Gardens of the Moon a tale of the Malazan book of the fallen

Met Gardens of the Moon begint Steven Erikson zijn Malazan Book of the Fallen serie die in het genre met kop en schouders uitsteekt boven middelmatige fantasy-schrijvers als Jordan, Eddings, Goodkind et al, en daarmee op een gelijk niveau komt met George Martin's Song of Ice and Fire. Maar waar Martin een middeleeuwse setting kent neemt Erikson je mee op een reis door het heden en verleden van een tot nu toe ongeëvenaarde complexe wereld. Z'n schrijfstijl doet bij tijd en wijle antropologisch aan waardoor zijn wereld een meer dan realistische geschiedenis kent. Een ander aspect van Erikson's Malazan Book of the Fallen is dat bijna ieder deel een afgerond verhaal kent maar dat alle delen (het worden er 10) samen een overkoepelend plot bevatten dat met elk deel duidelijker en spannender wordt. Erikson laat zich (in deel 1 zeker) weinig gelegen liggen aan enige uitleg van zijn magische wereld en het zullen dan ook vooral de wat intelligentere en doorzettende lezers van het genre zijn die in Erikson een beloning zullen vinden. Gardens of the Moon is een van zijn eerste boeken en dat is te merken in zijn manier van schrijven die soms wat moeilijk toegankelijk is. Deel 2, Deadhouse Gates laat echter zien dat hij in korte tijd veel geleerd heeft, en dat dat zijn schrijfstijl ten goede is gekomen. Een ander voordeel is dat Erikson gemiddeld een boek per jaar produceert en dat het wachten op volgende delen zich dus beperkt, in tegenstelling tot bijv. George Martin. Zoals ik al zei, als losse verhalen te lezen maar wel bij voorkeur op volgorde: 1. Gardens of the Moon 2. Deadhouse Gates 3. Memories of Ice 4. House of Chains 5. Midnight Tides 6. The Bonehunters 7. Reaper's Gale 8. Toll the Hounds 9. Dust of Dreams 10. The Crippled God (nog niet verschenen). Voor iedereen die zich een fantasy die-hard noemt een absolute must!!

Geschreven bij Gardens of the Moon

Net uitgelezen. Maar meer uit principe dan met plezier. Aan het vervolgboek ga ik niet beginnen.

Waarom niet?

(1) Omdat de schrijver geen enkele moeite doet om de lezer te introduceren binnen zijn wereld. Het begint gewoon met een lawine van karakters, steden die niet op de kaart staan, complexe hierarchieën, magische spelregels, en epische geschiedenissen - die allemaal marginaal worden toegelicht.

(2) Maar ook voorbij het begin blijven de namen maar komen: personages, goden, voorouders, magische kanalen en noem maar op, steeds weer iets nieuws en onbekends. Ik heb de personages geteld, en in die 700 pagina's leveren er 51 (!) een noemenswaardige bijdrage. Ik herinner me nog dat ik bij pagina 300 doorkreeg welke belangen er op het spel stonden: welk keizerrijk stuurt welke mensen op welke missies af. Maar rond pagina 500 raakte ik de draad weer kwijt, en pas bij de finale had ik weer redelijk door wat er gebeurde. Maar toch, zelfs daar doemde nog spontaan een compleet nieuwe heks op die de wereld redde... waarom niet een van de zoveel figuren die we al kennen?

(3) De schrijver legt niet altijd uit wat er gebeurt. Soms begrijp je door een latere dialoog dan pas waarom het begraven van dat ene eikeltje in die tuin zo belangrijk was, om maar wat te noemen. Dat is slim van de schrijver, want zo blijf je aangehaakt. Maar het kwam me ook wel eens onnodig over (wanneer alle personages wél weten wie de moordenaar is, maar jij als lezer niet). En er waren scenes die niet werden uitgelegd, zoals de demonen in de eerste veldslag. Als de schrijver alles iets logischer had uitgelegd, had ik het boek meer gewaardeerd.

Dat zijn de belangrijkste bezwaren. Voor de een is het diepgang die het verhaal beter maakt, voor mij komt het vooral als luiheid of slordigheid van de schrijver over.

De positieve puntjes dan. De scene van een god-achtig figuur die ontwaakt vond ik heerlijk om te lezen. De energie die erbij vrijkwam maakte het episch. Mooi gedaan. Daarnaast zijn veel fantasy-elementen creatief en origineel. Ik hou van trippy visioenen waarin mensen worden opgeslokt om een avontuur te beleven. En van magische kanalen (warrens) die iets te maken hebben met oude voorouders die elkaar nog altijd willen uitroeien. Ik hou niet van de zoveelste gekleurde vuurbal die een tovenaar afschiet, of van een superheldje met plot-armour (iemand die het toch altijd wel overleeft). Het kwam er allemaal in voor.

Het Engels is vrij pittig, zelfs voor Canadees Engels. Het zal persoonlijk zijn maar ik had er nog wel eens moeite mee. Zo vond ik ook het fantasy-genre z'n problemen hebben. Opeens kan men wél opstaan uit de dood. Of kan de onverslaanbare oppertovenaar verslagen worden door een jochie dat bakstenen naar hem gooit. Ja, echt.

Mijn leeservaring was 2 van de 5 sterren, maar ik geef er toch 3. Omdat je weet dat je aan een flinke episode begint met 700 bladzijdes (niet 494!) uit een reeks van 10 boeken binnen een door D&D-geinspireerd fantasythema. En met die insteek zal je het beter waarderen dan ik.

Dit boek is het begin van een epische boekenserie. Je wordt de wereld in gegooid, zonder dat je aan je handje wordt vastgehouden. Ik vind het een heel goed boek, maar het kan nogal lastig zijn om er in te komen.

In het begin is alles erg vaag maar alles wordt rond het midden van het boek duidelijk. Daarna wordt hrt boek pas echt spannend en boeiend. Wel de moeite waard!

Na het lezen van Jordan, Goodkind, Coe, Feist, en Martin is dit wel een behoorlijk desoriënterend werkje. Maar wel bijzonder goed geschreven en intrigerend!
Deel 1 gaat volledig voorbij aan alle conventies over goed en kwaad, voorspelbare verhaallijnen en begrijpelijke handelingen. Bovendien is het een soort introductie op een veel groter verhaal wat achter Gardens of the Moon ligt.
Pagina's vreten dus!

Geschreven bij Gardens of the Moon

Spannende wereld, veel verschillende verhaallijnen, interessante en diverse karakters. Ben nu op de helft, verhaal heeft me echt te pakken, fijn dat er meerdere delen zijn :-)

Een must voor fantasy-liefhebbers. Al heb je genoeg van orks, trollen, elfen, en jongemannen die uitverkoren zijn om de heer der duisternis te verslaan, is de Malazan serie een welkome afwisseling.

Steven Erikson breekt met klassieke Tolkien-fantasy en zet een wereld neer die nieuw en interessant is.

Geschreven bij Gardens of the Moon

De eerste hoofdstukken zijn ontzettend moeilijk doorheen te komen wegens naar mijn mening gebrekkige karakter omschrijving. Even doorbijten dus...

Geschreven bij Gardens of the Moon

Goede kwaliteit maar kwetsbaar.

Geschreven bij Gardens of the Moon

Meesterlijk! Eens je begint te lezen is het moeilijk te stoppen. Hopelijk zijn de vervolgen even goed.