Het kind met de Japanse ogen roman

Het kind met de Japanse ogen, van Reggie Baay

Als kleinkind van een opa die ‘het Jappenkamp’ ternauwernood overleefde en een oma die samen met mijn vader als ‘buitenkamper’ de oorlog doormaakte, was ik direct gefascineerd door de beschrijving van dit nieuwste boek van Reggie Baay:
‘Over mensen op drift die na de tweede wereldoorlog in Azië en de onafhankelijkheidsoorlog in Indonesië een derde oorlog wacht in Nederland: die tegen de herinnering’

Het boek begint met de vondst van een doos vol met negatieven na de dood van de ouders van de ik-figuur.
Hij verklaart dat de belangrijkste reden is om het verhaal van zijn, door het verleden getraumatiseerde ouders te reconstrueren, omdat hij dit verplicht is aan zijn broer; bestebroer genoemd.
Hij vertelt het verhaal van zijn zoektocht in het Indonesië van nu, afgewisseld met flashbacks uit de oorlog en de daaropvolgende onafhankelijkheidsoorlog vanuit het oogpunt van zijn vader. Ook vertelt hij kort het verhaal van zijn moeder, vanuit haar ogen bezien. Er worden veel namen verteld, maar niet die van de ik-persoon, zijn ouders en broer.
Door het gebruik van deze schrijfstijl weet hij de gruwelen en overlevingsstrategieën uit het verleden perfect te combineren met de gevolgen die deze ook voor de volgende generatie hebben.

Ik werd getroffen door de beschrijving van gebeurtenissen in de Japanse kampen, maar vooral door de wanstaltige manier waarop de Nederlandse regering na de bevrijding deze voormalig krijgsgevangenen na een bizar korte ‘herstelperiode’ direct weer inzette bij een speciale militie van de KNIL in de Onafhankelijkheidsoorlog van Indonesië: de Gadja Merah.

Indrukwekkend vond ik vooral het fragment waarin de ik-persoon zijn vroegere lijfbaboe tegenkomt. Uit dit fragment blijkt overduidelijk hoe verscheurd families en vrienden werden, door deze oorlog.
De schrijver laat duidelijk de gruwelijkheid en gekte van beide kanten zien en dit komt ook veel ter sprake tijdens de gesprekken die de ik-figuur voert tijdens zijn zoektocht.
Prachtig zijn de beschrijvingen hoe pa als kok het leven van zijn medesoldaten kan verlichten door het maken van goed en helend voedsel, in plaats van alleen geïmporteerd blikvoer wat normaal gesproken dagelijks kost was. Deze helende kracht wordt ook beschreven tijdens de vele kumpulans later in Holland.
De kennismaking en het huwelijk van zijn ouders laat de veerkracht van de mens zien die ondanks de oorlog en het verdriet toch doorgaan.
Als zijn oudere broer na een moeizame bevalling tijdens een aanval op hun legerkamp geboren wordt, blijkt hij naast verschillende ‘eigenaardigheden’ ook Japanse ogen te hebben; ‘al verdoemd voordat het leven begonnen was’

Wat ook zeer pijnlijk naar voren komt, is de onverschillige en afwijzende manier waarop de Indische Nederlanders na 1950 ‘verwelkomd’ worden in Nederland, waar ze noodgedwongen naartoe vertrekken. Eerst volgt een tijd in het voormalig kamp Westerbork en daarna de verhuizing naar Oude-Wetering alwaar de plaatselijke ‘discipel’ van de DMZ hen het leven zuur maakt. Duidelijk wordt dat de oorlog nooit uit de hoofden verdwijnt: die tegen de herinnering.

