Dit zijn de namen roman

Geschreven bij Dit zijn de namen

Een Wieringa, dat is tegenwoordig niet niks. We lazen dit boek daarom met onze zo goed als voltallige leesclub. 63 kopieën werden er onder onze lezers verdeeld.

Eerst was er schaduw. Stilistische schaduw over een door zon gesloopt steppenlandschap dat niet zo 1-2-3 thuis te brengen viel. Desolate hoofdpersonen, desolate settings, desolate sfeer. Oekraïne, bepaalde - opvallend - bijna ieder voor zichzelf. Een lugubere, maar best wel sterk geschetste variant van Oekraïne. Twee aanvankelijk te wijd uiteenliggend lijkende verhaallijnen. Langzaam maakten op een Bijbels verhaal geënte actualiteiten zich eruit los.

Toen brak ook in literaire zin de zon door. Wat een door hun eenvoud prachtige, en vooral rake, beschrijvingen! Wat een, weliswaar in de kern lelijke, maar prachtig verbogen observaties van de hoofdpersonen! Wat een prachtig en krachtig beschreven drives! Wat een prachtig beschreven herontdekking van het Asjkenazische Jodendom! Wat een prachtig geconstrueerde roman! Wat een prachtprestatie heeft Tommy Wieringa hiermee geleverd!

Viel er dan werkelijk niets op dit boek af te dingen? Mmmwah, wellicht had het einde wat spectaculairder gekund. Maar 5 sterren bléven het. Tommy Wieringa is, in elk geval wat dit boek betreft, een Grootheid. Een Ab-so-lú-te Grootheid.

Geschreven bij Dit zijn de namen

Als ik dit boek al ergens mee wil vergelijken dan maar met 'the Road' van Cormac McCarthy. Desolaat, kou, honger, dorst. Maar dan met een rijker palet aan karakters, personages, situaties, decors. Daarbovenop zet het boek je aan het denken over drijfveren, religie, zingeving, groep versus individu, houvast, zekerheden, twijfel. In glasheldere, to the point, rijke zinnen. En dat geheel vrij van effectbejag, onvervulde literaire pretentie of mooischrijverij. En dan heb ik ook nog een paar keer moeten lachen, grimmig soms. Knap hoe een auteur zich zo vernieuwt na het succes van Joe Speedboot. Lezen dat boek en vooral aan iedereen cadeau doen die weer eens toe is aan een echte 'must read'.

Geschreven bij Dit zijn de namen

Ja, een grootheid, die Tommy Wieringa. Wat dit boek betreft tenminste. Ander werk (ook het veel geroemde Joe Speedboot) van hem vind ik minder. Hier heeft hij (hoewel het verhaal niet eens van bovenaardse klasse is) precies de goeie toon te pakken. Waaruit maar blijkt, toon is alles.

Geschreven bij Dit zijn de namen

"Dit zijn de namen" is een goed geschreven boek. De verschillende verhaallijnen komen aan het einde knap bij elkaar. Naar mijn mening beter dan Joe Speedboot.

Geschreven bij Dit zijn de namen

Veel mensen kennen Tommy Wieringa misschien van ‘Joe Speedboot’, maar dit laatste boek van hem is eigenlijk gewoon nog veel beter. Wieringa weet namelijk een volledig overtuigend verhaal te vertellen over een wereld ver buiten Nederland. Michailopol is de plaats van handeling, een (fictieve) stad aan de grens is de voormalige Sovjet-Unie. Hier zijn er twee verhaallijnen: ten eerste die van de oude versleten politiecommissaris Pontus Beg, die probeert zich staande te houden in zijn corrupte stad en, door zijn plotseling ontdekte Joodse afkomst, zich gaat interesseren in het Jodendom. Het tweede verhaallijntje gaat over een groep vluchtelingen die worden bedrogen door de mensen die hun de grens zouden oversmokkelen en die aan een moeizame tocht beginnen dwars door de woestijn. Ze moeten tot het uiterste gaan om te overleven. Uiteindelijk komen deze verhaallijnen natuurlijk bij elkaar als de vluchtelingen Michailopol bereiken en Pontus Beg met ze te maken krijgt. Dit leidt tot een mooi slot van wat gewoon een erg goed boek, vooral door de levenswijsheid en diepere lagen die Wieringa weet aan te boren.

Ik dus echt onder de indruk! Misschien is dit boek wel een van de weinige boeken van Nederlandse schrijvers die je een internationaal allure kunt toedichten, samen met wat mij betreft bijvoorbeeld ‘Het huis van de moskee’ van Kader Abdolah en ‘De ontdekking van de hemel’ van Harry Mulisch. Knap hoor!

