Het duivelskind foute ouders en falende jeugdzorg

Geschreven bij Het duivelskind

Een coverontwerp om U tegen te zeggen. Een foto waar licht, puurheid en onschuld vanuit straalt. Een prachtig kind met felblauwe ogen. Dit staat in fel contrast met de titel die strak, rood, bekrast is. Daarbij het bovenschrift en onderschrift en je krijgt meteen kippenvel. Een beklemmend en tevens kwaad gevoel maakt zich van mij meester. Ik moet dit boek lezen. Toch heeft het een vijftal maanden op mijn nog te lezen stapel gelegen gewoon omdat ik er mentaal niet klaar voor was om het te lezen.

De manier waarop Maria het verhaal van Angel beschreven heeft is heel mooi. Het boek wordt verteld vanuit wat Angel heeft geschreven en dat is steeds cursief gedrukt. De gewone druk is wat Maria met Angel bespreekt en ervaart.
Wat mij vooral opvalt bij dit verhaal dat gaat over een heel emotioneel geladen onderwerp, het is non-fictie en dat wordt ook zo gebracht. Geen literaire zinswendingen want die zouden hier niet op hun plaats zijn. Dit is ernstig, waargebeurd en moet ook zo overkomen. Toch slaagt ze erin om het geheel niet al te zwaarwichtig te schrijven. Daar had ik eerlijk gezegd zelf bang van. Ook de schrijftaal is heel eenvoudig gehouden en toegankelijk om te lezen. Echt een boek dat door iedereen gelezen kan en moet worden.

Dit is een gruwelijk verhaal dat niet zo had mogen lopen en dat wordt in het boek ook duidelijk gemaakt. Het falen van de Jeugdzorg, het lang wachten op hulpverlening. Een hulpverlening die niet afdoende is of zelfs fout is. Gewoon het hele systeem zit hierin fout, ook de omgeving die niet ingrijpt, familie, buren die het zien en niks doen. Al deze dingen komen aan bod en zetten de lezers aan het denken.

Zelf vind in de gedragingen en gedachten van Angel als kind een belangrijke leerschool voor mij. Als juf heb je af en toe kinderen in de klas die thuis met een of andere vorm van mishandeling of verwaarlozing te maken hebben. Door wat ze schrijft kan ik als leerkracht met andere ogen kijken naar mijn kinderen. Erg leerzaam voor mij.

Echt klasse hoe ze samen dit boek hebben geschreven. Knap van Angel hoe ze zich zo kwetsbaar durft opstellen en erg professioneel hoe Maria ermee omgaat. Kortom een boek dat gelezen moet worden. Petje af en bedankt dames!

Een boek dat je in één ruk uitleest, althans deed ik toch. Soms had ik zoiets van "ik moet nu even stoppen" maar dan dacht ik neen gewoon doorgaan, ik wil alles meteen weten en lezen. Fantastisch geschreven en ben fan van haar boeken!!

