Paul Vegter 7 - Een vorm van verraad

Afbeeldingen

Inkijkexemplaar

Artikel vergelijken

  • Nederlands
  • Paperback
  • 9789026351228
  • 06 maart 2020
  • 280 pagina's
Alle productspecificaties

Lieneke Dijkzeul

Lieneke Dijkzeul (Sneek, 1950) is schrijfster van literaire thrillers, scenario’s en kinderboeken. In 2006 verscheen haar eerste psychologische thriller voor volwassenen, De stille zonde, bij Uitgeverij Ambo|Anthos. Al haar thrillers, met inspecteur Paul Vegter in de hoofdrol, zijn genomineerd geweest voor diverse prijzen, zoals De Gouden Strop, de Diamanten Kogel en de Crimezone Thriller Award. In september 2013 kwam haar eerste, deels autobiografische roman Achterstallig geluk uit. Haar werk verschijnt ook in Duitsland in vertaling. Op bol.com vind je alle boeken van Lieneke Dijkzeul, waaronder het nieuwste boek van Lieneke Dijkzeul.

Samenvatting

Een vorm van verraad van Lieneke Dijkzeul is het zevende deel in de Paul Vegter-serie. Inspecteur Paul Vegter ontvangt een dreigbrief met de boodschap: ik ga iets rechtzetten, klootzak.



Een vorm van verraad van Lieneke Dijkzeul is het nieuwe deel in de serie over inspecteur Paul Vegter.

Een paar dagen voor zijn huwelijk ontvangt inspecteur Paul Vegter een dreigbrief met de boodschap: ik ga iets rechtzetten, klootzak. Thuis blijkt er een tweede brief te zijn bezorgd, waarin zijn aanstaande vrouw - en collega - Renée wordt bedreigd. Ze maken zich zorgen, maar hebben geen enkel aanknopingspunt.

De dreiging wordt reëel wanneer er op een nacht een aanslag op het huis van Paul en Renée wordt gepleegd, die hen verbijsterd achterlaat. Ze krijgen bewaking en werken verder aan de zaak van een kind dat onder verdachte omstandigheden van een balkon is gevallen.

Op hun trouwdag verlaten ze net het stadhuis – door een erehaag van collega’s in uniform – als er vanuit een rijdende auto een wapen op hen wordt gericht.

Een vorm van verraad is de actuele nieuwe thriller van Lieneke Dijkzeul, vol psychologische spanning.

‘Ze weet in een paar regels van haar trefzekere proza hele werelden op te roepen; ook haar uitgebeende dialogen maken een volstrekt natuurlijke indruk en lezen als een trein.’ - VN Detective & Thriller Gids 2020

Over de thrillers van Lieneke Dijkzeul:

'Als er iemand kan schrijven en inhoud biedt, is het Dijkzeul.' - Trouw

'IJzersterke thrillerauteur.' - AD magazine

'Lieneke Dijkzeul maakt er een intrigerend geheel van, maar wat je vooral bij zal blijven, zijn de schitterende portretten van eenzame mensen.' - Vrij Nederland

'Vooral heel sterk als psychologische thriller.' - De Telegraaf

Productspecificaties

Inhoud

Taal
nl
Bindwijze
Paperback
Oorspronkelijke releasedatum
06 maart 2020
Aantal pagina's
280
Illustraties
Nee

Betrokkenen

Hoofdauteur
Lieneke Dijkzeul
Hoofduitgeverij
Ambo|Anthos

Overige kenmerken

Editie
1
Product breedte
136 mm
Product hoogte
26 mm
Product lengte
215 mm
Studieboek
Nee
Verpakking breedte
136 mm
Verpakking hoogte
26 mm
Verpakking lengte
215 mm
Verpakkingsgewicht
401 g

EAN

EAN
9789026351228

Je vindt dit artikel in

Taal
Nederlands
Boek, ebook of luisterboek?
Boek
Beschikbaarheid
Leverbaar
Studieboek of algemeen
Algemene boeken

Reviews

Gemiddelde van 17 reviews
1
7
6
3
0
  • Verrassende ontknoping

    Positieve punten

    • Spannend
    • Meeslepend verhaal
    • Goed plot

    Na “Als padden schreeuwen” uit oktober 2014 bleef het jarenlang stil rond inspecteur Paul Vegter, de sympathieke hoofdpersoon in de thrillerserie van Lieneke Dijkzeul (1950). In 2017 verscheen wel nog een standalone van haar hand, getiteld “Dagen van schaamte”. Dat boek heb ik niet gelezen.

