Dominicus - Albanië

Lekkere teksten, die wil ik graag schrijven. Stevige teksten, die recht doen aan hun bron en aanspreken door heldere, verbindende taal. Hoe prettiger de taal, is mijn overtuiging, hoe beter de boodschap overkomt. Voor mijzelf is plezier in het schrijven essentieel. Een treffend woord kan mij gewoon gelukkig maken. Teksten zijn nooit feitelijk maar altijd beschrijvingen van wat we als werkelijkheid ervaren. Dat mysterie - het mysterie van de werkelijkheid die je in de ragfijne nuances van de taal probeert te vangen - daarin schuilt mijn inspiratie. Ik ben geboren in 1962 in Amsterdam, waar ik vwo heb gedaan, de Frederik Muller Academie voor boekhandel en uitgeverij en aardig wat zelfstudie. Zodra ik kon, ben ik gaan reizen, eerst alleen, later met mijn beste vriendin Maud, met wie ik onder andere een half jaar in het Verre Oosten ben geweest, in Senegal en Cuba. In 1993 is een boek verschenen van onze reis door het Verre Oosten. Tussen 2000 en 2010 heb ik mij ingezet voor een kindertehuis in Polen, met transporten van kleding en speciale vervoermiddelen voor kinderen met beperkingen. Ik heb de taal geleerd tot een redelijk niveau van conversatie, en Polen zal altijd een bijzondere plaats in mijn hart innemen. Sinds 2002 ben ik met mijn partner Mariëtte eigenaar van een stokoud huisje (1648) op de middeleeuwse terp van Janum, wat wel een van de meest betoverende plekjes van Friesland moet zijn. Vanaf 2007 beheren wij daar ook het kerkmuseum, waar we af en toe iets organiseren. Onze twee à driejaarlijke HapSnap is inmiddels een begrip. Inderdaad, als ik toch landen noem, mag Albanië niet ontbreken. In 2018 is een al jaren sluimerende wens van mij in vervulling gegaan: ik mocht een reisgids schrijven van het wonderlijke oud-communistische land aan het randje van Europa dat me al sinds 1981 fascineert (toen ik er met Interrail omheen moest, omdat ik er niet in mocht). Ik heb er geen spijt van gehad, het was een fantastische episode. Lees hier over mijn avonturen. OpSchrift is de naam van mijn tekstbureau. De naam bestond nog niet toen ik mij in 1998 inschreef bij de Kamer van Koophandel. Na mij hebben anderen die check echter niet gedaan. En zo is ook de domeinnaam voor mijn neus weggekaapt. Best jammer, maar ik heb nooit zin gehad me erover op te winden. En trouwens, ik identificeer me toch meer met mijn eigen naam. De literatuur bungelt hier onderaan mijn biografie in een notendop. Toch is het na de liefde het allerbelangrijkst in mijn leven. Dat mijn literaire carrière nooit van de grond gekomen is, heb ik inmiddels redelijk geaccepteerd. Ik kan altijd nog oud debuteren, troost ik mezelf. Of postuum!