Geknakte bloem acht vrouwen vertellen hun verhaal over Japanse militaire dwangprostitutie

Bij het zien van de mooie cover van Geknakte bloem van Marguerite Hamer-Monod de Froideville wil je weten wie de vrouw is en wat haar verhaal is. De titel maakt nieuwsgierig, je wilt weten wat ermee bedoeld wordt. De titel wordt al heel snel duidelijk in het boek. De subtitel geeft een tipje van de sluier van wat je kan verwachten. Je weet meteen dat je van de verhalen niet vrolijk zult worden, dat de verhalen je zullen shockeren.
Geknakte bloem van Marguerite Hamer-Monod de Froideville gaat over acht vrouwen die hun verhalen vertellen over dat ze tijdens de Tweede Wereldoorlog gedwongen werden door de Japanse militairen als prostituee te werken. Het zijn acht schokkende verhalen. Ze vertellen over hoe hun jeugd was, hoe het kampleven was, hoe ze gedwongen werden om als prostituee te werken, wat voor vernederingen ze hebben moeten doorstaan, hoe het leven in een bordeel was, wat er met ze gebeurde als ze zich verzetten, wat dat betekende voor hun verdere leven en hoe hun verdere leven was. Het boek gaat niet alleen over de acht vrouwen die hun verhaal vertellen. De auteur vertelt ook over haar werk, wat zij deed als vertrouwenspersoon, waar ze voor heeft gezorgd en waarom ze dit boek heeft geschreven. Daarnaast vertelt zij in de epiloog haar verhaal en het verhaal van haar ouders. Tegen het eind van het boek blijkt dat niet alleen vrouwen werden gedwongen. Je moet het boek in het tijdsbeeld plaatsen zoals bijvoorbeeld dat de jonge vrouwen niet zoveel wisten als de jonge vrouwen van nu op dezelfde leeftijd op bepaalde gebieden.
Het is goed dat de vrouwen hun verhalen hebben verteld opdat men weet dat de werkelijkheid indertijd anders was dan dat men indertijd naar buiten bracht. Dat de vrouwen niet vrijwillig voor de prostitutie hebben gekozen, zoals men deed doen geloven en wat velen ook dachten, maar dat ze gedwongen werden. Ze hadden ieder zo hun reden om hun verhaal niet eerder aan de grote klok te hangen. Tijdens het lezen begrijp je waarom ze niet eerder met hun verhalen naar buiten kwamen, begrijp je hun schaamte. Je vraagt je af wat je in hun plaats gedaan zou hebben. Het zijn acht schokkende, hartverscheurende verhalen waarbij je je geregeld afvraagt hoe mensen andere mensen dat kunnen aandoen. Ook dat sommige vrouwen nadat ze terug waren niet goed werden opgevangen, maar soms ook valselijk werden beschuldigd, dat ze niet werden geloofd. Het is schokkend om te lezen hoeveel vrouwen gedwongen werden om in de prostitutie te werken.
Kortom; Geknakte bloem van Marguerite Hamer-Monod de Froideville is een boek dat iedereen zou moeten lezen opdat men de waarheid leest, dat men beseft wat er indertijd echt is gebeurd met de vrouwen die gedwongen werden om de prostitutie in te gaan en wat dat voor hun verdere leven heeft betekend.

Zoals ik al schreef; een aangrijpend boek. De gebeurtenissen die beschreven staan gebeuren helaas nog steeds.

"Geknakte Bloem" vertelt de waargebeurde verhalen van 8 vrouwen die gedurende WO II in de Japanse kampen van Nederlands-Indië werden gedwongen te werken als seksslavinnen, de zogenaamde "Troostmeisjes."

De hartverscheurende verhalen tonen de verschikkingen van de kampen, gevuld met verdriet, frustratie en angst. Ondanks het verschrikkelijke misbruik in hun jeugd en het onbegrip in Nederland, is het doorzettingsvermogen van deze vrouwen onbegrensd.

Deze aangrijpende vertellingen vormen een stuk Nederlandse geschiedenis dat nooit verloren mag gaan.

Met een vlammend voorwoord door Willem Nijholt.

In 2013 verscheen het boek ‘Geknakte Bloem’ waarin acht vrouwen vertellen van hun leven als seksslavin in Japanse kampen. Dit boek maakte internationaal zoveel indruk dat de rechten werden verkocht aan uitgeverijen in Japan, Korea en China. Het werd dus hoog nodig tijd om dit boek eens te gaan lezen en dit stukje geschiedenis tot ons te nemen.

Op 15 augustus 2020 is het 75 jaar geleden dat de Tweede Wereldoorlog officieel ten einde kwam. Dat is ook het moment dat dit boek in de Engelse taal zal verschijnen. Want de doelstelling blijft meer dan ooit: zo veel mogelijk mensen moeten dit weten, en we mogen het nooit vergeten.

Het boek vertelt het verhaal van acht vrouwen die in de Japanse kampen tot seksslavin gedwongen werden. Vaak ook jonge vrouwen, zelfs nog kinderen. Deze vrouwen werden ook wel troostmeisjes genoemd. Een troostmeisje was een vrouw die voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog door particulieren en de Japanse officiële instanties ter beschikking werd gesteld aan de Japanse militairen. Officieel luidt het dat deze meisjes en vrouwen zich vrijwillig aandienden om troost te bieden aan militairen. In werkelijkheid waren deze vrouwen seksslavinnen die tegen hun wil werden vastgehouden en gedwongen werden zich te laten misbruiken.

Het zijn allemaal verhalen die je raken. De ervaringen van deze vrouwen zijn gruwelijk. Je leest het dan ook met veel verbijstering. Hoe is het mogelijk dat mensen, als je ze al mensen mag noemen dit anderen kunnen aan doen. Je probeert je er iets bij voor te stellen, maar dat valt niet mee. Het verdient een diepe buiging dat uiteindelijk enkele van deze vrouwen hun verhaal aan papier hebben toevertrouwd. De wereld mag en moet weten wat er zich in Jappenkampen heeft afgespeeld.

Het boek vertelt niet alleen het verhaal van deze vrouwen, maar ook het verhaal van het krijgen van erkenning en vooral excuses van uit Japan. Vaak een langdurig en moeizaam proces.

Samengevat : Een aangrijpend, soms schokkend en interessant boek. Een boek dat iedereen eigenlijk zou moeten lezen. Zodat men weet en niet vergeet. Het is dan ook goed om lezen dat er een Engelse vertaling uitkomt. Hoe meer mensen er van weten hoe beter.