Echo

Vooropgesteld: de liefhebber van het genre gaat dit vast een goed boek vinden. Ik ben geen liefhebber, vond het idee wel aardig, ken het Val d' anniviers goed, en het begin van het bek viel niet tegen. Ik vond de uitwerking erg tegenvallen. Niettemin heb ik respect voor de manier waarop Oldeheuvelt probeert jonge lezers te trekken met jonge hoofdrolspelers, social-media-taal, een enorme hoeveelheid Engels, en een moderne relatie (waar ik dus ook pas na 150 pagina's achterkwam, niet storend maar onnodig want irrelevant). Hoewel ik er niet gecharmeerd van was vind ik de stijl van schrijven ("dus ik zeggen je bent niet goed bij je hoofd" , " dus dat" , enzovoort) verfrissend en te respecteren.
De uitwerking is niet goed. Het vrij eenvoudige idee wordt enorm uitgemolken, en dan ook nog eens met een minimum aan betrokkenen; naast de twee hoofdrolspelers zijn dat het klimmaatje (die al vrij snel af haakt) de zus en een verpleegkundige. Verder een handvol passanten die nodig zijn om helderheid in het mysterie te scheppen en daarna oplossen in luchtledigheid. Even probeert Oldeheuvelt het mysterie body te geven door het (terecht) te plaatsen in de cultuur-historische context van de geïsoleerd levende bevolking in de slecht bereikbare zijdalen van Wallis. Maar het wordt er met de haren bijgesleept; dat is jammer want het had het boek veel meer belang kunnen geven.
Het uitmelken (iemand kijkt terug, heeft een verslag geschreven, bespreekt iets met een ander, enzovoort) zorgt voor zeker tweehonderd overbodige bladzijden. Het uitmelken resulteert in een aanhoudende kou, voortdurend slecht weer (zelfs in de uitloop van de zomer die in dit deel van Zwitserland vaak tot in oktober duurt), veel pijn, veel wanhoop, veel angst, veel uitzichtloosheid. Op de helft van het boek ga je denken dat het boek wel een verrassende wending moet krijgen, want in je rechterhand hou je evenveel boek als in je linkerhand, dus je moet nog zo ver. Er is iets met de verpleegster ga je denken, de vriend gaat ineens een andere rol spelen, of iets dergelijks. Maar niets van dit alles. Genoeg pagina's over voor Oldeheuvelt om nog eens alles opnieuw te beleven, opnieuw te beschrijven, hetzelfde te doen vanuit een ander perspectief, en nog eens opnieuw, en opnieuw. Zo is het eind weinig verrassend; hoe had het anders moeten aflopen ?
En op zo'n manier gaat de stijl van het boek irriteren, evenals het Engels dat in veel gevallen geen enkele relevantie heeft, en vooral de enorme hoeveelheid moeilijke woorden die op een enkele keer na niets toevoegen.
Kortom, als je van dit genre houdt is het een goed gegeven, is het begin goed, maar wordt het boek al snel een repeterende plaat. En wat de 18 doden in het Amsterdamse ziekenhuis (in één nacht en hoewel het internationale aandacht krijgt in alle media gaat de ramp uit als een nachtkaars en haalt Oldeheuvelt het aan het eind van het boek nog een keer terug om aan te tonen dat het is zoals het is.
Ik heb het boek uitgelezen, ik wilde zeker weten dat er uiteindelijk toch niet iets spectaculairs gebeurde, een switch, een complete verrasssing , een mindblow. Maar niets van dat alles, en zo begon het uitlezen van het boek vanaf pagina 350 heel erg op werk te lijken.

Al eerder boeken van deze schrijver gelezen, nog voor zijn ontdekking door Stephen King. Ook dit verhaal was weer meeslepend. Het wordt vanuit verschillende perspectieven geschreven, meestal vanuit Nick of Sam. De laatste is Amerikaans en dat brengt ook wat Engelse termen met zich mee. Het maakt Sam voor mij alleen maar realistischer en leuker.
Het boek begint heel spannend met een passage die aan het eind weer op een andere manier belicht wordt. De beklimming van de berg die daarop volgt vond ik wat technisch en te gedetailleerd.
Het is wel duidelijk dat Sam ook tegen demonen uit zijn verleden vecht. Alle verhaallijnen komen op een knappe manier samen aan het eind van het boek. Je hebt wel wat fantasie nodig om de schrijver hierin te kunnen volgen, maar het is een erg mooi boek. In drie dagen uitgelezen. Ik ging liever lezen dan Netflixen, volgens mij heb je dan als schrijver wel je punt gemaakt!

Echt een tegenvaller. Het boek heb ik gewonnen van uitgeverij lsamsterdam. Reclame voor het boek was groot. Natuurlijk onderzoek gedaan naar de schrijver. Op dat moment dacht ik, het boek is veelbelovend.
Het begint goed. Maar halverwege wordt het zo langdradig! Naar mijn mening had de schrijver het boek met 200 pagina's kunnen inkorten. De personages vond ik redelijk oké beschreven. Maar meer zit er niet in. Het vele gebruik van Engelse woorden maakt de personage niet boeiend genoeg. Weinig spanning. Jammer!