Reggie Baay heeft hiermee volgens mij een prachtig, indrukwekkend boek geschreven.
Het is niet alleen verhelderend voor mensen met Indische roots, van wie de ouders en grootouders zo weinig vertelden over wat ze hadden meegemaakt, maar ook voor alle anderen die niets weten over deze periode uit de Nederlandse geschiedenis.
Zoals zo mooi verwoord in het slot van het boek:
“ik geloof namelijk dat geschiedenissen voor altijd zullen blijven rondzweven als ze eenmaal in woorden zijn gegoten en hardop zijn verteld. En ook al zijn ze dan niet gehoord, er komt een moment dat ze als stof weer neerdalen om dan wél te worden gehoord”

Het kind met de Japanse ogen is een documentaire roman die de auteur schreef over de erbarmelijke omstandigheden van zijn ouders in Nederlands-Indië.
Zijn vader werd in 1939 eerst door toedoen van de Jappen naar een Japans krijgsgevangenschap gestuurd om drieënhalf jaar dwangarbeid te verrichten aan de Birma-Siamspoorlijn en terwijl hij amper bekomen was van deze ontberingen werd hij aansluitend door de Nederlandse regering de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog ingestuurd..
Zijn moeder die ook al het nodige had meegemaakt voordat zij zijn vader ontmoette tijdens een van zijn zeldzame verlofuurtjes, gaat mee naar het kamp waar zijn vader dan werkzaam is als kok en krijgt daar haar eerste kind, zijn oudere broer.
Nadat de soevereiniteitsoverdracht is getekend in 1949 voelen zij zich niet meer thuis in dit Indonesië, te moeten leven in een land met landgenoten waar de vader tegen gestreden heeft, en het gezin vertrekt naar hun nieuwe land Nederland, waar ze kil ontvangen worden en opnieuw moeten vechten tegen de herinneringen en trauma's die zij met zich meebrengen.

De ik-figuur in het boek vindt na de dood van zijn ouders een doos met negatieven die hij laat ontwikkelen en door de foto's wordt de geschiedenis van zijn ouders zichtbaar.
Hij krijgt ook begrip voor hun karakter, streng, zwijgzaam, en soms afwezig, de nachtmerries en de geheimen die er waren en waar niet over gesproken werd.
Dit alles heeft een enorme impact op zijn opvoeding en jeugd gehad.
Hij besluit de plekken waar zijn vader en moeder geweest zijn te bezoeken en vertelt erover als het ware tegen zijn oudere broer die hij aanduidt als Bestebroer, het boek draagt hij ook aan hem op, hoewel die het waarschijnlijk nooit zal kunnen lezen.
Afwisselend lezen we de gebeurtenissen in het heden van de ik-figuur en de heftige gebeurtenissen die plaats hebben gevonden in het verleden van de vader en de moeder.

Het kind met de Japanse ogen kijkt je vanaf de cover aan met een afwezige blik, en maakte al wat los in mij voordat ik één letter gelezen had.
De auteur heeft een mooie schrijfstijl en de Indonesische woorden die gebruikt worden, worden achterin in het boek verklaard met een woordenlijst.
Het is niet een boek dat je even uitleest maar wel een erg indrukwekkend en mooi boek, een verhaal dat ook met name door de onbegrijpelijke rol die de Nederlandse regering erin speelde zeker verteld moest worden. Een stukje geschiedenis dat de Nederlandse regering het liefst wil verzwijgen, vergeten, en verbergen.

In Het kind met de Japanse ogen richt Reggie Baay een monument op voor de Indo’s, de mannen met gemengd Indonesisch en Nederlands bloed, die aan Nederlandse zijde vochten tegen de Japanse bezetter en voor het behoud van ‘ons Indië’. Tegelijkertijd schept de schrijver met zijn roman én een scherp, nauwgezet beeld van onze dekolonisatie-oorlog, én een ode aan zijn pa, waaruit een tedere liefde spreekt. De Nederlandse regering stuurt pa, die als Japanse dwangarbeider aan de Siam-Birmaspoorlijn gekrast en gebutst de Tweede Wereldoorlog overleeft, zonder pardon een nieuwe oorlog in. De Indonesische onafhankelijkheidsoorlog, die voor ons de dekolonisatieoorlog blijkt te zijn. Tot verdriet van Den Haag.

