Een vrouw in de poolnacht

Interessant maar je moet er wel tegen kunnen dat er nogal wat pool dieren worden doodgeschoten. Ik houd daar niet zo van

Een vrouw in de poolnacht door Christiane Ritter

Zo blij dat dit boek eindelijk ook in het Nederlands te verkrijgen is! Christina reist in de zomer van 1934 haar man, die als onderzoeker op Spitsbergen verblijft, achterna. Samen met hem en Karl, een Noorse jager, verblijft ze een jaar in een hut, ver weg van alles en iedereen. Dit boek is haar persoonlijke verhaal, aangevuld met kleine tekeningen die ze zelf maakte.

Sinds de eerste verschijning in 1938 is dit reisverhaal voortdurend te krijgen geweest in Duitslan. Blij dat dit boek mee kan liften op de golf van populariteit die tegenwoordig rond ‘wild’ boeken hangt. Waar er eerst grotendeels verhalen verschenen van mannen beginnen er nu meer en meer parels van vrouwen op te duiken en dat juich ik toe.

Voor de mannen in die tijd was overwinteren op de Noordpool al een hels karwei, een avontuur enkel weggelegd voor ‘afwijkenden’; voor een vrouw viel (en valt nog steeds) zo een avontuur helemaal buiten de sociaal aanvaarde conventies. En dat maakt haar verhaal, zeker omdat het zich in 1934 afspeelde, zo immens indrukwekkend.

Ik moest er even inkomen, haar schrijfstijl is (in het begin) ietwat stijf maar al snel werd ik helemaal meegesleept en las het boek vlot en verslavend weg. Hoewel het tegendraads klinkt (vlot lezen en stoppen) heb ik het boek ook vaak even neergelegd, zinnen opnieuw gelezen. De natuur die Christiane zo beeldig beschrijft is zo overweldigend en zo anders dan wat wij kennen dat ik alles diep in mij wou laten doordringen. Als de mannen gaan jagen blijft Ritter vaak dagen, weken alleen in de hut, dat alleen zijn (en daar is alleen echt alleen) sijpelt door in haar gedachten, blik en schrijven. Dat maakt dit verslag nog levendiger en nog origineler. Ik had mij nooit kunnen voorstellen dat iets wat zo donker, zo wit is, ook zo gelaagd kan zijn en zo veel kleur kan bevatten. Hoewel ik een enorme koukleum ben heb ik nu heimwee naar een wereld die ik enkel op papier heb gekend. Als er morgen iemand langskomt die mij meeneemt naar de Noordpool dan vertrek ik, direct. Dat is te danken aan Christiane die op een heel eerlijke, informatieve manier immens afzien tot iets moois kan verheffen. Mensen die hebben meegemaakt wat zij heeft meegemaakt worden nooit meer wie zo ooit geweest zijn en dat is jaloersmakend. Naast een boeiend verslag over een wereld zo ver van de onze is dit ook een dagboek dat treffend mensen en hun interacties in een kleine wereld beschouwt én bovenal is het een verhaal vol liefde. Liefde voor een plek, liefde voor de natuur met al haar inwoners en liefde voor elkaar. Zonder één seconde romantiek is dit toch één van de meest romantische verhalen die ik ooit las. Wow.

De eenvoud van dit boek, het besef dat het bijna een eeuw geleden is dat deze moedige vrouw besloot haar man te vergezellen naar deze van god verlaten, maar onbeschrijfelijke mooie plek, de vragen die blijven: ze heeft een kind ergens in 'Midden Europa'. Is er geen gemis? Wat is dat verhaal? Ik las het in 33 graden (boven 0!). en bleef ademloos lezen. Verwacht geen climax, die is er niet. Slechts weemoed rest.

Geschreven bij Een vrouw in de poolnacht

Het is een interessant verslag van een jaar overleven op Spitsbergen. Af en toe erg spannend.

Een fantastisch overlevingsverhaal van een "burgerdame" in de lange poolnacht. Blijf bezig, maak het niet "zwaar"en de humor....

Dit boek heeft ons fascinetende inkijk in het leven aan de noordpool

Geschreven bij Een vrouw in de poolnacht

Zeer bijzonder om te lezen hoe een jonge vrouw in 1934 zich een jaar lang redt in het onherbergzaam landschap van Spitsbergen. Zij bezoekt daar haar man, maar hij is samen met een andere man veel op jacht waardoor zij veel alleen is. Met zeer beperkte middelen moet zij zorgen dat ze beschermd is tegen de extreme kou. Zij moet zelf voorzien in kleding en voedsel. Het is een spannend verhaal en met liefde en respect voor de natuur geschreven. Het boek maakt nieuwsgierig naar andere verhalen over de Noordpool.