Geschreven bij Dit zijn de namen

"Dit zijn de namen" zijn de eerste woorden van het bijbelboek Exodus en dat is niet toevallig. Bij Tommy Wieringa is nooit iets toevallig.

Dit bijzondere boek heeft twee verhaallijnen; we volgen de gedesillusioneerde Pontus Beg, politiecommisaris in Michailopol een niet bestaande grensplaats in steppe van de Oekraine. Hij is ongehuwd en kinderloos en zijn leven is niet geworden zoals hij het zich had voorgetseld. Hij ergert zich aan de corruptie om hem heen, maar doet zelf soms ook dingen die je niet van hem zou verwachten.

De tweede verhaallijn gaat over de zwerftocht door de steppe van een groepje vluchtelingen die allemaal hopen op een beter bestaan. Ze trekken westwaarts in een tocht vol ontberingen waaraan geen einde lijkt te komen. een moderne Exodus naar het beloofde land.
Van de oorspronkelijk veel grotere groep resteren er nog zes. Op Vitally (een crimineel) na hebben zij geen namen maar slechts een aanduiding als: de vrouw, de stroper, de jongen etc.

De eenzame Pontus Beg ontdekt zijn joodse afstamming door een liedje dat zijn moeder zong en dat hij zich herinnert. De laatste jood in Michailopol, een rabbi, onderwijst hem in de joodse leer.

De vluchtelingen in het meedogenloze landschap zijn ook meedogenloos ten opzichte van elkaar. Er gebeuren verschrikkelijke dingen, er is een onvermogen om onbaatzuchtig te zijn.Het is ieder voor zich en tenslotte scheppen ze zichzelf een god voor hen allen.
Als ze eindelijk aankomen in een stad komen de verhaallijnen bij elkaar. Want de stad is Michailopol en nu komt het verhaal in een stroomversnelling, de namen worden onthuld en daarmee wordt de betovering verbroken.Voor de stad is het groepje illegalen en hun daden een probleem. Pontus Beg ziet een oplossing en uiteindelijk loopt het voor de jongen en voor Pontus Beg goed af.

In deze knap geconstrueerde roman komen zeer actuele onderwerpen aan bod: migratie, illegale grenspassages, corruptie, geloof en samenleving.
Vooral de tocht van de vluchtelingen is een meeslepend verhaal dat bij de lezer de spanning erin houdt. Net als de vluchtelingen lijk je nooit aan te komen.
In de laatste vijf bladzijden van het boek wordt de betovering verbroken en vindt Beg een oplossing voor het probleem van de vluchtelingen en voor de eigen eenzaamheid.
Naar mijn smaak ging dat allemaal wel erg snel en dat vond ik jammer, want Tommy Wieringa heeft met "Dit zijn de namen" een prachtig boek geschreven.
Warm aanbevolen.

Geschreven bij Dit zijn de namen

‘Dit zijn de namen’ gaat enerzijds over Pontus Beg, een corrupte politieofficier die een waardeloos bestaan lijdt in een zo goed als verlaten stadje, Michailopol. We maken kennis met zijn saaie bestaan in de ooit zo bloeiende stad. Het enige waar hij naar uitkijkt zijn de gesprekken met zijn kuisvrouw en eventueel een vrijpartij met haar. Hij vindt zingeving wanneer hij zich wil bekeren tot het jodendom, naar aanleiding van een liedje dat hij zich uit zijn jeugd herinnerde.

Aan de andere kant krijgen we te maken met enkele vluchtelingen; een jongen, een man uit Asjchabad, een Ethiopiër, een lange man, een stroper, een vrouw en Vitaly. Ze kennen elkaar amper, maar trekken toch als een groep door het dorre landschap op zoek naar een beter leven. De man uit Asjchabad en Vitaly strijden als beesten om de dominante plek binnen de groep en om de vrouw. De vluchtelingen worden steeds wanhopiger en wanneer ze op een bepaald moment ontwaken, zien ze dat de Ethiopiër is onthoofd! Ze komen uiteindelijk terecht in Michailopol. Het verhaal van de vluchtelingen en dat van Pontus Beg lopen samen.

Beg probeert meer over de vluchtelingen te weten te komen en ontdekt het hoofd van de Ethiopiër, dat ze hadden meegenomen. De vrouw blijkt ook zwanger te zijn, maar sterft na de geboorte van de baby.