Aansluitend aan drie jaar dwangarbeid landt in het vroege voorjaar van 1946 Reggie Baay’s pa met zijn Indo-metgezellen, uitgeteerd en verzwakt, ziek en getraumatiseerd, op het strand van Bali. Met doodsverachting gaan de mannen aan land. In afwachting van een snerpend vuur van geweld. De confrontatie met de vijand. “En . . dan gebeurt er helemaal niets. Dan blijkt de gevreesde vijand in geen velden of wegen te bekennen. En dit alles vindt plaats tegen het decor van een feeërieke, stille, heldere tropenochtend” – de voorbode van een verstikkende guerrilla en contra-guerrilla, waarin beide partijen zich schuldig maken aan marteling en standrechtelijke executies, aan oorlogsmisdaden.

Te veel voor één mensenleven
“Onberekenbaarheid is de tactiek van de vijand. De guerrilla,” schrijft Reggie Baay. Nooit weten ze waar en wanneer een gevecht zal plaatsvinden. Altijd op je hoede. Altijd als verrassing. Met een onzichtbare vijand, die even snel verschijnt als verdwijnt. Het maakt de mannen razend. “. . net als ze besluiten terug te keren,” voert Reggie Baay zijn vader sprekend op, “worden ze vanuit een hinderlaag beschoten. Er klinkt een gil. . .” Een van de mannen is getroffen. “Vloekend en tierend schieten ze terug . . maar daar is het vuren alweer gestopt.” Maar de mannen zijn ziedend en een boer even verderop moet het felle vuurgevecht met de dood bekopen. “Ze hebben immers zovéél gezien, zovéél gevoeld, zovéél moeten verkroppen. Te veel voor één mensenleven,” klinkt het verontschuldigend.

De schrijver neemt je mee in de oorlog, zoals zijn vader die voert en beleeft. Met zijn trauma’s en zijn angsten en niet op de laatste plaats met zijn twijfels – als Indo vecht hij tegen zijn eigen landgenoten, tegen zijn eigen bloed.

Met een uiterste nauwgezetheid brengt Reggie Baay flarden van de dwangarbeid van de Siam-Birma, flarden van de oorlog, de zogeheten Politionele Acties, van zijn vader voor de lezer tot leven om te eindigen bij diens vertrek van zijn geboortegrond naar “het land van horen zeggen”, naar Nederland. Waar de Indo’s noch welkom, noch geliefd zijn. Ontslagen uit het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger wegens reorganisatie (…). Getolereerd in ons land. Opgevangen in het vervallen voormalige Kamp Westerbork voor zij een woning toegewezen krijgen. Nog net niet aan hun lot overgelaten.

Trok de fanfare door het dorp
Reggie Baay wisselt de (oorlogs)ervaringen van zijn vader af met eigen bespiegelingen. Daarmee plaatst hij niet alleen de strijd ginds en het leven hier in perspectief, maar creëert hij eveneens rustpunten in de heftige beschrijvingen. Het verheldert en maakt vooral het lezen minder zwaar. Met zijn roman herinnert Reggie Baay mij aan mijn kinderjaren. Op een zondag werd het dorp versierd, verschenen er erebogen bij een aantal huizen en trok de fanfare rond, gevolgd door een paard met wagen, waarop enkele jongeren stonden met hun familie. Toegejuicht. “Zij zijn terug uit de oorlog”, verklaarde mijn vader. Niet veel later begreep ik dat een van hen gek deed. Op straat liep te schreeuwen. Tot hij op een dag van het balkon van zijn huis sprong en zich op de straatstenen liet vallen – nu begrijp ik pas goed waarom.