Geschreven bij Het duivelskind

Duivelskind. Wat een schril contrast met de naam van het slachtoffer! Het boek belicht overigens veel (schijnbare) tegenstrijdigheden en conflicten waardoor alles uit de hand kon lopen.
Over de vorm: het co-auteurschap van Maria Genova en Angel van der Vecht is m.i. de vrucht geweest van een lang, doorleefd uitwisseling- en inlevingsproces geweest. De afwisseling tussen een schrijnende, letterlijk fysieke beleving en de belichting is verfrissend en verhelderend.
Over de inhoud:
Het boek gaat over de ernstigste vormen van fysiek en mentaal misbruik van persoonlijke integriteit waaraan de vader zich schuldig heeft gemaakt tegen over zijn dochter. In uiterst geringe mate ook door haar moeder hoewel Angel toch altijd de neiging heeft om haar de hand boven het hoofd te houden. De twijfel wellicht over de vraag of zij uit eigen beweging of onder druk van haar man gehandeld heeft.
Deze problematiek van seksueel misbruik en incest is in feite niets anders dan een oorlog. Het is normaal dat het lijden in fysieke en mentale zin van het slachtoffer belicht wordt maar ik kon mij niet aan de indruk onttrekken bij het lezen dat ook de vader slachtoffer is geweest van zijn eigen opvoeding. Het is als een vicieuze cirkel, zonder dat dit een pleidooi is voor zijn onschuld.
Tegenstrijdigheden: het gezin staat bepaald geen orthodoxe geloofsbeleving voor maar toch schijnen de daden van de vader altijd gemotiveerd te zijn geweest door aan geloofswaanzin grenzende argumenten. Zijn dochter is behept met demonische krachten die hij door zijn gewelddadig, fysiek en immoreel gedrag uit haar lichaam moet proberen te verdrijven.
De indruk ontstaat dat hij hier zelf “heilig” in gelooft. In zijn beleving kan het een dekmantel zijn geweest voor zijn gruwelijke daden. Aan de andere kant bestempelt hij Jezus als een slecht mens en kwalificeert hij de duivel als het hulpje van God om mensen te bevrijden. Een omgekeerde wereld, die, samen met zijn opvoeding, op zich al enigszins verklaren waarom hij tot deze weerzinwekkende gestes kon komen.
De schijn ontstaat dat de ouders het beste met hun kind voorhebben. Zouden ze zo verblind zijn dat ze dit zelf hebben geloofd?
Het vernederende en kwellend gedrag van de vader wordt geaccentueerd door een quasi despotische macht die hij over zijn dochter uitoefent. De leeftijd en ervaring en het volkomen ingestort zelfbeeld van Angel wegen niet op tegen deze abusievelijke “autoriteit”.
Naast de opvoeding en een verstoorde gedragscode moet natuurlijk de vinger opgeheven worden tegen de uiterst falende jeugdzorg die ook meerdere keren aangetoond heeft niet alleen inefficiënt maar ook incompetent te zijn.
Een kind terugsturen naar een gezin waarin alles misgaat, ook al zouden ze enige redenen kunnen hebben om te veronderstellen dat niet alles waar is, is iemand blootstellen aan een onnodig en levensgevaarlijk risico. In andere gevallen wordt ouders het recht ontnomen hun kinderen op te voeden terwijl zij hiertoe in staat zijn.
Je zou de indruk kunnen hebben dat iemand die absoluut geen enkele notie heeft van deze problematiek het niet slechter zou kunnen doen dan de jeugdzorg.
Een onafhankelijk onderzoek naar de procedures en beschikbare en vereiste middelen is absoluut noodzakelijk, maar wellicht onvoldoende.
Gevolgen: ook als alles “fysiek” achter de rug is schreeuwt alles in Angel naar herstel, genezing en vooral erkenning van deze gruwelijke misdaad.
Maar de weg naar herstel is langzaam en atrofisch. Het “tussenstation” was ongetwijfeld dissociatie. Klinkt goed, maar het is een hel. Blijven steken in die oorlog terwijl anderen zich ontplooien en zelf letterlijk en figuurlijk gevaar lopen.
Naast de persoonlijke therapie en genezing, is dit boek voor ons allen een eyeopener waar we iets mee moeten doen. Onze ogen de kost geven en misstanden signaleren. Dat is onze maatschappelijke verantwoordelijkheid. Bravo Angel voor je moed en openhartigheid. Het spreekt vertrouwen uit. “Bon vent”!

Geschreven bij Het duivelskind

Een mooi verhaal is het duivelskind niet. Wat Angel van der Vecht als slachtoffer van kindermisbruik overkomt is dermate gruwelijk, dat ik me lang heb afgevraagd of ik het wel wil weten. Daar komt bij dat het voortdurend falen van de professionele hulpverlening een goede afloop verhinderd. Wat is er immers mooier dan dat je zeggen kan dat het kwaad uiteindelijk wordt overwonnen. Het zit er niet in, al geeft het open einde nog enigszins uitzicht op een verandering ten goede.

