Handschrift van de duivel

Spannende en intelligente thriller die je het liefst in een adem wilt uitlezen.

Geschreven bij Handschrift van de duivel

Echt zo'n boek dat je niet weg kunt leggen (en daarmee ook direct een aanrader). Nog een pluspunt: foutloos Nederlands.

Nadat hij zijn studie Japanse taal en cultuur aan de Universiteit van Leiden had afgerond, wist Donald Nolet nog niet precies wat hij wilde gaan doen. Die periode heeft maar kort geduurd en al snel ging hij aan het werk als copywriter in de reclamebusiness. Omdat hij interesse heeft in taal besloot Nolet een manuscript te gaan schrijven. Dit resulteerde uiteindelijk in zijn debuutthriller Versleuteld, die meteen al goed was voor de Gouden Strop en de Schaduwprijs voor de beste thriller van 2014. Zijn tweede boek, Handschrift van de duivel, is in mei 2016 verschenen.

Nadat Zina Welter, een jonge en briljante wiskundige, door haar werkgever, die ze De Bank noemt, op straat gezet is, heeft ze zich ruim drie maanden teruggetrokken in haar ouderlijk huis. In die periode is ze zich, op advies van haar voormalig professor Currier, in het Voynichmanuscript, dat in een onbekende taal geschreven is, gaan verdiepen. Het manuscript bevat volgens deskundigen een code. Zina probeert deze via een door haar ontwikkeld algoritme te ontcijferen. Nadat ze haar plan op een Voynich-congres bekend heeft gemaakt, wordt ze door de organisator benaderd. Samen met hem en een aantal andere deskundigen begint ze een zoektocht die hen dwars door Europa leidt. Ze slagen erin het raadsel steeds verder op te lossen, maar dat heeft wel een prijs. En kan ze de andere onderzoekers nog wel vertrouwen?

Opvallend aan Handschrift van de duivel is het omslag: de afbeelding van een omgekeerd kruis. Dat kruis, dat ook wel petruskruis wordt genoemd, is niet zomaar gekozen, want het wordt gezien als het symbool van het satanisme. Satan is natuurlijk een ander woord voor duivel en dat verklaart de titel van het boek ten opzichte van de gekozen afbeelding. Daarnaast wordt in het verhaal zelf ook nog verwezen naar het handschrift.

Het boek bestaat uit twee verhalen. Het meest uitgebreide speelt zich in het heden af en daarin proberen de onderzoekers het mysterie rond het manuscript te ontrafelen. In het andere verhaal, dat zich vooral in de zeventiende eeuw afspeelt, hebben de botanist van keizer Rudolf en een aantal wetenschappers aan zijn hof een belangrijke rol. De rode draad in beide verhalen is echter het werkelijk bestaande Voynichmanuscript, hoewel het in het verleden logischerwijs nog niet als zodanig genoemd werd.

Omdat de historische feiten in Handschrift van de duivel tot de verbeelding spreken en je het mysterie rond het manuscript bij wijze van spreken zelf ook wilt oplossen, is het boek vanaf het begin intrigerend. Dit wordt versterkt doordat Nolet ook gebruikmaakt van namen van personen die echt geleefd hebben. De locaties waar de fictieve personages naartoe reizen zijn goed beschreven en daardoor proef je ook wat van de sfeer van die plekken.

Zonder dat het verhaal overal zinderend spannend wordt, is er wel degelijk spanning aanwezig. Het willen weten maakt daar deel van uit, maar ook de laatste zin of zinnen van veel hoofdstukken hebben daar invloed op. Nolet creëert op die momenten een drang naar nieuwsgierigheid waardoor de lezer het verhaal zo snel mogelijk wil vervolgen. De verrassing in het verhaal bestaat niet uit plotwendingen waardoor de lezer op het verkeerde been wordt gezet, maar wél doordat je op een bepaald moment niet meer weet wie je wel of niet kunt vertrouwen. Dit pakt soms anders uit dan je feitelijk verwacht.