Hex heb ik in 1 ruk uitgelezen maar hier kwam ik, als ervaren lezer, moeilijk door heen. Echo was langdradig en daarom extreem saai. Ik had moeten stoppen toen bleek dat na pagina 300 er nog steeds geen voortgang in zat.

Als Nick Grevers verminkt terugkomt van de beklimming van de Maudit, waar zijn klimmaatje Augustin Laber bij verongelukte, probeert hij samen met zijn vriend Sam Avery de draad op te pakken. Maar de berg laat hem niet met rust en langzaam komen we te weten wat er nu echt op de berg is gebeurt en waarom de berg Nick niet wil loslaten. Lukt het Sam om Nick te redden....

Thomas heeft weer een spannende, meeslepende Horror roman afgeleverd. Het is heel anders dan het dromerige Harten Sara of de spannende, met humor doorspekte HEX. Dit boek is geheel anders van toon en verwacht niet het zelfde als zijn voorgaande boeken. Dit boek is grimmiger, met onderhuidse spanning, met vervreemdende scenes op de berg. Maar het gaat ook over de strubbelingen in een relatie, Je ziet hoe Sam en Nick worstelen met hoe om te gaan met wat er met Nick is gebeurt. En dit is juist het sterke aan deze roman. Het maakt het heel menselijk. Thomas neemt hiervoor ook de tijd om het verhaal te vertellen. De scenes op de berg zijn adembenemend, het toewerken van wat er gebeurt is op de Maudit zijn juist heel creepy, onderhuids kippenvel gevend van er klopt iets niet, pas op, weg hier. En in contrast daar tegenover staan de scenes van onbegrip, vervreemding, maar ook liefde tussen Sam en Nick na het ongeluk. Dit maakt het een heel volwassen roman, naast de spanning en Horror zit er ook heel veel menselijkheid in. Dit tilt de roman naar een hoger niveau. Het einde van Echo vindt ik ook heel mooi, heel surrealistisch weergegeven. Een mooie afsluiting van waar hij al die 600 pagina's naar toe werkt.

Ik vind deze roman echt een aanrader als je van onderhuidse Horror houdt met een menselijk verhaal in verweven. Thomas heeft weer een werk afgeleverd dat mij heeft meegesleept op zijn tocht. Zeker anders dan zijn andere boeken en dat mag ik wel van Thomas, elke keer verrast hij mij met een heel ander verhaal.

Geschreven bij Echo

Ik begon te lezen en bij de proloog stonden de haren recht overeind op mijn armen. Zo spannend, niet normaal. En dat was het. Ik ging verder lezen en ben met moeite aangekomen op blz. 189. Kan eerlijk gezegd niet meer de moed op brengen om verder te lezen. Te langdradig, te saai en je zit te wachten op het vervolg van de proloog. Maar die komt maar niet. Jammer want ik had echt gehoopt dat ik deze in een ruk zou uitlezen. Mij is het helaas niet gelukt.

Het begint allemaal goed. De eerste helft van het boek is op zich spannend en goed geschreven, maar dan kakt het boek in. En niet zo'n beetje ook. Daarnaast werd ik gek van al die Engelse woorden in de zinnen. Om de vier zinnen een Engels woord; dan heb je er als schrijver gewoonweg naar gezocht, dat kan niet anders. De eerste helft van de boek toont Olde Heuvelt zich een ware Nederlandse Stephen King. Daarna wordt hij te ambitieus en vervalt in herhaling op herhaling en en komt maar geen eind aan. Boek op driekwart weg gelegd. Ging me er zo aan ergeren.

Sterke start, originele basis van het verhaal. Maar vervalt al snel in eindeloze cirkeltjes, herhaling van zetten, inconsistenties, een over the top uitmelken van na 2x niet echt enge ideeën meer, daardoor 600 pagina's bijzonder trage voortgang. Ik hou van trage boeken als er ongekende lagen aangeboord worden, maar dit wordt helaas steeds oppervlakkiger Even doorzetten dacht ik. Ben nu 30 pagina's van het einde en heb niet eens de behoefte het uit te lezen. Smaken verschillen...

Na Hex en de vele vijf sterren die dit boek kreeg, waren mijn verwachtingen uiteraard heel hoog.
Ik had verwacht een verhaal in de stijl van Stephen King te lezen, maar geschreven door een jonge Nederlandse auteur.
Het verhaal op zich heeft wel iets, de berg die bezit neemt van iemand die bezeten is van bergbeklimmen, die tijdens zijn laatste toch iets heeft meegemaakt wat niemand zou moeten meemaken. Wat er precies met zijn klimmaatje is gebeurd is me nog altijd niet helemaal duidelijk.

Alhoewel het verhaal zeker bovennatuurlijke elementen bevat viel het me toch tegen. Het is lastig precies aan te duiden wat me tegen viel, maar ik denk dat het de schrijfstijl was. De taal van vooral Sam was ergerlijk om te lezen, zijn spreektaal. Daarnaast is het boek ook gewoon minsten honderdvijftig pagina's te lang en dat laat zich vooral in de eerste helft zien. Het duurt te lang voordat het echt op gang komt. Ik doe normaal maar enkele dagen over een boek, maar dit heeft toch veel langer geduurd en dat is voor mij meestal een teken dat het niet werkt, dat het niet doet wat het moet doen.

Geschreven bij Echo

Vergezocht, leest niet lekker weg en neemt je niet mee in de spanningsboog