GAZ pleidooi van een gedoemde moeder : novelle

Een aangrijpend boek waar je heel veel in herkend. De worsteling van je kind om zichzelf te vinden en dan in verkeerde handen valt. En dan de machteloosheid van de moeder.. Schitterend geschreven.

Het is een kort boek met mooie beschrijving vanuit invalshoek die niet vaak belicht wordt.
Jammer dat het boek zo kort is. Het verhaal had wat mij betreft langer mogen zijn!

Actueel thema - goed voor te gebruiken in het onderwijs - heel veel ambiguïteit - geen echt antwoord

In één ruk uitgelezen. Prachtig boek, zeer schrijnend doch schitterend mooi verhaal. Een absolute aanrader. Gaat door merg en been!

“Pleidooi van een gedoemde moeder”, was het eerste dat ik las na de titel. In GAZ neemt de moeder van een gedode terrorist het woord. In dit boek vertelt Tom Lanoye kort het verhaal van de moeder van deze terrorist. Het begint met de geboorte en eindigt met de dood. In het begin gaat het over een doodnormale jongen die geboren wordt en naar school gaat. Maar meer naar het einde toe vertelt ze hoe haar zoon een terrorist werd. Maar een terrorist van wat? Pas op de laatste pagina’s kom je te weten wat de zoon van de gedoemde moeder heeft gedaan.
Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Tom Lanoye gehoord. Als ik een boek lees doe ik meestal eerst eens een klein onderzoekje naar de schrijver, in dit geval Tom Lanoye. Zijn volledige naam is Tom Emiel Gerardine Aloïs Lanoye, geboren op 27 augustus 1958 in Sint-Niklaas. Hij heeft verschillende jobs, namelijk: romancier, dichter, columnist, scenarist en theaterauteur. Hij woont en werkt zowel in Antwerpen als in Kaapstad. Zijn bekendste werken en prijzen zijn: Humo's Gouden Bladwijzer voor Kartonnen dozen, Humo's Gouden Bladwijzer voor Het goddelijke monster, De Inktaap voor Boze tongen en de Gouden Uil Publieksprijs voor Sprakeloos
Maar laten we het nu hebben over het boek zelf. GAZ is een zeer kort boek. Het verhaal begint op pagina 9 en eindigt op pagina 54. Korte boeken zijn zeker niet slecht. GAZ is gemakkelijk te begrijpen en het leest zeer vlot. Omdat het zo vlot las, vond ik het boek ook leuk. Natuurlijk is dat niet de enige reden. Eerst dacht ik dat GAZ een saai boek zou zijn waarvan ik in slaap zou vallen, maar dat was niet zo. Doordat het zo makkelijk te lezen was en omdat het onderwerp ook niet zo saai was, vond ik het een leuk boek. Natuurlijk vind ik dit soort boeken niet wauw, maar toch interesseerde het mij.
De zin die me het meeste is bijgebleven is “Pijn vergeet je minder snel dan geluk.” (Tom Lanoye, 2015, blz. 9).

Wat ik minder vond aan het boek is dat Tom Lanoye soms opeens in een ander jaartal vertelt. Bijvoorbeeld, de moeder was aan het vertellen over de geboorte en plots springt hij van de geboorte naar een tiener. Dat vond ik een beetje vreemd.
In het begin had ik niet goed door wat het thema was maar hoe verder ik in het boek vorderde, begreep ik dat het over een moeder en haar zoon, de terrorist, ging. Spanning zat er ook zeker een beetje in want de moeder vertelde over haar zoon zonder dat je wist wat hij had gedaan. Hierdoor wou je gewoon verder lezen.