Reggie Baay vraagt aandacht voor ons Indisch verleden, voelt zich niet

Bij het zien van de jongen op de cover van Het kind met de Japanse ogen van Reggie Baay wordt je nieuwsgierig naar zijn verhaal. Je wilt weten waarom hij zo afwezig lijkt, wat hij denkt. De titel wordt al heel snel duidelijk.

Meteen vanaf het eerste hoofdstuk word je meegezogen in een verhaal vol verdriet, pijn en een onverwerkt verleden. Een verleden waarvan je je al tijdens het lezen kan afvragen of je, als je dat allemaal hebt meegemaakt, wel ooit zou kunnen verwerken. Het verhaal laat zien wat het met mensen kan doen als ze meest gruwelijke dingen hebben meegemaakt, hoe die verschrikkelijke beelden en geluiden de rest van je leven kunnen beheersen, hoe iedereen er weer anders op reageert, hoe het door kan werken op de generaties daarna. Je voelt de woede, de onmacht, het verdriet, de wanhoop, de angst, de ontzetting, maar ook de overlevingsdrang van de mensen. Hoe ze ondanks alle gruwelijkheden toch proberen te overleven.

Het kind met de Japanse ogen van Reggie Baay laat zien wat de ouders van de auteur en hun landgenoten in Indonesië hebben meegemaakt in de oorlogen, wat ze hebben moeten doorstaan, voor welke onmenselijke keuzes ze hebben gestaan, hoe normen en waarden kunnen vervagen tijdens een oorlog, hoe mensen tegen elkaar werden opgezet, hoe er soms werd gelogen over doodsoorzaken, welke rol de Nederlandse regering en het Nederlandse leger erin speelde en hoe er hier in Nederland op werd gereageerd, hoe zijn ouders en zijn broer zijn behandeld toen ze in Nederland kwamen.

Reggie Baay gaat terug naar het land van zijn ouders waar hij de plaatsen bezoekt waar zijn ouders hebben gewoond en zijn geweest. Door zijn beschrijvingen wil je erheen. Dankzij de bijzondere ontmoetingen die Reggie Baay had, kom je meer te weten over de oorlogen in Indonesië. Het blijkt dat er meer kanten aan het verhaal van hoe het in die tijd is gegaan zitten dan algemeen bekend is en dat er heel veel meer slachtoffers zijn gevallen dan men blijft vertellen. Ook vertelt hij over de jeugd van hem en zijn broer. Hoe hij dat heeft ervaren en hoe het nu met hem en zijn broer gaat.

Dit is een boek dat eigenlijk verplichte kost zou moeten worden voor op scholen en niet alleen de leerlingen op scholen, maar iedereen zou dit boek moeten lezen omdat het een stuk geschiedenis is dat, hoe gruwelijk ook, ook bij Nederland hoort.

Kortom; Het kind met de Japanse ogen van Reggie Baay laat zien wat het met mensen kan doen als ze meest gruwelijke dingen hebben meegemaakt, hoe dat jaren na dato, en ook op de generaties daarna, nog kan doorspelen. Hoe ze ondanks alles toch hebben weten te overleven zonder de moed te laten zakken.

Een stuk recente Nederlandse geschiedenis wordt verteld aan de hand van een persoonlijke, familiegeschiedenis. Verzwegen, ontkende, onbekende gebeurtenissen die een ongelooflijke impact hebben op een bevolkingsgroep en een familie komen aan bod. Hartverscheurende situaties die meerdere generaties zullen tekenen en nooit vergeten kunnen worden omdat er het kind is, met die Japanse ogen. Geen lichte kost; maar een ongelooflijk goed boek, dat zeer de moeite waard is om te lezen. Warm aanbevolen!

