Hard Knocks

Bij sommige oudere rockartiesten krijg je wel eens het gevoel dat hun nieuwe werk er niet echt meer toe doet: ‘Opa moet zo nodig nog een plaatje maken.’ Bij Joe Cocker ligt dat anders. Met dezelfde passie als dertig jaar geleden zingt hij met zijn 66 jaar een album bij elkaar dat bol staat van de echt doorleefde muzikaliteit. Op de voorgaande twee albums zong Cocker covers van bekende nummers en speelde hij meer op safe. Nu komt hij met een tiental nieuwe nummers, speciaal voor hem voor dit album geschreven. Bij Sony’s Columbia-label kreeg hij een nieuwe kans opnieuw te klinken als een echte Cocker; met soul, rauw en indringend. De nummers klinken alsof hij ze zelf geschreven heeft. Hij heeft nog wat te zeggen! In Thankful zingt hij: ‘I never thought i'll hear me say that i'm thankful oh so thankful’. Dat is de toon in veel van zijn songs: dankbaar voor een goed leven (na een hoop ellende). Prachtig is dat ook verwoord in de tilteltrack Hard Knocks: ‘Had to learn it the hard way; Earn my degree in the streets.’ Hoe het ook zij: Cocker zorgt al bijna dertig jaar na zijn come-back voor een constant niveau van platen maken. En op dit album is hij zeker nog niet op zijn retour. Zijn stem klinkt nog precies zo als 20-30 jaar geleden, met dezelfde felle uithalen als het moet. Geen slijtage te merken. Mooiste nummers naar mijn smaak: Hard Knocks, Unforgiven en Thankful, maar de rest is ook prima. Natuurlijk is het allemaal perfect geproduceerd, beetje glad gepoetst, met gospelkoortje en al. Maar die stém moet het doen en daarmee deelt Cocker nog steeds rake klappen uit.

zoals verwacht