Donald Nolet heeft, voordat hij dit boek begon te schrijven, uitvoerig onderzoek gedaan. Deze inspanningen worden beloond, want Handschrift van de duivel is, mede dankzij die voorbereidende werkzaamheden, een boek dat kwalitatief niet onderdoet voor die van de inmiddels al gevestigde orde.

(Dit boek heb ik eerder voor Hebban gerecenseerd.)

Achterflap:

Zina Welter, een briljante jonge wiskundige, heeft zich teruggetrokken uit de maatschappij. In haar afzondering is ze gefascineerd geraakt door het Voynich Manuscript, een eeuwenoud geïllustreerd werk, geschreven in een onbekende taal. Zina begint te werken aan een algoritme dat dit mysterie eindelijk moet ontcijferen. Op een bijeenkomst van Voynich-deskundigen ontvouwt ze haar plan. Vanaf dat moment wordt ze meegesleurd op een zoektocht die haar naar Wenen, Rome en uiteindelijk naar een verborgen tombe in Praag zal brengen. Terwijl de ware betekenis van het manuscript steeds duidelijker wordt, stapelen de verontrustende gebeurtenissen zich op. Wie kan Zina nog vertrouwen?

Het karakter van Zina wordt niet uitgebreid omschreven maar wel genoeg om je in haar te kunnen verplaatsen. Ze raakt gefascineerd door dit bijzondere manuscript, de personen die samen haar proberen het mysterie te ontrafelen zijn al net zo bijzonder. Simon lijkt haar het aardigste. Het vreemde van alles is, dat er steeds vreemde dingen gebeuren, vooral bij haar. Is het toeval of is het manuscript van de duivel? Van de andere hoofdpersonen kom je steeds meer te weten, je kan je in allemaal wel inleven.

Het verhaal leest vlot, hoewel er op de voorkant van het boek staat dat het een thriller is, vind ik het meer een roman. Het is een zoektocht naar antwoorden in een manuscript, wie heeft het geschreven, waar komt het vandaan. Er is genoeg actie en er zijn zeker spannende momenten, maar je zit niet voortdurend op het puntje van je stoel. Je wilt wel weten wat er in het manuscript staat en wie de groep onderzoekers wil tegenwerken.’

Er zijn twee verhaallijnen, de ene speelt zich af in de 17e eeuw en de andere in het heden. Dit is absoluut nodig om de aanleiding van het maken van het manuscript te kunnen uitleggen. De opbouw naar het plot is goed, steeds kom je meer te weten en het uiteindelijk plot heeft me zeker verrast.

Het is een goed boek, bij vlagen spannend.

Ik geef het 4 sterren.

Met zijn eerste boek, Versleuteld, won Donald Nolet direct de Schaduwprijs en de Gouden Strop. Zoals hij zelf ook schrijft in het nawoord, dan denk je dat het tweede boek een stuk makkelijker zal gaan. Het klonk logisch, maar lag ver van de waarheid af.

In Handschrift van de duivel is de hoofdrol voor de Nederlandse wiskundige Zina Welter. Via haar professor Currier op Princeton wordt zij op het spoor gezet van het Voynisch manuscript, een eeuwenoud manuscript van rond 1611, vol illustraties en een onbekende taal. Zina besluit een algoritme te schrijven om het manuscript te ontcijferen. Op een bijeenkomt van Voynisch-kenners ontvouwt zij haar plannen en wordt ze meegesleurd in een zoektocht door Europa. Maar wie kan ze nog vertrouwen als ze dichterbij de ontknoping komen?

Voor Handschrift van de duivel zou je een nieuwe thrillercategorie kunnen ontwikkelen, de "puzzelthriller". Zina en haar mede-deskundigen proberen al puzzelend het Voynisch manuscript te ontcijferen. Een combinatie van het verleden en het algortime in het heden lijkt langzaam naar de oplossing te leiden. Om dit voor elkaar te krijgen moeten verbanden worden gelegd tussen de illustraties in het manuscript, maar ook in de levensloop van de verwachte schrijvers. Door middel van flashbacks naar rond 161o in Praag naar de auteurs, weet je als lezer dat ze op de goede weg zijn.

