Doodzonde

Ik vind het een prachtig boek, heb het in één ruk uitgelezen. De omgeving wordt mooi beschreven, de personages zijn allemaal uniek vormgegeven en komen mooi naar voren in het verhaal. In het verhaal zijn een aantal mooi gevonden details aanwezig die later weer terugkomen. Het boek zorgt ervoor dat je zelf in de rol van de rechercheur terecht komt en gaat meedenken over wat er allemaal is gebeurd. Ook de humor in het boek vind ik erg geslaagd en is op een passende manier in het verhaal verwerkt.

Nadat Tieme Woldman zijn ICT-opleiding had afgerond startte hij een carrière als programmeur. Omdat het schrijven van gebruikershandleidingen deel uitmaakte van zijn functie vroeg hij zich af of hij ook creatief zou kunnen schrijven. Om daar achter te komen, deed hij mee aan schrijfwedstrijden en in 2013 won hij de IVIO Andries Greiner-prijs voor schrijftalent. In datzelfde jaar kwam ook zijn debuutthriller, Moord in het Mantingerveld uit. Zes jaar later, in 2019, verscheen Doodzonde, zijn tweede thriller en de eerste met rechercheur Tom Wessels.

Twee wielrenners treffen op een bankje op de VAM-berg, het hoogste punt van Drenthe, een man aan. Hij reageert niet op hun groet en op hun vraag of alles goed met hem is. Het blijkt dat hij met een ongebruikelijk voorwerp is vermoord. Rechercheur Tom Wessels leidt het onderzoek naar de moord en daaruit komt naar voren dat het slachtoffer door een voormalig zakenpartner met de dood is bedreigd. Die blijkt niet de enige verdachte te zijn. De zaak komt in een ander daglicht te staan als er een vergelijkbare moord wordt gepleegd en Wessels tot een belangrijke ontdekking doet.

Doodzonde is een niet al te dikke politieroman en heeft een originele setting, niet iedere whodunit speelt zich namelijk in Drenthe af en dan ook nog eens op een van de stortbulten van het voormalige afvalverwerkingsbedrijf VAM. Dat de auteur uit deze omgeving komt, is daar debet aan en in het boek is dat ook te merken, soms geeft hij namelijk wel een erg gedetailleerde omschrijving van de omgeving, misschien wel iets te, want op die momenten lijkt het net of je een routebeschrijving uit een reisgids leest. Dat kan leuk zijn voor wie de omgeving enigszins kent, maar voor wie er onbekend is, is het nietszeggend.

Het verhaal is redelijk goed opgebouwd en Woldman heeft er alle elementen van een politiethriller in verwerkt. Er zijn verschillende verdachten, maar van een aantal daarvan is het eigenlijk al meteen duidelijk dat ze de dader niet kunnen zijn. Dat is jammer, want dat gaat ten koste van het verrassingseffect. Gedurende het verhaal komen wel enkele onverwachte plotwendingen voor en de ontknoping is niet te voorzien. Hierdoor wordt de lezer toch nieuwsgierig gemaakt, ondanks het feit de het verhaal in feite niet spannend is. Dat blijkt ook niet de doelstelling van de auteur, het gaat hem vooral om het stapsgewijs oplossen van het mysterie. Iets waarin hij in dit boek is geslaagd.

Hoewel er ook de nodige aandacht wordt besteed aan de persoonlijke omstandigheden van de belangrijkste personages, blijft de echte verdieping uit. De achtergrondinformatie en de diverse perikelen richten zich vooral op het heden, het gevolg is dat het wat dat betreft wat oppervlakkig blijft. Desondanks zijn het stuk voor stuk geen onaardige personages en zit er wel degelijk potentie in. Dat Woldman alle elementen van een politiethriller in zijn verhaal verwerkt heeft, is begrijpelijk en min of meer ook logisch. Het nadeel daarvan is dat het daardoor nogal clichématig overkomt. Er zijn weinig variaties, terwijl dat wel tot de mogelijkheden behoort. Een nadeel daarvan is eveneens dat er in een relatief korte periode erg veel aan de hand is, alsof alles wat volgens het boekje moet gebeuren, ook daadwerkelijk móet gebeuren. Het was het boek ten goede gekomen als dit wat meer gedoseerd was gedaan.

Woldman is een auteur die weet hoe hij een verhaal moet vertellen. Dat laat hij in Doodzonde, dat zonder meer aardig is, zien. En als hij de standaardregeltjes wat meer achterwege laat en vooral zijn eigen gevoel gaat volgen, zal hij zijn eigen stijl verder kunnen ontwikkelen waardoor zijn boeken sterker worden.

Tieme Woldman (1965) is thrillerschrijver, geboren in Assen en opgegroeid in Wijster.
Hij is oud-winnaar van de Andries Greiner- prijs en debuteerde in 2013 met Moord in Mantingerveld.

Rechercheur Tom Wessels onderzoekt de moord op Johan Ruisbeek, een deelnemer aan een bijzonder sportevenement, Het Europees kampioenschap klootschieten in Wijster, Drenthe.
Deze moord is ook gepleegd met een bijzonder wapen.
Tom ontdekt dat deze Johan Ruisbeek een zondig dubbelleven leidde en het levert twee verdachten op, waaronder de beste vriend van Tom Wessels, Andries Geesink.
Tom jaagt verwoed op de moordenaar die nog niet klaar is.

Het is niet echt een dik boek dus je hebt het vrij snel uit.
De auteur hanteert een makkelijke schrijfstijl en verwerkt ook de nodige humor in zijn verhaal.
Het boek is onderverdeeld in korte hoofdstukken en daardoor leest het vlot.
Humor en misdaad gaan niet altijd goed samen maar in deze detective is het wel een leuk extraatje.
Het verhaal begint al gelijk spannend. En zoals bij de meeste whodunits komen er diverse verdachten voorbij.
De auteur laat je mee puzzelen en hoewel bepaalde zaken niet echt verrassend te noemen zijn, is de ontknoping dat uiteindelijk wel.
De personages zijn op Tom na, allemaal wat oppervlakkig nog. Niet voldoende uitgediept.
En ook van Tom weten we nog niet echt veel, maar dat zal in de volgende delen wel veranderen.
Doodzonde is deel 1 in de reeks rond rechercheur Tom Wessels.
Ik ga zeker de volgende delen lezen.
Ik waardeer het met 3,5*