    Tot vreugde van de vele fans maakt Vegter in maart 2020 opnieuw zijn opwachting in “Een vorm van verraad”. Hij staat aan de vooravond van zijn huwelijk met zijn veel jongere collega Renée Pettersen als het paar enkele dreigbrieven ontvangt. Die blijken geen loze dreigementen te bevatten want kort daarna wordt er midden in de nacht met een kalasjnikov een kogelregen op hun huis afgevuurd. Paul en Renée komen met de schrik vrij. Mede ter geruststelling van hun goede buurman Warman krijgen ze persoonlijke beveiliging van de specialisten Hans Willems en Michael Baljuw. Met hun goed bedoelde professionaliteit werken deze mannen enigszins op de zenuwen van Paul en Renée.

    In de laatste week voor hun huwelijk onderzoeken Paul en Renée samen met Pauls trouwe collega Sjoerd Talsma de toedracht van de dodelijke val van een jongetje van drie jaar van een balkon. Ze vertrouwen de verklaring van de stiefvader dat het een ongeluk was, niet. Hun methode van waarheidsvinding is even eenvoudig als doeltreffend. Maar de verdachten geven geen krimp.
    Op de dag van het huwelijk wordt op het moment dat het bruidspaar langs een erehaag van collega’s het stadhuis verlaat, opnieuw op hen geschoten. Paul en Renée overleven de schietpartij. Er valt echter wel een ogenschijnlijk toevallig slachtoffer.
    In de speurtocht naar de dader(s) worden subtiele methodes gebruikt. Uit onbeduidend lijkende aanwijzingen wordt een fraai pad in de richting van de oplossing gelegd.
    De ontknoping van het verhaal is buitengewoon verrassend. Het is vrijwel onmogelijk die te zien aankomen. De plot is ragfijn gecomponeerd en is achteraf bezien van een ijzeren logica. Diverse elementen komen mooi samen.

    Lieneke Dijkzeul is een begenadigd schrijfster. In heldere taal brengt ze met treffend woordgebruik en een soepele stijl de personages snel tot leven. De gebeurtenissen worden goed omschreven waardoor de lezer het gevoel krijgt er middenin te verkeren. De privélevens van Paul Vegter en Sjoerd Talsma krijgen goed gedoseerde aandacht. Talsma zit nog in de rouwverwerking na het overlijden van zijn echtgenote Akke. Als hij haar kleding opruimt –een zeer zwaar moment voor een weduwnaar- mijmert hij:

    “Het gaf haar iets zorgeloos, had haar jonger gemaakt en haar ogen zo blauw als toen hij haar leerde kennen. Hij hield het tegen zijn gezicht. Maar ook haar geur was al vervlogen.”

    Dijkzeul is wars van gezochte metaforen, maar maakt op uiterst natuurlijke manier wel af en toe een licht poëtisch getint uitstapje. Het verhaal is niettemin glashelder en vloeiend geschreven. De karakters zijn goed ontwikkeld en aansprekend. Na de fraai gevonden ontknoping blijft de lezer wel met enkele onbelangrijke vragen zitten, doch het verhaal is gewoon af.

    De vermoedelijk ruime schare bewonderaars van de menselijke inspecteur Paul Vegter blijft wel met één majeure vraag achter. Hoe moet het nu verder met Paul en Renée, zowel privé als in het werk? Het verhaal eindigt even fraai als intrigerend.

    “Thuis wachtte Renée, en hij zou moeten omkeren en het haar vertellen. Maar hij liep verder over de rechte, lege weg, al wist hij niet waarnaartoe.”

    “Een vorm van verraad” is een nieuw sieraad in de serie thrillers rond Paul Vegter en krijgt als zeer goed boek vier stralende sterren.

    Vond je dit een nuttige review?
    9
    0
  • Genieten met spanning

    Positieve punten

    • Spannend
    • Grappig
    • Fantasierijk
    • Meeslepend verhaal
    • Meeslepend verhaal
    Toon alleen de eerste 3 punten

    Dit was mijn eerste kennismaking met inspecteur Paul Vegter en zijn medewerkers.

    Al in de eerste hoofdstukken leer je Vegter een beetje kennen; je leest over zijn overleden vrouw Stef en zijn aanstaande vrouw Renée. Vegter komt voor je ogen tot leven.

    “Renée gaf hem niet de tijd daarover sentimenteel te worden; ze verscheen. Ze verscheen in een waterval van zilver, tin, zeemist – en geen van die woorden was toereikend. De jurk bewoog om haar heen; leek te leven toen ze naar hem toe liep.”

