Goede mannen

Op 1 september zegt Arnon Grunberg in een interview met dagblad Trouw; "Ik heb sowieso een hekel aan zoetsappige personages. Ze mogen hoekig zijn, dat is juist mooi. Bij verliefdheid werkt het ook zo: je wordt verliefd op het imperfecte. Daarom stel ik de onvolkomenheden van mijn personages altijd tentoon, in de hoop dat de lezer net zo'n liefde voor hen vindt als ik heb ervaren."
Ik kan me niet voorstellen dat AG enig sympathie voor zijn personages voelt want mijn inziens schept hij er een duivels sardonisch genoegen in om in 'Goede Mannen' zijn hoofdpersonage de grond in te schrijven. Nergens vind ik liefde vanuit de schrijver voor de brandweerman, in het boek 'de pool' genoemd, omdat volgens de schrijver zijn echte naam, 'Geniek', moeilijk uit te spreken zou zijn? Daar begint de onzin al. In onze multiculturele samenleving zijn we echt al wat gewend qua 'vreemde' namen en 'Geniek' lijkt me niet een heel erg grote opgave voor een Nederlander om uit te spreken. Vanaf pagina 1 gaat het dus al mis. Waarom zou een schrijver die in New York woont een boek schrijven over een brandweerman in Heerlen met een I.Q. van rond de 80? Een eenvoudige brandweerman dus en met alle liefde die AG voor zijn personages voelt loopt het wel heel erg slecht af met 'de pool' of beter 'onze pool' want in tegen stelling tot AG zal de lezer wel sympathie voelen voor deze laaggeschoolde brandweerman. AG gaat op de troon van god zitten, of beter, de duivel, om het leven van deze onschuldige man zo zuur mogelijk te maken. Nogmaals, met een sardonisch en intellectueel superieur genoegen, zo lijkt het, helpt AG het leven van 'de pool' om zeep. Voor iemand van het kaliber AG lijkt me dat geen kunst en zou hij de personages waar hij zo veel van houdt en die hij dan toch de grond in wil schrijven beter moeten uitzoeken, m.a.w. iemand van zijn eigen kaliber, Herman Brusselmans bijvoorbeeld maar dat durft hij niet, zo heeft het verleden bewezen. Het komt me voor dat AG er een pornografisch genoegen aan heeft beleefd om 'Geniek Janowski' het leven zo zuur mogelijk te maken en hiermee een boek heeft afgeleverd dat, wanneer je het gelezen hebt, je beroert achter blijft. En wat te denken van zinnen als; "De dood komt eerder dan de dood" of, "Ook dieren hebben recht op eenzaamheid" etc. Volgens AG zou het boek over troost moeten gaan maar volgens mij wil de superieure AG ons laten weten en voelen dat wij de muis zijn en hij de sardonische kat. En dat hij er om moet lachen als we zijn boek uit hebben ons kudt voelen. Een boek zonder hoop, een boek waarvan je niets kan leren behalve dan dat AG een schepper is van De Ellende Van Jan Met De Pet waarmee het slecht afloopt. En wie zit daar op te wachten?

Aanvankelijk lijkt de nieuwste roman van Grunberg nog veelbelovend. Maar naarmate het verhaal zich ontwikkelt wordt het steeds ongeloofwaardiger. De vraag 'waarom lees ik dit eigenlijk' dient zich aan. Een vraag die die allengs moeilijker te beantwoorden is. Het boek eindigt op een manier die de indruk wekt alsof Grunberg intussen wel iets anders aan zijn hoofd had dan het verzinnen van een fatsoenlijke afloop. Broddelwerk, dus. Jammer, want ik heb eerder romans van hem gelezen die boeiend en inspirerend waren.

Prachtig geschreven verhaal. De personages zo voelbaar en in hun worsteling met het leven. Buitengewoon knap, zoals we van Grunberg mogen verwachten en gewend zijn.

Wat ik goed vind aan dit artikel: goede kwaliteit.

Pluspunten van dit artikel: goede kwaliteit, duurzaam.
Minpuntje: prijzig.

Boek van hoge kwaliteit. Moet je gelezen hebben.

Fantastisch boek weer.

Komisch en ontroerend
Een echte Grunberg

Een echte "Grunberg"