Fé

Fé (26), rosse krullen en blauwe ogen achter een bril, werkt als redacteur bij een uitgeverij in Amsterdam. Frans (62) is een vervroegd uitgetreden bêtawetenschapper. Zij ontmoeten elkaar in een museum, raken met elkaar in gesprek en trekken bijna dagelijks met elkaar op. Ze raken verliefd en verloven zich.
Voor Fé lijkt gedrag - en taal kan daarvan als een uitdrukking worden gezien - een obsessie. Hoe gedraag je je in een museum, naast een heer in het verkeer, tegenover hem aan tafel, naast je geliefde in bed en tussen alle bedrijven door? Wat doe je in onverwachte situaties en hoe reageer je op een rare wending in een gesprek? En hoe benader je zelf een medemens? Wat zeg je tegen een vriendin, een collega of je baas? En op welke manier verdedig je de betekenis van een nieuw gevormd woord?
Fé en Frans lijken in hun dromen dubbelgangers te hebben. Voor Fé is dat een meisje van haar leeftijd in een rolstoel, voortgeduwd door een oudere man. Voor Frans is dat de zoon van een schrijver van een inleiding in de taalwetenschap, misschien wel die oudere man, tevens een brokkenpiloot en schilder van een doek waarop een woeste zeeslag is te zien, voor welk schilderij Fé en Frans elkaar voor de eerste keer ontmoeten.