Het been in de ijssel

Mooi verhaal over de zoektocht naar de eigenaar van een gevonden onderbeen, opgetekend door een zeer vasthoudend onderzoeker en schrijver. Eerder las ik Lelystad en ook dit boek is herkenbaar, grappig en gedetailleerd. Het verhaal bevat talloze onwaarschijnlijkheden en ook dit keer geen fictie. De schrijver eindigt met een uitputtende voettocht van vindplaats naar vermoedelijke plaats van vermissing. Eisbein mit Sauerkraut bestellen in Dusseldorf zit er na lezing in ieder geval niet meer in.

Geschreven bij Het been in de IJssel

Heerlijk dat iemand niet voorbijgaat aan iets 'onbenulligs' als een been dat aanspoelt en zich afvraagt waar het lichaam is dat er ooit aan vastzat. Zich afvraagt wat dat lichaam voor mens was, waar hij was, wie hij was, hoe hij bestond. Mooi, respectvol en zeer vasthoudend geschreven. Op een bepaalde manier ook spannend, want het leven van de mens die aan dat been vast zat wordt stap voor stap duidelijk en de auteur gaat niets uit de weg om daar een beeld van te geven. Allengs blijkt het een heel gewoon mens en tegelijkertijd een heel buitengewoon mens, een mooi beeld. Veel van ons zijn zo, eigenlijk, enerzijds heel gewoon, anderzijds met allerlei dat afwijkt van 'de norm', in onze jeugd, onze gedragingen en beslissingen. De schrijver gaat ver om het verhaal van het been rond te krijgen, had het verder gekund? Misschien wel, maar toch is het uiteindelijk niet erg, vind ik, dat er open einden in het verhaal zijn. Het is een mooie zoektocht, het ontrolt zich fraai, het is vlot geschreven, het stipt aan allerlei eigentijdse problemen, gewoon fijn om te lezen. De omslag van het boek begrijp ik niet, nergens is sprake van een provinciale snelweg tenslotte, maar dat lijkt me op het interessante thema dat boven het boek blijft zweven (voor mij: hoe alleen kan een mens uiteindelijk zijn), eigenlijk van onderschikt belang.

Dat Joris van Casteren deze zoektocht naar de eigenaar van een been is begonnen omdat hij daar een mooi verhaal over kan schrijven, lijkt me waarschijnlijk. Anders doe je dat niet zo snel, lijkt me. Ik ben blij dat hij het gedaan heeft en wat mij betreft mag hij doorgaan met het opsporen van mensen die een lichaamsdeel kwijt zijn. Het levert een levendig verhaal op waarbij de schrijver veel informatie weet te verkrijgen over het leven van een 'doorsnee' Duitse man in het recente verleden. Het verhaal leest prettig. Ook geeft het boek een goed beeld van de wijze waarop de overheid/politie dit soort gevallen behandeld.

Ik zag een interview met de schrijver in het programma 'Boeken' en was meteen nieuwsgierig. Het boek cadeau gevraagd en gelezen, en ik werd niet teleurgesteld. Zeker in het begin ben ik een paar keer in lachen uitgebarsten omdat het verhaal zo droog verteld wordt, terwijl het op zich natuurlijk om een echt been van een echt mens gaat, en het eigenlijk dus niet grappig is. Maar bon...

Het is een spannende zoektocht geworden en ik moet de vasthoudendheid van de auteur echt bewonderen! Het verhaal van de eigenaar van het been is eigenlijk best droevig, en het zou me niet verbazen als de man ook echt zelfmoord gepleegd heeft. Het leek me best een wanhopige figuur bij momenten, en ik had ook wel medelijden met hem. Ik denk dat hij erg eenzaam was.

Ik weet niet of er intussen nog meer bekend geworden is, want er is denk ik nog steeds geen zekerheid over wat er precies gebeurd is. Misschien horen we het ooit nog.

Geschreven bij Het been in de Ijssel

De schrijver gaat geen obstakel uit de weg al had ik gedacht of gehoopt dat een ontmoeting met die Natalie er misschien nog inzat. Ook het “afscheidstelefoontje” van zijn vriendin in de dancing had misschien meer uitgelicht kunnen worden want ik ben er van overtuigd dat dat als een catalysator heeft gewerkt bij onze toch al labiele (deels door zijn opvoeding) hoofdpersoon . Ik had het interview van Wim Brands met de schrijver gezien bij VPRO boeken, en als voormalig bewoonster aan de laatste zijarm (sorry maar zo heet het) van de Isala (=oude naam voor de IJssel): het Ganzendiep -het Kattendiep loopt dood dus geen zijarm meer- was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Want het been had dus ook nog in een fuik bij pak-um-beet Grafhorst verstrikt kunnen raken. Ook is het mij een raadsel hoe de sok al die tijd niet losgewoeld is (was het been te opgezwollen?), verder een minutieuze beschrijving van alles, ook van zijn “avontuur” à la Kuifje in Duitsland. Schitterende, hilarische, onthutsende en ontroerende zoektocht, ik heb het in twee dagen uitgelezen. Ik hoop dat de schrijver nog vele berichtjes achterna marcheert

De zoektocht van de schrijver naar de eigenaar van het bewuste been is zo werkelijk en gemeend dat dit de hoofdreden was dat ik het boek moeilijk kon wegleggen. In feite had ik het in enkele dagen "uit". Wederom een uitstekend verhaal van een schrijver die we "heel goed in de gaten moeten houden". Zijn gedrevenheid - maar ook zijn stijl van schrijven - zijn een reden om naar zijn (hoop ik) volgende boek uit te kijken.
Waar deze Stephan is gebleven blijft uiteindelijk een raadsel, maar de zoektocht van Van Casteren geeft mij het idee dat het verhaal is afgesloten;
op elk gebied.

Geschreven bij Het been in de Ijssel

Heel interessant, ik lees eigenlijk nooit in het Nederlands, maar voor een boek oorspronkelijk in het Nederlands geschreven heb ik een uitzondering gemaakt. Het boek is heel interessant, niet te vergelijken met een ander boek dat ik ooit gelezen heb. De schrijver bijt zich echt vast in het onderwerp, in dit geval het been en laat zich niet afleiden of wegjagen tot hij werkelijk alles weet wat er te weten valt. Dit zorgt er echter wel voor dat de schrijver soms vrij diep in gaat op bijvoorbeeld de geschiedenis van een fabriek die toevallig langs de weg staat, terwijl deze eigenlijk niks te maken heeft met het onderwerp. Ik kan me voorstellen dat sommige lezers dit als storend ervaren, ik had er persoonlijk geen last van.

Geschreven bij Het been in de Ijssel

Dit is een prachtig met veel oog voor details opgebouwd verhaal. Een must read - non fictie literatuur van uitzonderlijke klasse!