niet hebben op te geven. Ook al bekopen ze dat uiteindelijk met de dood. Een paar keer wordt de broeders gevraagd wat ze willen: vertrekken of blijven. Ook deze gebeurtenis wordt uitvoerig in beeld gebracht. Het gaat niet vanzelf. Maar juist omdat dat proces met horten en stoten plaatsvindt, wordt het grondiger, realistischer. Het is een individuele keuze, gepaard met twijfel. De partijen waar ze tussen in staan doen zich gelden en beïnvloeden de monniken, maar soms averechts.
Filmisch
De regisseur toont ons opmerkelijk vaak portretten van de monniken. Ook hun gesprekken aan tafel komen vaak in beeld. En niet te vergeten, hun vieringen in de kapel. Bij die laatste zien we hen vaak op enige afstand en op de rug. Heel knap breekt de regisseur scènes steeds af, voor ze uitgespeeld zijn. In je hoofd duurt de gebeurtenis voort, terwijl tegelijkertijd of elders iets anders gebeurt, wat dan in beeld komt. Soms ging het me te snel. Wat zingen ze, wat bidden ze, wat is de lezing van de dag? Het gaat om Trappisten, een strenge variant van de Cistersiënzers. Soberheid en discipline staan hoog in hun vaandel, naast handarbeid, zwijgzaamheid en het afzien van luxe. We zien de broeders op een gegeven moment genieten van wijn en klassieke muziek, een ongekende en zeldzame luxe. Ik moet deze film herhaalde malen gaan bekijken om die fragmenten te kunnen duiden. Want de teksten, de liederen en de gebeden zijn van grote invloed op de keuzes en de houding van de monniken. Wat was de lezing van de dag, de lectio divina, hoe was de liturgie samengesteld, welk Godsbeeld en mensbeeld doet er opgang in hun orde? De regisseur vermoeit ons er niet mee, het resultaat telt.

Geschreven bij Des Hommes Et Des Dieux

Voor deze film moet je even de tijd nemen. Een heel mooi waargebeurd verhaal, op sobere en verstilde wijze in beeld gebracht. Slechts af en toe is er muziek op de achtergrond, die niet erg indrukwekkend is, maar in deze film is daar ook eigenlijk geen behoefte aan. Het begint met te laten zien hoe Christelijke Franse monniken samenleven en -werken in een afgelegen Islamitisch Algerijns dorp. Zij helpen en respecteren elkaar en leven mee met de vreugdes en het verdriet van de anders gelovigen, gewoon als mensen samen met elkaar. Heel mooi en vol eenvoud gefilmd. Dan wordt het dorp bedreigt door een Islamitisch fundamentalistische groepering en moeten de monniken ieder voor zich èn als groep een keuze maken: blijven of - zoals de lokale overheid wil - terugkeren naar Frankrijk. Zij voelen zich verantwoordelijk voor het welzijn van de dorpsbevolking die deels van hen afhankelijk is, maar ben je bereid het risico op een gewelddadige dood te lopen? Het maken van deze keus gaat tot de essentie en de vertwijfeling wordt heel mooi in beeld gebracht. In deze film zijn juist de stiltes die vallen veelzeggend. Misschien heeft deze film een meerwaarde als je gelovig bent, het is in elk geval fantastisch om te zien hoe mensen vanuit hun geloof het goede proberen te doen en zich daarin ook gesteund voelen.

deze film heeft een diepe indruk op me achtergelaten en niet alleen omdat het op een waargebeurde geschiedenis gebaseerd is.
wat te doen als kloostergemeenschap als de dreiging toeneemt maar je ook nodig bent in de omgeving waar je al zolang zit als monnik? dit dilemma komt duidelijk naar voren.
muziek is prachtig en ondersteunt het verhaal.

Geschreven bij Des Hommes Et Des Dieux (Blu-ray)

Deze prachtige Franse film over de morele strijd van 8 monniken in een afgelegen klooster in het Atlas-gebergte zag ik al 2 keer op TV en mag niet ontbreken in mijn collectie.
Helaas blijkt de blu-ray van slechte kwaliteit, beeld is bij de scenes in het klooster onscherp en korrelig, bij de schitterende landschapsopnamen lijkt het beeld te vibreren.
Ik raad dan ook iedereen ten stelligste aan om de DVD te kopen ipv de blu-ray.

Geschreven bij Des Hommes Et Des Dieux

Indrukwekkende film, waar je heel stil van wordt. Om samen met al je christelijke, islamitische en humanistische vrienden en bekenden te bekijken.

Geschreven bij Des Hommes Et Des Dieux

Ontzettend mooie film, een film die ik, na een paar maanden, nog een keer wilde zien. Over bijzondere, menselijke, warme en sterke mannen in een Frans klooster ergens in Algerije. In de periode waarin veel terroristen actief waren. Vooral de scene waarin een Algerijnse vrouw tegen de monniken zegt: jullie zijn de tak waarop wij, bewoners van het dorp, kunnen landen. Als jullie weg gaan, zijn wij die basis kwijt. Moslim of Christen, iedereen telt.
Echt heel mooi en nog waargebeurd ook.

Deze monniken deden wat van hen werd gevraagd. Onvoorwaardelijk Godsvertrouwen en de naaste niet in de steek laten ook al kost het je je eigen leven.

Geschreven bij Des Hommes Et Des Dieux

Een bijzonder indrukwekkend dokument.
De strijd die ieder afzonderlijk voert en als groep. De worsteling met de vraag blijven of weggaan.
Zeer fraai in beeld gebracht.

Geschreven bij Des Hommes Et Des Dieux

Des Hommes Et Des Dieux (Mensen en Goden) is een ingetogen film over acht monniken in een afgelegen klooster in Noord-Afrika. In documentaire-achtige stijl wordt ons het dagelijks leven getoond: Bidden, veel bidden natuurlijk, op het land werken, met elkaar eten en een helpende hand bieden aan de plaatselijke moslimbevolking. De verhoudingen zijn harmonieus en zo krijgen we een indruk van het kloosterleven zoals het geweest is zoals het is en zoals het altijd zal blijven. Maar het blijft niet zo want politiek en godsdienstig geweld dringt zich op. Angst maakt zich meester van de regio. En de gesprekken en de gebeden in het klooster gaan steeds vaker over de vraag: Blijven of vertrekken? De film beschrijft deze moeilijke keuze en toont tevens dat vertrekken betekent voor de kloosterlingen: In de steek laten, hun post verlaten.
Mensen en Goden is een indringende film over de hoge prijs die de monniken bereid zijn te betalen voor hun overtuiging. En op een of andere manier is die prijs niet te hoog.