Het eiland van het tweede gezicht

Geschreven bij Het eiland van het tweede gezicht

In 1931 volgt de dan achtentwintigjarige Duitser Albert ‘Vigoleis’ Thelen zijn Argentijns-Zwitserse muze Beatrice naar Amsterdam waar zij een aanstelling als gouvernante heeft aanvaard. Spoedig echter zijn zij genoodzaakt te vertrekken; de moeder van Beatrice ligt op sterven in Basel en ook Beatrice’s broer Zwingli laat vanuit Mallorca weten dat zijn laatste uur is geslagen. Het stel besluit, in overleg met de Zwitserse artsen van moeder, Zwingli op te zoeken en te redden wat er te redden valt.
Op Mallorca blijkt Zwingli springlevend. Weliswaar is hij aan lager wal geraakt. In zijn isabellakleurige kledij (Thelen introduceert regelmatig woorden die ik nog niet kende, begrippen die hij vervolgens uitvoerig beschrijft) stelt Zwingli hen voor aan zijn knappe vrouw Pilar en haar elfjarige dochter Julietta. Zwingli heeft Pilar opgeduikeld in een bordeel en leeft nu met haar samen. Zij zuigt hem financieel en lichamelijk (…) leeg. Ook Beatrice en Vigoleis vervallen in armoede en leren het eiland van een heel andere kant kennen. Het idyllische Mallorca krijgt langzaam maar zeker een tweede gezicht.
Aan de hand van de belevenissen op het eiland leren we Vigoleis kennen als een goedzak, die zich op naïeve wijze laat bedotten. Die naïviteit is ook een bewuste keuze van de schrijver. Hij weigert partij te kiezen, of dat nu met politiek of religie te maken heeft, met rovers en hoeren of adellijke personen. Zelf noemt hij dat zijn inconsequente consequentie. De personen die zijn pad kruisen hebben allemaal echt bestaan en Thelen beschrijft hen zo oprecht mogelijk. Zo lezen we bijvoorbeeld over Thomas Mann, Hendrik Marsman en Menno ter Braak.
Het eiland van het tweede gezicht presenteert de memoires van Thelen gedurende de periode die hij en Beatrice op Mallorca doorbrachten (1931 – 1936). Dat verslag is op een manier geschreven waaraan ik moest wennen. De auteur schrijft zowel vanuit de ik-persoon als vanuit Vigoleis, regelmatig in dezelfde zin. Wanneer hij vanuit Vigoleis schrijft, krijgt de lezer als het ware de toegepaste memoires van Thelen opgediend.
Thelen schrijft lange zinnen, getooid met vele bijzinnen, en toont ieder detail dat er toe zou kunnen doen. Ook daaraan moest ik wennen. Maar op deze wijze ontkom je er niet aan in de huid van de auteur te kruipen. Het eiland van het tweede gezicht is voor mij de meest bijzondere roman die ik ooit heb gelezen. Het is een verrijking van mijn literaire leven.

Geschreven bij Het eiland van het tweede gezicht

Soms word je geconfronteerd met een boek dat op zo’n sprankelende, hilarische en ironische wijze een kijkje verschaft in de troebele roerselen van de mensenziel dat je na lezing verbijsterd achterblijft. Zo’n boek is “Het Eiland van het Tweede Gezicht” van de Duitse schrijver Albert Vigoleis Thelen.
Mallorca fungeert als het podium voor een bizarre toneelvoorstelling waarin de mensheid in al zijn verschijningsvormen optreedt, van hoeren en smokkelaars tot verarmde Spaanse adel, van oplichters tot kunstkenners, spionnen en diplomaten. Vigoleis stort zich vol overgave in deze samenleving die hij beschrijft, of beter gezegd: waarover hij op meeslepende wijze vertelt, in een verhaal dat borrelt van levenslust en tegelijkertijd vol is van ironie en satire.

Geschreven bij Eiland Van Het Tweede Gezicht

Voor mij was het beste boek van de 19e eeuw: 'De Idioot' van Dostojevki. Volgens Maarten 't Hart is 'Het eiland van het tweede gezicht' het beste boek van de 20e eeuw. Ik geef hem gelijk!