    Het verhaal ontwikkelt zich goed; twee verschillende zaken worden hier besproken en de dialogen zijn heel natuurlijk. Het is ook duidelijk dan Lieneke Dijkzeul een behoorlijke kennis heeft van vuurwapens en hun uitwerking bij gebruik daarvan.

    Sjoerd Talsma is iemand die goed kan samenwerken met Vegter. Talsma is een eenzame man, die nog niet goed weet hoe verder te gaan met zijn leven na het overlijden van zijn vrouw Akke. Maar hij denkt nog niet aan stoppen met werken. Talsma is een heel belangrijk onderdeel van het verhaal.

    Doordat er veel aandacht aan de verschillende personages besteed wordt, leer je ze veel beter kennen. De verhoudingen onderling worden ook duidelijk gemaakt, vooral door de overpeinzingen van Vegter.

    “Hoe goed kende hij Sjoerd, hoe goed kende hij welke collega dan ook? Je deed je werk, je ging naar huis. Niemand liet ooit het achterste van zijn tong zien, iedereen was stoer en collegiaal. Tot op zeker hoogte. Het drong tot hem door dat hij – op Talsma na – geen vrienden had binnen het korps.”

    Lieneke Dijkzeul hanteert een prettige schrijfstijl waarbij een lichte vorm van humor zeker niet achterwege blijft. Lekker rustig, zonder grote uithalen en zonder veel drama. Om van te genieten terwijl er ook een vorm van spanning voelbaar is. Je duikt in het leven van echte mensen.

    De plot is zeker pakkend en is helaas van deze tijd, en het verhaal heeft een soort van open einde.
    Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar het verdere leven van Paul, Sjoerd en Renée. Zullen ze nog samen zijn, werken ze nog en waar wonen ze, vraag ik me af en ik kijk dan ook uit naar een vervolg met deze personages in de hoofdrol.

    Ik heb ‘Een vorm van verraad’ graag gelezen.

    Vond je dit een nuttige review?
    1
    0
  • Helaas mist spanning

    Positieve punten

    • makkelijk in te komen
    • lijkt roman leest vlot

    Negatieve punten

    • eindigt te snel door de bocht
    • boek wordt niet goed afgerond
    • mist spanning

    Voor Vrouwenthrillers mocht ik de nieuwste roman van Lieneke Dijkzeul, Een vorm van verraad, lezen.

    Paul Vegter, inspecteur, ontvangt een paar dagen voor zijn huwelijk een dreigbrief met de tekst: ik ga iets rechtzetten, klootzak. Thuis blijkt er een tweede brief te zijn bezorgd, waarin zijn aanstaande vrouw en collega Renée wordt bedreigd. Ze maken zich zorgen, maar hebben geen enkel aanknopingspunt. Na een aanslag in de nacht op hun huis krijgen ze bewaking en gaan verder met de zaak van een jongetje wat onder verdachte omstandigheden van een balkon is gevallen.
    Op hun trouwdag verlaten ze het stadhuis, door een erehaag van collega’s in uniform, als er vanuit een rijdende auto een wapen op hen wordt gericht.

    Bij het lezen van de korte inhoud van het boek was ik meteen enthousiast om dit boek te gaan lezen. Nog nooit eerder had ik een boek van Dijkzeul gelezen dus in dit zevende deel van een serie maakte ik pas kennis met Paul Vegter. Als je begint te lezen zit je al gauw in het verhaal. Dijkzeul gebruikt makkelijke taal en laat je gauw meeleven met Paul, Renée en hun collega’s. De zaak van het jongetje wat van het balkon is gevallen speelt in het begin van het boek een duidelijke rol. Maar naarmate je verder leest kabbelt het verhaal voort. Spanning in het boek ontbreekt. Het lijkt een lekkere roman om mee op de bank te kruipen maar van een thriller is geen sprake. Ondanks alles wil je toch weten hoe het afloopt. Maar ook daar word je teleurgesteld. Want de zaak van het jongetje wordt voor je gevoel helemaal niet afgerond. Het plot wordt te kort om de bocht uitgewerkt waardoor je bij het eind van het boek het met ontevreden gevoel dichtslaat. Toch was het uiteindelijk geen straf om het verhaal te lezen. Helaas niet meer dan 3 sterren voor dit boek!