Wat is de jongen met de Japanse ogen van Reggie Baay de moeite waard om te lezen. Gruwelijk, confronterend maar aan de andere kant ook zo vol liefde en mededogen.
De eerste keer dat ik zijdelings met de Birma spoorlijn werd geconfronteerd was een opmerking van mijn docent Frans en biologie. Een heel korte opmerking van hem deed mij beseffen dat er iets vreselijks met hem gebeurd was en vanaf dat moment wilde ik weten wat daar gebeurd was.
Later werden we in onze woonplaats geconfronteerd met de strijd van de Molukkers.
In de zoektocht merkte ik dat de mensen om mij heen terughoudend waren en we weinig van de achtergrond te weten kwamen.
Eenmaal volwassen stuit je op een Nederlandse geschiedenis die een inktzwarte bladzijde is.
Reggie Baay vertelt over de ontberingen die zijn ouders hebben moeten doorstaan als Indo's. Als kind van een Nederlandse en Indonesische ouder namen ze een bijzondere positie in Indonesië.
De Japanse bezetter stuurde de vader van Reggie naar de Birma spoorlijn. Een hel om als dwangarbeider te werken. Na drieënhalf jaar volgt de bevrijding, de verloofde van vader is getrouwd met een ander. Zijn thuiskomst is niet wat hij er van gehoopt had.
De Indonesische onafhankelijkheidsoorlog volgde en vader, net als zoveel ander getraumatiseerde jonge mannen werden na een simpele keuring weer het oorlogsgeweld ingestuurd. De jonge mannen moesten vechten in het Koninklijk Nederlands Indisch Leger. Het werd een bloedige dekolonisatieoorlog. Met aan beide kanten oorlogsmisdaden en slachtpartijen.
Voor de jongens enorm dubbel want ze vochten tegen hun landgenoten in een oorlog die ze niet wilden.
Reggie Baay schetst een onthullend beeld over zijn vader en zijn dienstmakkers, het is te veel om in een mensenleven mee te maken. Angst, twijfel en wanhoop komen voorbij.
Na de oorlog trouwt vader en het jonge gezin vertrekt naar Nederland. Een land waar hun roots niet liggen en waar ze als Indo niet welkom zijn. Het wordt letterlijk een koud ontvangst.
In Nederland moeten ze zich staande zien te houden en moeten ze dealen met hun demonen, sporen achtergelaten door de oorlog en die niet uit te wissen zijn.
Het is een boek die mij heeft gegrepen. Reggie Baay heeft de plaatsen waar zijn vader en moeder hebben gewoond en waar zijn vader als militair is geweest, bezocht. Dit geeft een goed totaalbeeld. Baay schrijft ook over Grote broer, de jongen met de Japanse ogen. De eerstgeboren zoon in het gezin.
Door de ontmoetingen in het heden, het verhaal van zijn vader en de bespiegelingen van Reggie Baay krijg je een boek wat een compleet beeld geeft van de strijd die vele Indo's hebben gevoerd en die hoe wreed amper werd begrepen in hun nieuwe vaderland. De oorlog heeft ook grote invloed gehad op de kinderen van de Indiëgangers.
Het is geen luchtig boek maar door de afwisseling heel goed te lezen.
Ik kan niet anders zeggen dat ik hoop dat veel mensen dit boek gaan lezen en specifiek een aanrader voor in het onderwijs.

Het kind met de Japanse ogen wordt geduid als een documentaire roman. Het boek kent een goede opbouw als het gaat om de afwisseling tussen belevingen en onderzoeksmateriaal. Daarmee is het geen boek dat ik snel kon lezen. Het taalgebruik is goed met een verklarende woordenlijst voor Indonesische woorden. Dit boek is een mustread voor iedereen die interesse heeft in de geschiedenis van Nederlands-Indië en voor iedereen die meer wil begrijpen, omdat deze geschiedenis ook generaties later nog een rol speelt. Ik ben stil geworden van dit bijzondere boek. Dank je, Reggie, dat ik nu deze geschiedenis ken!

