Going for the One

Geschreven bij Going For The One

Ik leerde Yes kennen in de jaren ’80. Mijn eerste kennismaking was “Owner of a Lonely Heart”. In die tijd hield ik al van Pink Floyd en Supertramp.
De plaat 90125 was wel gaaf. Ik leerde het via een vriend van mij kennen. “He, er is nog meer van deze band…”. “Toch maar eens gaan luisteren”. En zo kwam het dat ik de oude muziek van Yes leerde kennen. Opeens ontdek je een 3 dubbel live LP “Yessongs”. Albums als “Fragile” en “The Yes Album”.
Internet bestond nog niet dus het was moeilijk uit te zoeken hoeveel platen deze band wel niet had gemaakt. In de bibliotheek stond een computer waar alle LP’s te vinden waren die ze in hun bezit hadden. Zo konden we ongeveer nagaan hoeveel platen Yes had gemaakt. Later kreeg een vriend van mij de “Pop encyclopedie” in zijn bezit en toen ging er helemaal een wereld open.

Ik had de dubbel live LP “Yesshows” waar een aantal nummers op GFTO op stonden. De plaat zelf was moeilijk aan te komen.
Op een dag zag ik hem staan in een platenzaak. Ik geloof voor 10 gulden. Met trillende handen pakte ik de LP en ging er mee naar de kassa.
Ik voelde me als een archeoloog die een ontbrekend stukje had gevonden. Eenmaal thuis meteen op de platenspeler. Mijn 1e reactie was “wow”!
Rick Wakeman was weer terug. “Tales from Topographic Oceans” kende ik al en op nummers als “Turn of the Century” en “Awaken” hoorde ik parallellen met het Takes akbum. Het kerkorgel was adembenemend. Tijdens de climax van Awaken, waar Wakeman alleen speelde op kerkorgel, ging de volumeknop altijd op maximum (tot ergernis van mijn ouders).
Dan die hoes! Geen Roger Dean maar een hoes van Hypgnosis die bekent zijn van de hoezen van Pink Floyd. Een driedubbele klaphoes met een prachtige foto aan de binnenkant met foto’s van de bandleden. Een dromerig kijkende Jon Anderson, een doordringend kijkende Chris Squire. Een sympathiek lachende Rick Wakeman, een stoer kijkende Alan White en een relaxte Steve Howe!

Het was in 1987 geloof ik dat ik deze plaat kocht. Het was nog de tijd van de Walkman. Ik had hem op een bandje opgenomen. Ik woonde toen nog in Bilthoven en fietste iedere dag naar de MTS in Utrecht.
Het landschap waar ik langs fietste sloot goed aan bij deze muziek. Langs fort Voordorp en zo en door al die weilanden met knotwilgen… Wegdromen…

Na “GFTO” kwam het aanzienlijk mindere “Tormato”. Toen waren de muzikale hoogtijdagen geteld voor Yes…

Natuurlijk, 'Close To The Edge' en het wisselvallige 'Fragile' worden meer de hemel in geprezen, maar 'Going For The One' is toch echt het beste album dat Yes ooit opnam. De symfonische, progressieve rocksound van het Britse vijftal staat sterk overeind, maar de band lijkt hier bijles genomen te hebben in het schrijven van songs. Zo kunnen nummers als het titelnummer (laat je niet misleiden door het rock 'n' rollbegin!) en het geweldige 'Parallels' ontstaan. Het maakt het volledige album muzikaal indrukwekkend, maar ook gewoon heel prettig om naar te luisteren. De band pakt het ook wat compacter aan, hoewel het dromerige 'Wonderous Stories' het enige echt korte nummer is en er in 'Awaken' weer een indrukwekkend epos van een kwartier op het album staat. Hoewel 'Going For The One' net iets buiten de klassieke periode van Yes valt, is het een meesterwerk dat iedere progliefhebber ooit eens gehoord moet hebben.

Geschreven bij Going For The One

Na twee zware hoogdravende ambiteuze albums (Topographic Oceans en Relayer), een pauze van drie jaar en de terugkeer van Rick Wakeman, klinkt dit album meer down to earth en heel verfrissend. Alle vijf de nummers zijn raak. Het titelnummer en opener vd plaat is krachtig en rockt zoals Yes zelden heeft gerockt. Turn of the century is bijzonder ingetogen, waardoor de subtiele virtuositeit eigenlijk alleen maar nog duidelijker wordt. Parallels swingt met een super Wakeman op kerkorgel. Wonderous Stories is lekker lichtvoetig en zelfs een klein hitje geweest. En dan de afsluiter Awaken. Wat een prachtsong is dat. AWAKEN! Alleen al de openingsriedel op piano is superieur, maar zo gaat het ruim 15 min door. Een uitgewerkte totaalcompositie waarin kracht en subtiliteit (het middenstuk met kerkorgel, harp en koor!) elkaar afwisselen en er opgebouwd wordt tot een daverend slot. Wat zeg ik een werkelijk goddelijke apotheose: veel bombast, maar met een doel en passend bij de tekst. Ook hier weer het koor en het majesteuze kerkorgel in een hoofdrol, gedragen door effectieve drums en ronkende bas, met daaroverheen nog es de sublieme gitaarsolo's van Steve Howe. Kippenvel! Nog steeds. In het slot wordt na het geweld alles dan weer teruggebracht naar het zachte van het begin en een fragiele Jon Anderson die de laatste regels zingt, wegstervend met een lief gitaarriedeltje is het dan voorbij, zucht, wat is dat mooi. Alleen al voor dit nummer verplichte aanschaf. Oja dan zijn er nog wat extra's: tja leuk, maar zoals al in een eerder recensie gezegd breekt het eerder de totaal beleving van het orgineel af dan dat het iets toevoegt.