Een andere puzzel is het feit wie van de Voynisch deskundigen nu wel of niet te vertrouwen is. Vooral de gelauwerde expers met wie Zina samenwerkt, lijken elkaar niet te vertrouwen en beschuldigen elkaar van van alles en nog wat. Zina vraagt zich regelmatig af waar ze eigenlijk is ingestapt. Donald Nolet gebruikt de ontwetendheid van Zina om feiten rond het manuscript uit de doeken te doen. Dit is een hele slimme manier, want het boek heeft het nodig, aangezien de oplossing in de kleinste details zit.

Met Handschrift van de duivel heeft Donald Nolet een heerlijk spannende "puzzelthriller" geschreven, Als lezer wordt je gedwongen mee te denken in de oplossing van het manuscript, wat een heel leuk en prettig effect is. Het voegt een mee-puzzeleffect toe aan het boek en maakt het tot een absolute pageturner. De combinatie van het heden en verre verleden zijn een goede combinatie, zoals auteurs als Dan Brown reeds hebben bewezen. Handschrift van de duivel kan in hetzelfde rijtje worden opgenomen als Nederlands equivalent. Een thriller waarvan ik heb genoten!

Het Handschrift Van De Duivel is het nieuwe boek van Gouden Strop 2014 winnaar Donald Nolet, zodat mijn verwachtingen van dit boek toch wel hooggespannen waren.

Hoofdpersoon in deze thriller is de jonge teruggetrokken wiskundige Zina Welter, die gefascineerd raakt door een eeuwenoud geïllustreerd manuscript, het Voynich Manuscript, geschreven in een totaal onbekende taal, waar al jaren onderzoek naar wordt gedaan. Zina ontwikkelt een algoritme, waarmee ze probeert de code te kraken.
Tijdens een bijeenkomst van deskundigen/gelijkgestemden ontvouwt ze haar plan, niet wetende dat zo hiermee in gevaar komt en dat men probeert haar onderzoek te stelen.

De cover van het boek ziet er mooi uit, het lijkt op een pagina uit voornoemd manuscript.
Het verhaal is geschreven in de tegenwoordige tijd, waar ik even aan moest wennen. Daarna leest het verhaal vlot. Zelfs voor diegenen onder ons die niet wiskundig zijn aangelegd, wordt het algoritime gemakkelijk uitgelegd.
Ik vond het niet echt een thriller, meer een avonturenroman. Door de manier van vertellen, heden en verleden door elkaar, blijf je geboeid. Op deze wijze heeft de auteur een manier gevonden om het ontstaan van dit bijzondere manuscript te vertellen, op zijn eigen wijze uiteraard. Het zou best kunnen dat dit manuscript op deze manier is ontstaan. De titel wordt tijdens het lezen duidelijker. Complottheorieën komen ook aan de orde.

Het karakter van Zina komt sympathiek over, door haar verleden begrijp je waarom ze teruggetrokken is. Tijdens haar onderzoek reist ze door Europa en gebeuren er vreemde dingen, wat het verhaal bij vlagen spannend maakt. Maar wie kan Zina vertrouwen? Is het haar oude professor, of degene van wie ze constant aanwijzingen/waarschuwingen ontvangt?

De opbouw van de plot wordt goed uitgewerkt. De afloop van de zoektocht van Zina en de ontknoping/vertaling (?) van het manuscript kwamen toch wel als een verrassing.

Aan het slot van het boek vertelt de auteur nog iets over hoe het boek tot stand is gekomen en wie waarschijnlijk verantwoordelijk is voor het Voynich Manuscript.

Ik vond het een goed, spannend boek, een aanrader voor diegenen die houden van een verhaal met historische elementen. En voor diegenen die houden van een goede puzzel wellicht een reden om eens een kijkje te nemen op het internet naar dit bijzondere en mysterieus document.

