Helen Grace 2 - Piep zei de muis Vader was niet thuis... Inspecteur Helen Grace krijgt te maken met een angstaanjagende seriemoordenaar

Geschreven bij Helen Grace 2 - Piep zei de muis

Laat je vooral niet misleiden door de onschuldige titel van dit boek want schrijver M.J. Arlidge heeft weer een gruwelijke seriemoordenaar uit zijn mouw geschud…de korte pittige hoofdstukken houden je als lezer gekluisterd aan dit boek. Heel bijzonder is dat je ondanks de gruwelijkheden begrip voor de moordenaar kan opbrengen… de karakters zijn dusdanig uitgelicht en gelaagd dat de hoofdpersonen ook de buurvrouw of buurman van de hoek zou kunnen zijn… meer dan geslaagd vervolg op het debuut Iene Miene Mutte!

Geschreven bij Helen Grace 2 - Piep zei de muis

Piep zei de muis is het 2de deel na Iene Miene Mutte. Bij dit boek was ik iets minder begeesterd. Natuurlijk, het hoofdpersonage is vrij goed gekend, dus was ik niet echt verwonderd van haar soms beschamende reacties t.o.v. haar overste.
Maar toch is het boek wederom vlot geschreven. Weliswaar volgen de doden elkaar op en het plot is wel verrassend.
Al bij al een aanrader!

Geschreven bij Helen Grace 2 - Piep zei de muis

Weer een geweldig verhaal van deze auteur. Zijn schrijfstijl is spannend, beeldend en vlot. Spannend tot de laatste letter, je moet gewoon blijven lezen!

Geschreven bij Helen Grace 2 - Piep zei de muis

Genoten van dit boek, op 2 dagen uitgelezen.
Spannend en makkelijk te lezen.
Goed vervolg op iene miene mutte!
Een aanrader!

Geschreven bij Helen Grace 2 - Piep zei de muis

Een vrij eenvoudige, donkere cover met glasscherven en heel groot de titel in beeld met breuklijnen, alsof er een raam is gebroken. Niet perse een mooie cover, maar hij past wel goed bij het eerste deel, Iene miene mutte, ook een eenvoudige cover. De achterflap klinkt spannend en veelbelovend, Jack de Ripper, een seriemoordenaar die niet op hoertjes jaagt maar op mannen met een dubbele agenda.

In dit boek krijgen we weer iets meer te zien van Helen Grace. Een getekende vrouw, met een verschrikkelijk verleden. Helen wordt erg geloofwaardig neergezet, ze worstelt met de vreselijke keuze die ze heeft moeten maken. Maar meer nog worstelt ze met het feit hoe ze in de media wordt afgeschilderd. Daarnaast is ze in haar vrije tijd bezig met het schaduwen van een jonge knul en als hij in de problemen komt, helpt zij he uit de brand. Maar of dit nu zo verstandig is?
Ook Charlie wordt duidelijk uitgewerkt, je leeft mee met de worsteling van het oppakken van haar leven na het verliezen van haar ongeboren baby. De problemen die dit psychisch voor haar oplevert, maar ook wat het voor haar relatie betekent dat ze weer aan het werk gaat.
De spanningsopbouw is duidelijk aanwezig en verloopt gelijkmatig. Het boek begint met een aantal gruwelijke gebeurtenissen, waarvan ik er hier één citeer:

Zijn bovenlichaam was van zijn navel tot aan zijn keel opengereten, waarna zijn inwendige organen, of wat daarvan over was, met kracht waren blootgelegd. Helen slikte iets weg toen ze zag dat minstens één orgaan was verwijderd.

De beleving en gevoelens van de moordenaar worden ook duidelijk beschreven. Je krijgt een goede blik in de verdorven brein van deze persoon. Wie kan er nou toch hiervan genieten?:

Bloed spoot omhoog, haar borst en gezicht bespattend, hen aan elkaar binden. Ze liet zijn warme bloed over zich heen komen tot ze ervan verzadigd was – ze had nog tijd genoeg om schoon te maken.