    Vond je dit een nuttige review?
    0
    0
  • Spanning met een twist

    Positieve punten

    • Spannend
    • Meeslepend verhaal
    • Goed plot

    Negatieve punten

    • Moeilijk in te komen

    Inspecteur Paul Vegter ontvangt een aantal dagen voor zijn huwelijk met collega Renée een dreigbrief, als ook Renée een brief heeft ontvangen besluiten ze hulp in te schakelen. Vlak na deze brieven wordt hun huis beschoten en zit de schrik er flink in bij dit bijna getrouwde stel. Niemand raakt gewond maar wel krijgen ze direct bescherming. Dan breekt de dag van hun huwelijk aan en wordt er weer een aanslag gepleegd nu met dodelijke gevolgen. Wie wil Paul en Renée uit de weg ruimen?

    “Hij zuchtte. Vaker had hij dit soort brieven ontvangen. Wraakzuchtige boodschappen, die altijd serieus waren genomen en, misschien juist daarom, nooit tot iets hadden geleid. Geen spelfouten ditmaal. Wat een slecht teken kon zijn; iemand die kon spellen mocht worden geacht over een zekere mate van intelligentie te beschikken.”

    Een vorm van verraad is het zevende boek over Paul Vegter maar kan eventueel ook los gelezen worden. Deze spannende politiereeks is niet voor niets populair onder lezers. De karakters zijn goed uitgewerkt en de boeken zijn steeds opnieuw verrassend en uitdagend. De schrijfstijl en fantasie van Lieneke zorgt ervoor dat elk boek, ondanks de terugkerende karakters, een uniek verhaal bevat zonder dat je in een sleur raakt over hoe de casussen worden opgelost. Zoals bij sommige langdurige reeksen het geval is.

    Dit boek bevat verschillende wendingen die je als lezer absoluut niet ziet aankomen, dit maakt het boek steeds spannend en blijft het je aandacht trekken op door te lezen. Doordat je dus steeds op het verkeerde been wordt gezet blijf je ook nieuwsgierig. Je wil er als lezer echt achter komen wat er nou precies aan de hand is en waarom Paul en Renée nou precies worden bedreigd, wat hebben ze verkeerd of juist goed gedaan waardoor ze verschillende aanslagen op hun leven te verduren krijgen.

    “Meer kogels blonken op de vloer, het leken er ontelbaar veel. Vegter had behoefte te gaan zitten, maar beheerste zich. [..] Achter hem zei Renée: ‘We moeten iets doen. We gedragen ons als burgers. ‘Dat zijn we ook,’ zei Vegter. ‘Dus we gaan de politie bellen.’ Haar lach was te hoog en te schel. ‘Ik zou me eerste even aankleden.’”

    Ondanks dat er misschien niet vaak aanslagen op het leven van een politieagent komen, dat hoop ik tenminste, is het boek verder realistisch opgezet en kan je je als lezer goed voorstellen hoe het is om als politieagent als eerste ergens aanwezig te zijn zonder altijd te weten hoe iets afloopt, dat deze mensen dat kunnen is onwijs bijzonder en ook moeilijk, vooral als je meer wil doen dan je kan. Dit heeft Lieneke echt goed laten doorwerken in haar boek waardoor de politieagenten die ons land veilig houden echt een stem krijgen.

    Een minpuntje aan het boek vind ik het gebruik van voor en achternamen, Lieneke switcht hier geregeld tussen en daardoor moet je van alle personages in het boek deze namen goed in je hoofd hebben want de ene keer wordt het personage aangesproken of beschreven met de voornaam en 3 pagina’s later met de achternaam, dit vond ik persoonlijk wat verwarrend vooral als dit misschien je eerste boek van de Paul Vegter reeks is en je nog niet met alle personages vertrouwd bent. Maar als je de namen eenmaal in je hoofd hebt dan is dit boek één en al genieten.

    Lieneke Dijkzeul schrijft naast thrillers ook kinderboeken en scenario’s. Haar boeken over Paul Vegter zijn al genomineerd voor diverse prijzen, waaronder De Gouden Strop, de Diamanten Kogel en de Crimezone Thriller Award. Haar werk wordt ook in het Duits vertaald.