Hoofdpersoon in “Handschrift van de duivel” is de briljante jonge wiskundige Zina Welter, dochter van de wetenschappers Thomas en Carol Welter die bij CERN in Zwitserland werken. Zij is in de ban geraakt van het Voynich Manuscript, een in een mysterieuze onbekende taal geschreven document uit de zeventiende eeuw waarvan de betekenis door de wetenschap nog niet is ontrafeld. Het document dankt zijn naam aan de vroegere eigenaar ervan, de boekhandelaar Wilfrid Voynich.
Zina neemt op instigatie van haar vroegere hoogleraar William Currier deel aan een Voynich-weekend in Londen waar een aantal wetenschappers onder voorzitterschap van Simon Walcott bevindingen over het manuscript deelt. Ze ontmoet daar naast Currier onder meer de Tsjechische hoogleraar Jan Svoboda en de mysterieuze dame Perenelle die al even gebiologeerd zijn door de onontwarbare puzzel.

Gedreven door hun gezamenlijke obsessie voor het Voynich Manuscript stellen zij in een turbulente rondreis door Europa alles in het werk om kennis te vergaren en te delen omtrent de inhoud en betekenis van het Manuscript. Een door Welter bedacht algoritme met behulp waarvan computers met grote rekenkracht wellicht de geheimen kunnen ontsluieren, speelt daarin een niet onbelangrijke rol. Ook inbraak, overvallen, dubbele agenda’s en computercriminaliteit behoren tot de ingrediënten van het verhaal.
In afzonderlijke hoofdstukken neemt Nolet de lezer mee terug naar oude tijden, te beginnen met december 1610 in Praag. Daar maken we kennis met Jacob Horcicky de Tepenec, de hofbotanist van keizer Rudolf II van Habsburg. In die tijd verbleven grote wetenschappers aan het hof, zoals de astronoom Johannes Kepler en de geniale en veelzijdige Cornelis Drebbel, onder meer uitvinder van de duikboot.
Het verhaal is intrigerend en eindigt in een verrassende ontknoping.

Dat Nolet een begaafd schrijver is, heeft hij al bewezen met “Versleuteld”. In zijn tweede boek handhaaft hij schijnbaar moeiteloos zijn hoge kwaliteit. Zijn taalgebruik is zonder meer goed: kernachtige zinnen met eenvoudige structuur en beeldende woorden scheppen snel en helder een beeld van de gebeurtenissen. De karakters met hun eigenaardigheden worden puntig beschreven en komen tot leven. Het boek is een combinatie van fictie en non-fictie, en die heeft de schrijver uiterst vaardig verweven. Het verhaal ademt bij tijd en wijle een licht wetenschappelijke sfeer maar dat betekent niet dat het niet gemakkelijk leesbaar is. Dat is het behoudens enkele meer ingewikkelde passages en het incidentele gebruik van minder gangbare woorden wèl. Woorden als “herculisch”, “factie” en “sgraffiti” zullen niet tot de actieve woordenschat van eenieder behoren. Bij die laatste twee komt zelfs de gedachte aan een drukfout op maar dat is niet het geval. Uit het zinsverband is evenwel meteen duidelijk waar het om gaat. En dat is een grote verdienste van Nolet omdat hij een bepaaldelijk niet gemakkelijk onderwerp bij de kop heeft gepakt.
De plot is mooi geconstrueerd en doet in de verte denken aan enkele boeken van Dan Brown. Maar Donald Nolet heeft een volstrekt eigen stijl ontwikkeld en verdient daarvoor alle waardering.
De spanningsboog is in het boek niet strak aangespannen. Ook onderhuidse spanning is niet steeds aanwezig. Dat hoeft ook niet, het verhaal is goed genoeg om de lezer steeds in de ban te houden.
Het boek is een thriller omdat er af en toe iets crimineels gebeurt, maar de hoofdlijn is een boeiende wetenschappelijke zoektocht naar de betekenis van het manuscript die op toegankelijke wijze is beschreven. In zoverre is de kwalificatie “roman” wellicht meer van toepassing. Maar goed, een thriller is dan ook volgens Van Dale een “spannende roman”.

Het Voynich Manuscript bestaat overigens echt en heeft door de jaren heen de gemoederen van velen beziggehouden. De geïnteresseerde lezer kan via Google veel informatie erover vinden.