Na het overlijden van zijn ouders vindt de hoofdpersoon een doos vol negatieven. Als hij deze beelden ontwikkelt, herleven zijn herinneringen en gaat hij op zoek naar antwoorden over het leven van zijn ouders en het kind met de Japanse ogen. In dit boek volgen we het leven van de ouders van de hoofdpersoon ten tijde van de Tweede Wereldoorlog in Azië onderdrukt door Japanners, tijdens de onafhankelijkheidsoorlog in Indonesië en bij hun onbegrepen verblijf in Nederland. Die delen lezen als een roman. Een levensverhaal verschijnt vol met schrijnende gebeurtenissen, geweld, angst, met daar doorheen natuurbeschrijvingen en geurige gerechten. De schrijver Reggie Baay heeft uitgebreid onderzoek gedaan naar de verhalen, documenten en feiten uit deze periode en bezoekt in het boek de plaatsen waar zijn ouders hun belevenissen ondergingen. Hiermee is dit boek ook een document geworden en een aanklacht. Een aanklacht tegen diegenen die deze geschiedenis hebben verloochend en daarmee de zwijgende nachtmerries in stand hebben gehouden. Met een verrassende extra verhaallijn als het gaat om het kind met de Japanse ogen.

Citaat: “Als een koude novemberwind woei de kilte ze tegemoet toen ze eenmaal voet aan wal hadden gezet…….. Vervolgens handelden ze ernaar, want als je, zoals zij, door kleur en afkomst vanaf je geboorte eenmaal bent verbannen naar de duistere oorden van de minderen, dan is dat iets dat je niet zomaar van je afschudt.”

Het kind met de Japanse ogen geschreven door Reggie Baay. Pak het boek, lees de achterzijde, draai het om, kijk het kind aan, deze kijkt, gelijkt mij, onbevangen, stil en 'uitnodigend', heb de de titel van het boek in je hoofd. Kijk naar de ogen. Houd het boek vast, laat de gelezen woorden neerdalen en stap in het verhaal, neergelegd door een zoon van, broer van –.

Vanaf de eerste zin, word ik meegenomen, intiem de wereld in van mensen, die gevormd zijn in en door intens pijnlijke gebeurtenissen in het verleden, welk nu ook nog elke dag in de wereld plaatsvinden. De toon van het boek is onbevangen, mild. Doch je voelt gelijk ook een de pijn en het verdriet, welke de mensen met zich meedragen. Deze voelt de 'zoekende' schrijver ook.

Ik werd gelijk geraakt: vanwaar? De tijdsfase welk wordt beschreven, 'ken' ik niet. Doch ik ben als kind van ouders, die in de WOII geboren zijn, opgegroeid in Arnhem onder de verwerkende 'sfeer' van de WOII. Mijn opa kende het woord Duitsers niet, alleen het 'foute' woord voor hen. 'Ervoer' de gevoelens van een oorlog.
Engelse parachutisten kwamen vanaf een onbepaalde tijd, ieder jaar enkele dagen in september, bij 'ons' logeren. Ik mocht de waarde van een monument ervaren, hoorde geen verhalen over de oorlog.
Op de middelbare school had ik een Molukse schoolvriend. Zág toen de machteloosheid van er wel/niet mogen zijn, niet gezien worden, niet vrijwillig vertoeven in dit land. Hij genoot geen agressie, wel veel vragen.
Thuis, mijn vader werkte voor een Nederlands staatsbedrijf, kwam een dreiging ook ons huis binnen. Wekelijks, één avond patrouilleren.

Vele verhalen 'gehoord'
en ook weer niet. Er werd
veel gezwegen.

Ik snapte het niet!

Nu in deze tijd, worden vragen gesteld: ‘over’ de geschiedenis, over gebeurtenissen veroorzaakt door het land Nederland, over de kolonisatie.
Nu zijn de sporen nog aanwezig in, bij mensen.
Dit boek geeft mi. een rijke aanvulling op een kijk naar wat er is gebeurd, de invloed op het leven van mensen, dit zonder te oordelen, veroordelen, doch door scherp vragen te stellen, gestoeld op verbazing, verwondering.
Reggie Baay legt het DNA neer van mensen, die binnen de gruwelijkste situaties handelen, overleven.