Ik leerde Yes kennen in de jaren ’80. Mijn eerste kennismaking was “Owner of a Lonely Heart”. In die tijd hield ik al van Pink Floyd en Supertramp.
De plaat 90125 was wel gaaf. Ik leerde het via een vriend van mij kennen. “He, er is nog meer van deze band…”. “Toch maar eens gaan luisteren”. En zo kwam het dat ik de oude muziek van Yes leerde kennen. Opeens ontdek je een 3 dubbel live LP “Yessongs”. Albums als “Fragile” en “The Yes Album”.
Internet bestond nog niet dus het was moeilijk uit te zoeken hoeveel platen deze band wel niet had gemaakt. In de bibliotheek stond een computer waar alle LP’s te vinden waren die ze in hun bezit hadden. Zo konden we ongeveer nagaan hoeveel platen Yes had gemaakt. Later kreeg een vriend van mij de “Pop encyclopedie” in zijn bezit en toen ging er helemaal een wereld open.

Ik had de dubbel live LP “Yesshows” waar een aantal nummers op GFTO op stonden. De plaat zelf was moeilijk aan te komen.
Op een dag zag ik hem staan bij een platenzaak. Ik geloof voor 10 gulden. Met trillende handen pakte ik de LP en ging er mee naar de kassa.
Ik voelde me als een archeoloog die een ontbrekend stukje had gevonden. Eenmaal thuis meteen op de platenspeler. Mijn 1e reactie was “wow”!
Rick Wakeman was weer terug. “Tales from Topographic Oceans” kende ik al en op nummers als “Turn of the Century” en “Awaken” hoorde ik parallellen met het Takes akbum. Het kerkorgel was adembenemend. Tijdens de climax van Awaken, waar Wakeman alleen speelde op kerkorgel, ging de volumeknop altijd op maximum (tot ergernis van mijn ouders).
Dan die hoes! Geen Roger Dean maar een hoes van Hypgnosis die bekent zijn van de hoezen van Pink Floyd. Een driedubbele klaphoes met een prachtige foto aan de binnenkant met foto’s van de bandleden. Een dromerig kijkende Jon Anderson, een doordringend kijkende Chris Squire. Een sympathiek lachende Rick Wakeman, een stoer kijkende Alan White en een relaxte Steve Howe!

Het was in 1987 geloof ik dat ik deze plaat kocht. Het was nog de tijd van de Walkman. Ik had hem op een bandje opgenomen. Ik woonde toen nog in Bilthoven en fietste iedere dag naar de MTS in Utrecht.
Het landschap waar ik langs fietste sloot goed aan bij deze muziek. Langs fort Voordorp en zo en door al die weilanden met knotwilgen… Wegdromen…

Na “GFTO” kwam het aanzienlijk mindere “Tormato”. Toen waren de muzikale hoogtijdagen geteld voor Yes…

Geschreven bij Going For The One

Toen ik dit album (nog als lp) voor het eerst hoorde was ik zo onder de indruk dat het wel een maand onafgebroken op de draaitafel bleef liggen. Nu, jaren later, geniet ik ook weer zeer regelmatig van de cd. Typisch een album wat je in een (goede) mood brengt! Het slotnummer Awaken vind ik (en veel anderen) een van de beste symfonische rocknummers ooit. Overigens vind ik de bonustracks overbodig omdat ze het niveau van de oorspronkelijke nummers niet evenaren en daarmee m.i. meer afbreuk aan het geheel doen. Meer een curiositeit eigenlijk die extra nummers. Maar wel een verplichte aanschaf deze cd!

Geschreven bij Going For The One

Vreemd dat hier nog geen recensie van was. Kan zich meten met het andere werk van de jaren '70. Alleen de geluidskwaliteit, vooral op "Parallels" is en blijft beneden de maat...

Geschreven bij Going For The One

Yes in de fase tussen symfo en pophits. Zeker goed te beluisteren.

Wat een miskoop, ben door AllMusic en de paar meningen van kopers op het verkeerde
been gezet. Zonde van het geld. Ik ga binnenkort "Relayer" bestellen. Hoop dat dat niet
zo'n teleurstelling zal zijn. Echt ,"Going for the one" is het slapste wat ik ooit van "Yes" (Ik
heb alle begin Albums van deze, mijn favoriete band) gehoord heb ! Sorry, maar wat kunnen smaken toch verschillen Nu begrijp ik waarom ik de L.P. nooit gekocht heb. Ik ben
59 , heb YES 2 x in het Concertgebouw gezien, dus ik weet waar ik het over heb. Na
"Close to the Edge"was het echt over. Geen wonder dat Bruford er toen uitstapte. Dat was het begin van het einde voor deze Super groep uit de 70'er jaren. Graag had ik een goede recentie gegeven , maar helaas !