    Vond je dit een nuttige review?
    0
    0
  • Paul Vegter is terug

    De zeven boeken met Vegter als leidend inspecteur beslaan maar vier jaren van zijn leven. In het eerste deel is hij net weduwnaar geworden en nu staat de 57-jarige op het punt te trouwen met zijn collega, ondergeschikte en de 26 jaar jongere Renée Pettersen. Wat opvalt in het verhaal is dat de betrokken politiemensen bijna allemaal boven de vijftig jaar zijn, een soort ‘oude smerissen’ – club. Oudere mannen die allemaal wel wat mankeren of stevige kettingrokers zijn of hun echtgenote hebben moeten begraven. Natuurlijk is vijftig+ niet oud, maar we zijn tegenwoordig wel gewend aan jongere agenten en rechercheurs die de boeven achterna gaan, zoals in ‘Flikken Maastricht’ en de jonge ‘Baantjer’ –serie. Je merkt meteen toch het verschil in de handelswijze van deze ‘oude rotten’. Ze denken veel meer na, hun verhoringstechnieken zijn anders, ze nemen de tijd en rennen niet zomaar boeven achterna.

    Zelfs binnen het corps is er een duidelijke verschil tussen de jonkies en de oudjes. Zoals we merken als Vegter en Renée samenwerken aan een zaak waarbij een jongetje van drie jaar van het balkon van 5 hoog is gevallen. Althans dat is het verhaal van de ouders. Maar de buren claimen iets anders. Wat mij heel erg raakte, is dat ondanks de vermoedens van de buren, niemand ook daadwerkelijk iets deed. Het raakte mij, dat ook in deze verlichte tijden mensen weinig actie durven te ondernemen. Al zou het maar een belletje zijn.

    Grappig is als Vegter en Renée hun theorie proberen te bewijzen met de driejarige Laura. Die scène wordt zo lief beschreven. Dan merk je ook het leeftijdsverschil en generatiekloof tussen Vegter en Renée. Hij heeft al een volwassen dochter en zelfs een kleinzoon. Maar opvoeden was de taak van zijn overleden vrouw. Hij ziet Renée goed omgaan met het peutertje en benoemt dat. Maar Renée wil niet praten over wel of geen kinderen.
    Wat mij opviel, is dat de mannen vaak met hun achternaam werden genoemd in het boek en Renée, de enige vrouw, bij de voornaam. Ook wordt Vegter door zijn bevriende collega’s nog steeds met ‘u’ aangesproken. Toch doet de sfeer niet ouderwets aan. Het is wel een hechte club. De jongere rechercheurs kijken eerbiedig naar ze op en moeten zich wel bewijzen.

    Vegter en Renée staan aan de vooravond van hun bruiloft als ze dreigbrieven ontvangen. Iemand wil de rekening vereffenen met Vegter. De zaak escaleert wanneer er een aanslag op de twee plaats vindt en ze thuis worden beschoten. Om de geschrokken buren tegemoet te komen, accepteren ze politiebescherming. Terwijl hun levens worden bedreigd, moeten Vegter en Renée nog wel de zaak van het jongetje Jayden oplossen. Het liefst voor ze een week met verlof gaan na de bruiloft. Door een bizarre wending lijkt deze zaak verband te houden met de aanslag op hun levens.

    De dag van de bruiloft is mooi en alles lijkt goed te gaan tot er een auto aankomt rijden met het raam open en een wapen eruit stekend. De situaties volgen elkaar zo snel op. Het verhaal leest spannend vlot weg. Eigenlijk gebeurt er qua onderzoek weinig, maar de focus ligt op Vegter en zijn team om hem heen. Ik heb geen last gehad van het feit dat dit boek het zevende boek in de serie is en ik nog niets van Dijkzeul had gelezen. Iedereen die in het boek voorkomt, wordt in relatie tot Vegter beschreven. Het einde klopte voor mij wel, maar de uitvoer van het complot was enorm gewelddadig en dat kon ik toch niet rijmen met de bedenker ervan. Het was heel extreem hoe de schuldige onder de radar wilde blijven en niet gepakt wilde worden.

    Ik zou nu het eerste deel met Vegter toch willen lezen. Ik kreeg weinig hoogte van hem en misschien krijg ik wel een beter beeld van hem als ik de voorgaande boeken lees. Ik dacht wel vaak van wat Renée nou met zo’n oudere koppige mopperkont wilde. Tja, liefde is blind. En Vegter is wel een goede agent die de zaken opgelost sluit. Het boek krijgt van mij 3½ van de 5 sterren.

    Vond je dit een nuttige review?
    0
    0
  • Typisch taalgebruik van Dijkzeul

    Positieve punten

    • mooi taalgebruik

    Negatieve punten

    • Saai
    • niet heel spannend

    Lieneke Dijkzeul werd op 7 maart 1950 geboren te Sneek. Ze wilde altijd al schrijver worden, maar ging na haar middelbare school Frans studeren. Deze studie maakte ze niet af. Ze bleef verhaaltjes schrijven. In 2006 verscheen de eerste thriller met Paul Vegter in de hoofdrol genaamd De stille zonde. Nu is de zevende thriller verschenen met Vegter: Een vorm van verraad. Lieneke Dijkzeul schrijft niet alleen thrillers maar ook scenario's, jeugdboeken en romans.