Dat ik desondanks het boek ben blijven lezen toen ik het uiteindelijk wel in mijn bezit kreeg is voornamelijk te danken aan Angel zelf. Haar begrijpelijke uitleg en rake beschrijven maken haar ervaringen dermate geloofwaardig dat er ruimte ontstaat voor medeleven. Haar vechtlust en doorzettingsvermogen voorkomen dat haar rol als slachtoffer zo meelijwekkend wordt dat het afstoot. Ronduit sympathiek wordt ze voor mij door de nuancering die ze aanbrengt. Ze herkent en erkent de weinige lichtpuntjes die ze ondanks alle meedogenloosheid, onbegrip en tegenwerking toch tegenkomt. Het meest ontroerende vindt ik het moment dat na al die jaren heel onverwacht de liefde haar leven binnenkomt en dat ze die gewoon toelaat in haar leven. Ondanks haar onvermogen daar zich fysiek en psychisch voor open te stellen. Sterker nog, ze geniet er van en gebuikt het als positieve ervaring die ze nodig heeft te overleven. Typerend in dit verband vindt ik het zinnetje 'Angel ligt in een deuk.'

Wat het boek bijzonder maakt is de samenwerking tussen beide auteurs. Maria Genova vertelt het feitelijke verhaal, waarbij ze objectiviteit en journalistieke degelijkheid combineert met betrokkenheid en diepgang. Ze toont als schrijver twee vaardigheden die onontbeerlijk zijn. Ze kan weglaten en heeft het vermogen te laten zien in plaats van te vertellen. Aan haar sober en qua taalgebruik onopgesmukt verslag wordt ter illustratie heel gedoseerd en doordacht het indringende relaas van Angel toegevoegd. De opmaak ondersteunt dit heel slim door iedere auteur een eigen lettertype te geven zodat ik weet wie er aan het woord is zonder dat het expliciet vermeldt hoeft te worden. Tenslotte zorgt het sublieme omslagontwerp voor dat er accenten gelegd worden die nergens al te schreeuwerig worden. De buitenkant belooft precies dat wat ik binnenin uiteindelijk krijg. Zo transformeert dit meer dan uitstekend boek een lelijk en (te) heftig verhaal tot een onvergetelijke leeservaring die je nooit meer loslaat.

Geschreven bij Het duivelskind

Het boek leest als een trein, de rit is echter door het onderwerp oncomfortabel en schokkend.
Aangrijpend boek.

Een pakkend boek. Plaatsvervangende schaamte voor de hulpverlening, waar zij zoveel steken hebben laten vallen. Meeslepend verhaal.

Geschreven bij Het duivelskind

Niet te bevatten dat er niemand een kind in nood bijstaat. Allerlei instanties falen en zelfs de familie laat alles oogluikend gebeuren. Die zouden hiervoor ook gestraft moeten worden. Heel moedig van Angel dat ze haar verhaal heeft gedeeld met de hele wereld.

Een indrukwekkend en aangrijpend boek.
In een ruk uitgelezen.
Ongelooflijk wat de hoofdpersoon in het verhaal allemaal is overkomen.

Geschreven bij Het duivelskind

Ik ben bij de boekpresentatie geweest afgelopen zaterdag en ken Angel al heel lang van Twitter en ook Maria al lange tijd van Twitter.
Nu heb ik hun gezien. Het boek ben ik zondag gaan lezen,enorm schokkend verhaal en moest het af en toe wel even wegleggen. Maar werd ook weer aangetrokken om weer verder te lezen erin.
Uiteindelijk het maandag echt uitgelezen,met de nodige tranen.
Het geeft zo enorm goed weer hoe enorm erg het is,misbruik, geweld in huis.
Het is zeer schokkend wat Angel heeft meegemaakt, en helaas is zij niet de enige in ons land.
Hopelijk opent dit boek nog de ogen van zeer velen in ons land, niet alleen bij slachtoffers die ongetwijfeld veel herkenning vinden in dit boek.
Dit boek moet gewoon door iedereen gelezen worden en zou ook gelezen moeten worden door daders, misschien dat dan eens doordringt bij daders wat ze hun slachtoffer(s) aandoen, hoe die hun leven verwoest wordt, want slachtoffers van kindermisbruik,huiselijk geweld hebben levenslang.

Het is een zeer goed boek, maar net omdat ik zelf een cptss uit mijn jeugd heb overgehouden, kon ik het niet uitlezen. Net daarom wil ik het aanraden, de herkenbaarheid was zo groot dat mensen mogen meekrijgen dat dit dagdagelijks gebeurt! Dit is geen verhaal, maar harde realiteit (het is ook autobiografisch)