Het huis van de vier winden

Dit boek van Elif Shafak heeft zoveel indruk op me gemaakt, dat ik deze ervaring wil delen zodat hopelijk meer mensen het boek kopen/lezen. Wat een prachtige schrijfstijl, om helemaal in te duiken. Deze familiegeschiedenis laat je ademloos achter. Niet twijfelen, LEZEN!! De voorkant van de het boek geeft een recensie in 1 zin over de schrijfster; "De beste Turkse schrijver van het begin van de 21ste eeuw." Dit boek bewijst dit!! Ik wil nu veel meer lezen van deze schrijfster!

Dit prachtige boek heb ik met veel ontroering gelezen. De kracht van het boek is voor mij dat het vanuit een cultuur die mij vreemd is mensen die diep in die cultuur geworteld zijn, met alle warmte en gebrek die mensen eigen is, tastbaar in beeld brengt. Die cultuur is mij dan misschien vreemd, maar deze mensen zijn geen vreemden. De cultuur waarom het gaat is die waarin het tot een moord als eerwraak kan komen. Vanuit een westers perspectief is dat onbegrijpelijk en onverteerbaar, maar dit verhaal wordt met heel wat meer geduld verteld, dan de westerse opinie voor dit verschijnsel op kan brengen. En het verhaal is een aanklacht tegen die eerwraak. Het is een aanklacht ook tegen de cultuur waarbinnen dit zover kan komen. Maar het neemt geen afscheid van de mensen in die cultuur, van hun liefde, van hun verlangen. En van die liefde ben ik diep onder de indruk. Het is een heel geduldige liefde die veel weet te verdragen.
Voor wie wil nadenken over integratie van migranten is dit een aanrader.

Elif Shafak, "de beste Turkse schrijver van het begin van de 21e eeuw" is de mening van Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk. Ik kon het haast niet geloven, maar na lezen van dit boek wel! In prachtig proza wordt het aangrijpende familieverhaal gedaan dat zich afspeelt tussen Koerdisch Turkije en Londen, tussen twee moslimculturen: het traditionele en het geglobaliseerde. Het is merkbaar dat de schrijfster vrouwenstudies heeft gestudeerd en politicologe is. Ze verdient een wijd leespubliek!

Prachtig, beeldend geschreven. Je ziet, ruikt en proeft het sprookjesachtige land, Turks Koerdistan. Leest als een trein. Helaas zijn karakters niet uitgediept. Zwart is wel erg zwart, wit is nog witter dan sneeuw en grijstinten bestaan niet. Mannen zijn verwende slappelingen, vrouwen hebben helemaal niets in te brengen. Misschien is dit boek daarmee een eyeopener voor mensen met een Islamitische cultuur, maar voor westerlingen vind ik het erg vooroordeelbevestigend. Mijn eigen contacten met Moslims zijn vele malen boeiender.

Esma vertelt de geschiedenis van haar Turkse familie. Haar moeder is in een Koerdisch dorpje in het oosten van Turkije geboren. En haar vader komt uit Istanbul, dat helemaal aan de andere kant van Turkije ligt.
De levens van Pembe (Esma's moeder) en Adem (haar vader) is tot zij elkaar ontmoeten en trouwen heel erg verschillend. Turkije heeft als het ware twee gezichten: een modern (Istanbul) en een traditioneel (Oosten, dichtbij Irak).
Maar eer, respect, en familietrouw zijn zowel Adem als Pembe met de paplepel ingegoten. En dat zorgt voor remmingen (Pembe is preuts), asociaal gedrag (Adem laat zijn gezin in de steek voor een danseres), en moord.
Pembe en Adem hebben na hun trouwen en gezin gesticht en zijn toen naar Londen geëmigreerd. Daar is het leven zo anders dan in Turkije dat ze allebei moeite hebben zich aan te passen. Ze zijn er allebei niet gelukkig. Met hun kinderen gaat het beter, maar de traditionele Turkse en Koerdische waarden worden ook in Engeland vastgehouden. Vooral Iskender hun oudste zoon wordt daar het slachtoffer van.
Immigranten uit islamitische landen die naar West-Europa en de Verenigde Staten komen vallen vaak tussen wal en schip. Hoe kunnen ze zich aanpassen en integreren en toch tegelijkertijd de normen en waarden van hun opvoeding blijven respecteren? Mensen zoals Elias die overal kunnen wonen hebben het misschien wel makkelijker. Zij zijn van nature kosmopolitisch en integreren moeiteloos. Alleen blijft dan nog wel de vraag of ze in hun nieuwe land door iedereen geaccepteerd worden. Aan huidskleur kan niet veel veranderd worden en dat is toch, helaas het eerste wat mensen zien, en waar zij hun oordeel aan hangen.
Alhoewel het verhaal compleet anders is kan toch een vergelijking gemaakt worden met Het huis met de geesten van Isabel Allende. Dat is ook een familiekroniek en de alwetende verteller is Alba de kleindochter van Clara. Zij besluit, net als Esma, te vertellen wat er allemaal is gebeurd met haar familie.
Elif Shafik vertelt beeldend, uitvoerig, ingehouden, lieflijk en kritisch over herkenbare problemen van immigranten in West-Europa.

Schitterend magisch realistisch boek. Met bloemrijk taalgebruik word je helemaal meegenomen in een andere wereld. Echte aanrader.

Geschreven bij Het huis van de vier winden

prachtig boek. Het verhaal van een familie die het leven probeert op te pakken in een ander land. ieder op zijn manier en met grote gevolgen.

Ik vond het een mooi boek met een bijzondere verhaallijn.

Het boek leest heel makkelijk, het verhaal blijft boeien met een "O'Henry twist" aan het eind.
Boeiend is de kijk in de vele verschillende werelden en kulturen.

Geschreven bij Het huis van de vier winden

Dit boek moet je zeker gelezen hebben