    De cover van Een vorm van verraad zal beslist opvallen in een boekhandel. De kleuren rood-zwart, en wit voor de naam van Dijkzeul zijn goed gekozen en passen bij een thriller. Tel daarbij de kogel met vlindervleugels op en je krijgt het gevoel dat dit een spannend verhaal gaat zijn. De tekst op de achterkant nodigt uit om het boek open te slaan. Een vorm van verraad is het zevende deel met Paul Vegter in de hoofdrol. Hij staat op het punt te gaan trouwen met Renée als hij een dreigbrief ontvangt. De boodschap in deze brief luidt: Ik ga iets rechtzetten, klootzak. Wanneer hij thuis arriveert, treft hij daar een tweede dreigbrief aan die gericht is aan zowel Paul als Renée. Als er op een nacht een aanslag wordt gepleegd op hun huis, krijgen ze bewaking. Ondertussen hebben ze een zaak op hun bord gekregen van een kindje van drie jaar dat van een balkon is gevallen. Samen met zijn team onderzoekt hij deze zaak. De trouwdag is genaderd en op het moment dat ze het stadhuis verlaten raast er een auto voorbij waaruit wordt geschoten.

    We hebben een tijd moeten wachten op het volgende deel met Vegter, maar daar is dan Een vorm van verraad. Het is aan te raden om de eerdere delen met Vegter te lezen om een compleet plaatje van hem te krijgen. Toch is het mogelijk om Een vorm van verraad te lezen en sommige dingen over hem in te vullen. Zoals we gewend zijn van Lieneke Dijkzeul is haar schrijfstijl to the point en zonder poespas. Niet voor niets zijn haar boeken met Vegter veelal genomineerd voor verschillende prijzen. Denk hierbij aan De Gouden Strop, Diamanten Kogel en de Crimezone Thriller Award. In dit deel lopen er twee verhaallijnen: de zaak van het gevallen jongetje en op het leven van Paul Vegter, zowel privé als zakelijk met zijn team. Dijkzeul besteedt veel aandacht aan de personages - met name aan Paul, Renée en Sjoerd- en de omgeving. Het verhaal oogt hierdoor wat traag en kabbelt voort. Zoals in meerdere boeken van Lieneke Dijkzeul zit er geen zinderende spanning in het verhaal en haar mooie taalgebruik, wat ietwat ouderwets kan aanvoelen, past perfect bij een roman. Aan het einde vloeien de verhaallijnen in elkaar en is daar de plot. Dit plot voelt ietwat gehaast afgemaakt en de lezer blijft achter met een paar onbeantwoorde vragen.

    Al met al geen nagelbijtende thriller, maar een verhaal dat draait om de personages geschreven in typische Dijkzeul stijl.

    Vond je dit een nuttige review?
    0
    0
  • Spannend boek van inspecteur Vegter