Mooie en gruwelijke beschrijvingen in dit boek te over. Lekker gruwelen. Het einde was niet geheel onverwacht, maar toch verrassend genoeg. De verduidelijking van de titel is ook pas laat in het boek verwerkt.

De schrijfstijl is fijn en vlot. Arlidge heeft er in dit boek voor gekozen langere en kortere hoofdstukken met elkaar af te wisselen, terwijl in het vorige boek de korte hoofdstukken de overhand hadden. De vaart zit goed in het verhaal. Ondanks dat, had het boek iets ingekort kunnen worden. Tegen het einde van het boek wordt er nog één en ander bijgehaald wat niet direct nodig was geweest voor de verloop van de gebeurtenissen. Kwam meer over als bladvulling. Een erg spannend en goed vervolg en ik kijk uit naar de volgende delen met Helen Grace in de hoofdrol!

Spanning: 4,5
Plot: 4
Leesplezier: 4,5
Schrijfstijl: 4,5
Originaliteit: 4,5
Psychologie: 4,5

Met deze scores krijgt M.J. Arlidge een hele mooie 4,5 sterren voor Piep zei de muis.

Piep zei de muis; Deel 2 van de serie boeken over rechercheur Helen Grace. Het is wel aan te raden de boeken in volgorde te lezen; start met ‘Alles in de wind’, dan ‘Schuitje varen’ (kortere verhalen) en dan deel 1 ‘Iene miene mutte’.

Mannen worden vermoord, opengesneden en hun hart eruit gehaald. Wie heeft er zoveel woede in zich om ze dit aan te doen. Je wordt weer helemaal in het verhaal en in het gecompliceerde leven van Helen gezogen. Niet alleen levensveranderende ontwikkelingen voor haar in het boek, maar ook voor enkele collega’s van haar. Tussen de personages gebeurt van alles, vele spanningen en conflicten, je voelt met ze mee, elke stap die ze moeten zetten, elke keuze die ze moeten maken….

Ik denk dat je moet houden van de schrijfstijl, dat je niet te veel delen achter elkaar moet lezen. Dan vallen de dramatische en lichtelijk ongeloofwaardige gebeurtenissen, gedragingen en de herhaling te veel op. Ik vond dit boek minder goed dan deel 1 en de kortere verhalen daarvoor.

Geschreven bij Helen Grace 2 - Piep zei de muis

zeer spannend een page turner in een ruk uitgelezen

Geschreven bij Helen Grace 2 - Piep zei de muis

Heerlijke spannende thriller, je wilt het gewoon in een keer uitlezen.
Kan niet wachten tot het volgende deel

Geschreven bij Helen Grace 2 - Piep zei de muis

Goede levering. Spannend. Goed om 'iene miene mutte' vooraf te lezen om mee te zijn met de rode draad..

Geschreven bij Helen Grace 2 - Piep zei de muis

Met Piep zei de muis heeft Arlidge zich, wat mij betreft, gevestigd als schrijver van gruwelijke thrillers. Goede gruwelijke thrillers.
Hij schuwt de vreselijke details niet, een sterke maag is wel aan te raden.
Ondanks de vreselijke moorden, weet Arlidge het voor elkaar te krijgen de moordenaar als mens neer te zetten, en niet als monster. En aan het einde voelde ik zelfs sympathie voor de moordenaar.
Het motief van de dader is eigenlijk al vrij snel duidelijk, het waarom blijft langer onduidelijk. Gedurende het onderzoek worden steeds meer stukjes van de puzzel vrij gegeven.
Inspecteur Helen Grace leren we nog beter kennen. We leren meer over haar demonen uit het verleden. Haar ingewikkelde relaties met de mensen om haar heen. Of misschien wel de ingewikkelde relatie met zichzelf.
Eenmaal begonnen in dit boek is het lastig het weg te leggen, je wil alleen maar meer, meer, meer!
4,5 sterren