Geschreven bij Een vrouw in de poolnacht

Na het lezen van dit boek zet je de "Noordpool" op je vakantie "to do" lijst. Lees ook het boek "Erebus"

Vooral als je in de Poolcirkel bent geweest of nog gaat is dit een heel fijn en spannend boek. Op elke pagina voel je de kou!

Wanneer de Oostenrijkse Christiane Ritter in de zomer van 1934 een telegram ontvangt van haar man Hermann met de woorden 'Laat de boel de boel en kom ook naar de Noordpool', heeft ze even haar bedenkingen. Haar man kon niet loskomen van Spitsbergen en is er gebleven na een wetenschappelijke expeditie. In de zomer gaat hij er met de boot op uit om te vissen en tijdens de winter jaagt hij op pelsdieren. Het idee om daar de eenzaamheid op te zoeken (Ach eenzaam? De buurman woont maar 90 km verderop!) en kou te lijden trekken haar niet meteen, maar de berichten van haar man die haar bereiken, wekken toch haar belangstelling, dus... haar nieuwsgierigheid wint.

Per schip - met meer bagage dan haar man haar had aangeraden mee te nemen - bereikt ze Spitsbergen en wordt ze in de Kongsfjord aan land gezet, waar haar man - Hermann, hoewel ze hem nergens bij naam noemt - op haar wacht. Samen trekken ze verder naar het noorden, waar Hermann een hut heeft gehuurd in Gråhuken, tussen de Woodfjorden en Wijdefjorden. Een heel jaar zullen ze er verblijven, samen met Karl waar haar man mee bevriend is geraakt.

Eenmaal in de hut - met zwarte wanden door kachelrook - aangekomen zorgt ze er voor alles netjes en schoon te krijgen. Vers brood wordt gebakken en er komen creatieve maaltijden op tafel die onder andere bestaan uit vis, zeehonden-, sneeuwhoender- of berenvlees. Haar grootste zorg is dat er weinig vitaminerijke groenten zijn, omdat scheurbuik op de loer ligt.

In haar dagboek schrijft Ritter over haar zorgen en angsten, maar die maken steeds gemakkelijker plaats voor verwondering over de idyllische schoonheid van de natuur, de zomer in het licht en de eindeloos lijkende donkerte van de winter. Hoe moeilijk ze het ook vindt om zich over te geven aan de gedachte dat er vallen worden gezet om aan hun vlees te komen, toch verandert ze na verloop van tijd haar houding ten opzichte van de omstandigheden en kan ze zich steeds beter conformeren met het Arctische bestaan en probeert uiteindelijk zelf ook te gaan jagen. Ze beseft ze dat kleinzieligheid er zijn niet op zijn plaats is.

In de donkere winter daalt de temperatuur gemakkelijk tot een graad of 50 onder nul. Storm en hagel teisteren de hut en drinkwater is niet voorhanden, dus moet er ijs gesmolten worden. Zelfs ín de hut komt er een laag ijs op de wanden en de bevroren aardappels moeten begraven worden om ze te behoeden voor ontdooien. Ze is er slechts zelden op te betrappen dat ze het hoofd hangen en het is uiterst fascinerend om te lezen hoe ze zich herpakt en met een grote mate van positiviteit, flexibiliteit, verwondering, luchtigheid en lichte (zelf-)spot haar dagen beschrijft. Ook als ze voor langere perioden alleen achterblijft wanneer de mannen op expeditie zijn, is ze onverzettelijk om er het beste van te maken.

De extatische beschrijvingen van de natuur zijn zo beeldend beschreven, dat de kou je bijna letterlijk in de kleren gaat zitten, maar hartverwarmend zijn de beschrijvingen van de geluidloosheid en intense rust, de sneeuwvelden door de zon beschenen, de sneeuwwitte vossen en sneeuwhoenders, de betovering van het ijs, de kleuren van het licht en het knusse van hun hut. Vanzelfsprekend zijn er legio ontberingen, maar de spirit die haar woorden uitstralen zijn bewonderenswaardig en getuigen van een krachtige geest.

Wanneer de tijd is gekomen om Spitsbergen weer te verlaten, beseft ze dat ze niet weg kan gaan. Net als haar man is ze verslingerd geraakt aan het leven in de Arctische contreien. Ze besluit bij haar man te blijven tot de herfst.

Deze indrukwekkende getuigenis van de eerste vrouw op de Noordpool is een wonderschoon literair verslag uit de twintigste eeuw dat terecht is opgenomen in de Schwoblijst. Een non-fictieklassieker om van te smullen en die je met een melancholisch gevoel achterlaat.