“Handschrift van de duivel” verdient vier flonkerende sterren.

Zina Welter een briljante wiskundige die haar baan en doel is kwijtgeraakt, komt door haar mentor in aanraking met het Voynich manuscript. Ze wordt hierdoor zo geraakt dat ze het wil ontcijferen.
Ze heeft een algoritme ontwikkeld waarmee ze schijnbaar dit manuscript kan ontcijferen. Hierdoor wordt ze op de hielen gezeten door de geheime dienst die dit van haar wil ontfutselen op wat voor manier dan ook. Geweld intimidatie en omkoping.
De mensen waarvan ze dacht die ze kon vertrouwen, blijken andere doelen na te streven.
Als je denkt dat je het plot doorhebt blijkt er weer een onverwachte wending en gaat het verhaal weer een heel ander leven lijden.
Door de flashbacks kun je de verhaallijn goed volgen en die geeft je weer de informatie waar je verder op kan.

Het boek houd je van de eerste bladzijde in z’n greep en wil je alleen maar verder lezen om de ontknoping te lezen.
Een prachtig verhaal wat goed in elkaar steekt en waarvan je denkt….zou het waar zijn.

Een aanrader.. geweldig!!!

Handschrift van de duivel is een heerlijk lezende historische thriller. Ik had nog nooit van het Voynich Manuscript gehoord en wist dus ook niet dat het echt bestaat.
Ik viel in eerste instantie op de cover, die vond ik erg duister aandoen. Het boek zelf is niet perse heel duister of nagelbijtend, op het puntje van je stoel spannend, maar het heeft een soort onderhuidse spanning dat maakte dat ik door wilde lezen omdat ik echt benieuwd was naar hoe het verder zou gaan.
Het verhaal verspringt veelvuldig in tijd, er lopen 2 verhaallijnen door elkaar. Dit is echter zodanig gedaan dat het niet de vaart uit het verhaal haalt. Juist niet, de verhaallijnen vullen elkaar perfect aan.
Het feit dat de schrijver gebruik maakt van waargebeurde feiten maakte dat het boek voor mij nog meer ging leven.

Dit is opnieuw een knap geconstrueerde, originele thriller met een internationale setting. Ik ga deze schrijver zeker blijven volgen!

Zina Welter is een briljante wiskundige die voor een grote bank heeft gewerkt op Wall Street in Amerika. Ze heeft zich na enkele tegenslagen teruggetrokken in haar thuisland Nederland en wordt plots door een ex professor van haar op het spoor gezet van het mysterieuze Voynich-manuscript waarover geleerden zich al eeuwen gebogen hebben. Zij kijkt er met een nieuwe wiskundige blik naar en wilt een algoritme ontwikkelen om dit manuscript te kunnen ontcijferen. Ze ontvouwt dit plan op een bijeenkomst van Voynich-adepten en vanaf dan wordt ze meegesleurd in een zoektocht langs Wenen, Rome en tenslotte Praag. Natuurlijk beginnen ook andere partijen interesse te tonen voor haar doorbraak en krijgt ze te maken met meer en meer tegenkanting en bedreigingen. Wie zijn haar mede zoekgenoten echt en wie kan ze nog vertrouwen? Het eeuwenoude manuscript blijkt toch nog veel betekenis te hebben voor bepaalde krachten in de hedendaagse maatschappij die dit niet aan de oppervlakte willen brengen.

Net zoals zijn vorige thriller, Versleuteld, is dit boek gebaseerd op ware feiten en mengt de schrijver hierin mogelijke ontknopingen en spanningselementen. Het boek is intelligent, goed geschreven en heeft goed uitgewerkte hoofdpersonages die in het boek mee evolueren. Het is een boeiend verhaal waarvan je nog iets kan opsteken over het echt gevonden Voynich Manuscript. Het einde van deze thriller heeft mijns inziens nog een beetje last van de geloofwaardigheid van hoe je dit soort historisch thrillers laat aflopen, wat me ook zeer moeilijk lijkt trouwens, maar toch word ik er voldoende in meegezogen. Petje af !