    Positieve punten

    • Spannend
    • Meeslepend verhaal
    • Goed plot

    Lieneke Dijkzeul heeft met het boek “Een vorm van verraad” een nieuwe thriller geschreven met Inspecteur Paul Vegter in de hoofdrol.
    De inspecteur is weduwnaar en ondertussen 57 jaar. Hij staat op het punt om nog eens in het huwelijksbootje te stappen met zijn jongere collega, Renée Pettersen.
    De inspecteur ontvangt dreigbrieven op het bureau en ook thuis. Paul is geneigd om deze opzij te leggen, maar het Hoofd van de Politie wil dit toch verder te onderzoeken.
    Kort daarna, rond drie uur ’s nachts wordt hun huis beschoten door twee mannen met een kalasjnikov.
    Het hoofd van de politie zorgt voor politiebescherming, mede ook om de buren gerust te stellen. De veiligheid wordt afwisselend voorzien door Hans Willems en Michael Baljuw in te schakelen. Dit wordt soms als storend aanzien door Renée en Paul Vegter. Zij willen zelf op onderzoek gaan.
    Ondertussen werken Paul Vegter en Renée aan een andere zaak. Dit samen met hun collega Sjoerd Talsma. Er is namelijk een driejarig jongetje, Jayden, dat een dodelijke val maakte van een balkon vanaf de vijfde verdieping.
    De moeder was aan het werk en de stiefvader verklaarde dat het een ongeluk was, maar deze verklaring klinkt heel ongeloofwaardig.
    De dag van het huwelijk breekt aan en Paul en Renée komen aan bij het Stadhuis. Tot hun verbazing staat er een erehaag van verschillende collega’s klaar om hen te begroeten. De zon schijnt hoog aan de hemel en het lijkt een prachtige dag te worden. Als ze na de ceremonie terug naar buiten komen, staan ze boven aan de trappen en komt er een auto voorbij het Stadhuis gereden waarbij er iemand begint te schieten op Paul en Renée en hun companen.
    Er valt een slachtoffer. Daarna volgen er vele acties tegelijkertijd.
    Lieneke heeft veel ervaring met schrijven. Dat merk je aan de gedetailleerde beschrijvingen van de gebeurtenissen die de personages overkomen. Ze geeft ook de omgeving natuurgetrouw weer. Je bent zelf aanwezig bij de trouwerij, je loopt mee door de tuin bij de avondwandeling met Renée en Paul … Je voelt je betrokken bij de acties.
    De personages leer je beter kennen doordat je inkijk krijgt in het privéleven van Paul Vegter en ook in dat van Sjoerd Talsma. Hij is nog in rouwverwerking na het overlijden van zijn vrouw Akke. De andere collega’s leer je ook kennen, maar in iets mindere mate dan de hoofdpersonen.
    De manier waarop Lieneke Paul Vegers als “mopperkont” kan weergeven, vind ik leuk overkomen.
    “Een vorm van verraad” is vloeiend geschreven. Het is opvallend dat het hier een team van oudere politiemensen betreft die de dossiers behandelen met logisch denken, redeneren en elimineren. Hoe de werking verloopt in een team dat al jaren samenwerkt.
    Dit keer geen thriller vol actie – schieten - special effects…. Maar een genre van een klassiekere politiezaak die opgelost moet worden. Inclusief het vele roken en een goede borrel drinken.
    De verschillende open lijnen die in het verhaal tevoorschijn komen, worden op het einde op een heel verrassende manier verweven tot een ontknoping die je niet volledig ziet aankomen.
    Op het einde heb ik wel het gevoel dat er nog een hoofdstukje ontbreekt om de laatste eindjes af te werken. Bijvoorbeeld: het dossier van Jayden had iets verder uitgewerkt mogen worden.
    En hoe gaat het nu verder met Paul Vegter en zijn vrouw Renée ? Hij heeft nog zoveel vragen. Je leert hem kennen als een doortastende inspecteur die goed kan delegeren en zelf zijn zaken wil en kan oplossen. Verder in het verhaal wordt hij onzeker door het gebeuren (ik ga geen spoilers geven). Welk effect heeft dit op zijn relatie ?
    Of is dit bewust gedaan en komt er misschien nog een vervolg ?
    Dit was voor mij een eerste kennismaking met het werk van Lieneke Dijkzeul. Ik zal zeker nog andere boeken van haar lezen. Dit genre spreekt me zeker aan.
    Ik heb “Een vorm van verraad” van Lieneke Dijkzeul met veel plezier gelezen en geef 4*

    Vond je dit een nuttige review?
    0
    0
  • Viel me enigszins tegen.

    Negatieve punten

    • tegenvallend

    Alle delen uit de Paul Vegter-serie gelezen. Was heel blij dat er weer een nieuw deel uit was!

    Boek en plot plot vond ik dit keer echter tegenvallend. Een beetje te vergezocht wat mij betreft.

    Vond je dit een nuttige review?
    0
    0
  • Je weet nietwaar je zoekt tot je het hebt gevonden.

    Positieve punten

    • Goed plot

    Dit boek is het zevende deel in de serie van literaire thrillers met Paul Vegter in de hoofdrol.
    Paul Vegter, 57 jaar en inspecteur van politie gaat trouwen met zijn collega Renee die 26 jaar jonger is. Zij wonen al samen.
    Vlak voor het huwelijk krijgt Paul zowel op kantoor als thuis een dreigbrief en dit gebeurt één dag later weer. Advies van zijn hoofdinspecteur is afwachten.
    Renee is ondertussen druk met de zaak van een driejarig jongetje dat op onverklaarbare wijze bij de val van een balkon is omgekomen.
    In de nacht nadat voor de tweede keer er dreigbrieven zijn gekomen wordt het huis van Paul en Renee beschoten. Één van de daders raakt hierbij gewond maar ze weten toch te ontkomen. Vanwege hun angstige oudere buren accepteren Paul en Renee bewaking van één persoon.
    Zij vinden dit een enorme inbreuk op hun privacy.
    Paul mag samen met Sjoerd Talsma de zaak leiden terwijl Renee verder gaat met haar zaak.
    Als zij na hun huwelijk het stadhuis verlaten wordt er opnieuw een aanslag gepleegd die veel emotie oproept omdat er meerdere gewonden bij zijn.
    Worden de daders gevonden en kan Renee haar onderzoek afronden?
    Hebben beide zaken soms iets met elkaar te maken?