Het boek eindigt met een sprankeltje hoop. Beg vertelt de jongen over een land waar hij veel meer kansen zal krijgen en niet als een crimineel zal worden beschouwd; Israël, het beloofde land.

De symboliek met de zoektocht naar het beloofde land spreekt mij wel aan, maar ook de hoop die de vluchtelingen zowat verloren hadden vond ik mooi verwoord; ‘Ze sjokten achter elkaar aan, hun hoofden gebogen, hun ogen dof en bijziend. Eens hadden ze verlangend naar de horizon gekeken, naar het land van verwachtingen daarachter, maar steeds minder dwaalde hun blik af, tot hij niet meer voorbij de grond voor hun voeten kwam’. Iets verder wordt de drijfveer van hun handelingen ook benadrukt; 'Hij weet dat ze vooruitgeschoven posten zijn van hun familie, hun dorp, hun gemeenschap. In hun voetspoor reist een onzichtbaar gezelschap van vaders, moeders, broers, zusters, ooms en tantes en neven en nichten mee. Op hen is alle hoop gevestigd. Zij zijn het pioniersgewas - alles kun je ze aandoen, honger, dorst, hitte en kou, ze zullen alles overleven.'

Het boek leek in het begin heel traag op gang te komen. Ik moest mijn best doen om telkens aan de volgende bladzijde te beginnen, maar wat mij betreft is het een geslaagd boek voor wie actueel zeer geïnteresseerd is in de situatie van de vluchtelingen uit Afrika. Ik vind het zelf geen aanrader voor mensen van mijn leeftijd. In de boeken die ik lees, zoek ik iets meer spanning en minder realiteit. Dat kwam helemaal niet overeen met ‘Dit zijn de namen’.

Geschreven bij Dit zijn de namen

Zo'n diepe indruk maakte dit boek op mij. Hartverscheurend, spannend, meeslepend en zeer up to date.
Geen romannetje maar een aangrijpend verhaal over een onderwerp waar de meeste mensen niet eens over willen nadenken.

Ja, Wieringa pakt de hele maatschappij bij de lurven, en doet dat op een geweldige manier.
Zelfs mensen die niet zo van lezen houden, zouden door dit boek gegrepen moeten worden.

Geschreven bij Dit zijn de namen

Een boek dat je aangrijpt. Zeer actueel over een groep vluchtelingen die een barre tocht maakt door de steppe van Rusland. Er zitten twee verhalen in het boek: naast het verhaal van de vluchtelingen ook die van Pontus Beg, hoofdinspecteur van politie, die op zoek is naar zijn Joodse achtergrond. Heel knap hoe Wieringa de twee verhaallijnen laat samenkomen. Wat kan die man schrijven!! Absolute aanrader.

Geschreven bij Dit zijn de namen

Drieeneenhalve ster.
Twee verhaallijnen worden om en om in aparte hoofdstukken afgewikkeld. De ene lijn vertelt over de trektocht vol ontberingen, gruwelijkheden en bizarre gebeurtenissen van een groepje illegale emigranten. De andere lijn vertelt over de wederwaardigheden en de geestelijke ont-wikkeling van een politiecommandant in een verafgelegen Russische provincieplaats. In de tweede helft van het boek raken beide verhaallijnen in een stroomversnelling steeds meer met elkaar vervlochten.

Het boek lijkt in sommige opzichten realistisch, maar heeft vanaf het begin ook mythische trekken, vooral als het gaat over het groepje emigranten. Hun barre tocht en hetgeen hun overkomt is een directe parallel met de uittocht van het Joodse volk o.l.v. Mozes. De politiecommandant maakt een opvallende geestelijke ontwikkeling door: hij gaat namelijk op zoek naar zijn Joodse wortels en duikt daar steeds dieper in. De sfeer en de teneur van het boek doen denken aan Slauerhoff. De stijl is direct, vaak ironisch er valt ook wel wat te lachen.

De onwerkelijk verwikkelingen en personages roepen soms ook herinneringen op aan een ander boek van Wieringa dat ik gelezen heb: Joe Speedboot. Ik had de eerste helft wat moeite met het genre, het mythische, het sprookjesachtige. Maar gaandeweg raakt ik steeds meer geboeid. De schrijfstijl is overigens meeslepend en het boek is niet erg omvangrijk. Mijn erva-ring was dat als ik sneller las ik de tekst tekort ging doen want het boek is mooi geschreven, rijkaan inhoud en meerlagig. Ik vond de beschouwingen over het Joodse volk en het oude tes-tament bijzonder interessant en verhelderend. Al met al een bijzonder boek. Drieeneenhalve ster.