    Het eerste 3/4 gedeelte van het boek vond ik niet echt spannend en soms zelfs wat langdradig terwijl voor mijn gevoel alles ineens moest gebeuren in het laatste deel van het boek. Hierdoor leek het voor mij soms zelfs wat afgeraffeld.
    De zaak van het gevallen jongetje neemt best een grote plaats in in het boek maar hoe het uiteindelijk afloopt was voor mij niet duidelijk.
    Voor mij is dit één van de mindere boeken van Lieneke Dijkzeul.

    Vond je dit een nuttige review?
    0
    0
  • Spannende roman

    Positieve punten

    • Meeslepend verhaal

    Lieneke Dijkzeul (1950) is auteur van literaire thrillers en kinderboeken. In 2006 verscheen het eerste boek met inspecteur Paul Vegter in de hoofdrol. Al deze boeken zijn genomineerd geweest voor verschillende prijzen zoals De Gouden Strop, De Diamanten Kogel en de Crimezone Thriller Award. "Een vorm van verraad" is het zevende boek in de Paul Vegter reeks. We hebben lang moeten wachten op dit boek, want het vorige in de reeks "Als padden schreeuwen" verscheen in oktober 2014.
    De cover van het boek ziet er opvallend uit. De naam van de auteur in grote witte letters met daaronder in kleinere rode letters de titel van het boek. De rode vlinder met als lijfje een kogel maakt me nieuwsgierig naar het boek. Op de achterzijde van het boek staat de zin in rode letters: Een aanval op de rechtsstaat zet alles op z'n kop. Zoals op de achterzijde te lezen valt, ontvangt inspecteur Paul Vegter een paar dagen voor zijn huwelijk met Renée een dreigbrief met de boodschap: Ik ga iets rechtzetten klootzak. Ook Renée wordt bedreigd middels een brief. Ze hebben geen idee van wie de brieven afkomstig zijn. Later wordt er ook nog een aanslag op het huis van Paul en Renée gepleegd. Tot opluchting van de buurman krijgen ze bewaking en werken ze intussen aan de zaak van een kind dat onder verdachte omstandigheden van een balkon is gevallen.
    Op hun trouwdag verlaten ze het stadhuis door een erehaag van collega's in uniform als er vanuit een rijdende auto een wapen op hen wordt gericht.
    Lieneke Dijkzeul heeft een fijne schrijfstijl, zo eentje dat je door wil blijven lezen. Het boek kreeg de stempel literaire thriller. Hier zijn de meningen over verdeeld, want wat is dat nu eigenlijk? Als we het literaire eraf halen, houden we thriller over. Dat is dit boek eigenlijk ook niet. Ik zou het meer een spannende roman willen noemen. Ik heb al haar eerdere boeken met veel plezier gelezen. Zo ook deze, maar ik was teleurgesteld in de plot. Ik vond het een afgeraffeld einde en dat is jammer. Maar nogmaals, het boek leest lekker door de fijne schrijfstijl van de auteur. Ik geef het boek vier sterren, maar dit is vooral door de schrijfstijl van Lieneke Dijkzeul.

    Vond je dit een nuttige review?
    0
    0

Prijsinformatie en bestellen

De prijs van dit product is 20 euro en 99 cent.
Op voorraad
Voor 12:00 uur besteld, dinsdag in huis
Verkoop door Doorgelezen
9,1
  • Bestellen en betalen via bol
  • Prijs inclusief verzendkosten, verstuurd door Doorgelezen
  • 30 dagen bedenktijd en gratis retourneren
  • Wettelijke garantie via Doorgelezen

Alle bindwijzen en edities (5)

  • 9,99
    Direct beschikbaar
  • 14,99
    Direct beschikbaar
  • 21,99
    Op voorraad. Voor 23:00 uur besteld, morgen in huis Tooltip
  • 20,99
    Op voorraad. Voor 12:00 uur besteld, dinsdag in huis Tooltip
  • 39,00
    1 - 2 weken Tooltip

Vaak samen gekocht

Lijst met gekozen artikelen om te vergelijken

Vergelijk artikelen