Ik ben 'blij' dat ik het boek heb mogen lezen. Lees het aan jezelf voor!

Auteur: Reggie Baay.
Als beide ouders van de auteur Reggie Baay zijn overleden vindt hij op zolder een doos met negatieven.
Deze blijken gemaakt te zijn door zijn vader tijdens zijn diensttijd in Nederlands- Indië.
Als kind van twee getraumatiseerde ouders gaat hij op zoek naar hun verleden om ze beter te kunnen begrijpen waarom alles gelopen is zoals het is geweest.
In deze documentaire-roman over de oorlog in Nederlands- Indië, vertelt hij over het leven van zijn beide ouders die de gruwelijkheden van de oorlog aan den lijve hebben ondervonden.. Zijn vader die aan de Birma spoorweg heeft gewerkt en daarna als KNIL militair gediend heeft. Het leven in het kamp en hoe zijn vader uiteindelijk kon overleven. De pijn, honger, vernedering en angst, alles wordt benoemd.
Ook de draagkracht, moed en doorzettings vermogen laten zien hoe mensen zulke gruwelijkheden kunnen overleven.
Je krijgt als lezer een goed tijdsbeeld wat je wel doet nadenken.
Hun komst naar Nederland na de politionele acties en hoe het daarna met hen gaat.
De auteur vertelt het verhaal aan zijn broer, die hij Bestebroer noemt in het boek.
De cover is mooi maar ook mede een beetje triest door de ogen van het kind.
Ik had totaal geen weet van alles wat ik gelezen heb en ben diep onder de indruk.

Jaren geleden heb ik vanuit Kanchanaburi in Thailand, de Birma-spoorlijn bezocht. Daar, tussen de vele bezoekers rijdend op het traject met de brug over de River Kwai, kon ik me enigszins voorstellen hoe talrijke verzwakte krijgsgevangenen eraan hebben moeten werken.
Je zou verwachten dat wie zo’n hel overleeft, de kans krijgt te herstellen, voordat er weer een beroep op hem gedaan wordt. Maar nee, het Nederlandse opperbevel dacht er anders over. In plaats van afkick- en traumabehandeling, schakelde het bij gebrek aan mankracht alle KNIL-militairen die voorhanden waren in, voor de strijd in Nederlands- Indië. Een helse strijd, een complexe strijd, ‘n strijd die na de overgave van Japan, gevoed werd door heftige nationalistische gevoelens van bewoners, die zich verzetten tegen de Nederlandse overheersing. De behoefte om voortaan op ‘eigen’ benen te staan werd een strijd van veel verschillende groeperingen die zeiden op te komen voor een vrije staat. De Nederlanders lieten dit niet op zich zitten. Zij hadden daar te veel belangen. Hun zgn. politionele acties moesten de orde herstellen.
Een zoon van zo’n KNIL-militair die bij de strijd werd ingeschakeld, een Indo-Europeaan, vertelt het schrijnende verhaal van zijn vader en moeder aan hun eerstgeborene, zijn geesteszieke broer (Bestebroer). Een verhaal van de angst en gevaar, van wreedheden over en weer, van erbarmelijke omstandigheden, discriminatie en frustraties, van onmacht, emoties en soms ook van vriendschap. Daarvoor brengt hij na een gedegen voorstudie, een bezoek aan alle (leger-) plaatsen van waaruit zijn vader heeft geopereerd.
Verder slechts gewapend met de verhalen uit zijn jeugd en enkele vergeelde kiekjes van zijn vader, begint hij aan een rondreis. Gelukkig spreekt hij de taal en kan zo veel nabestaanden die hij op zijn tocht ontmoet, nog bevragen om de nodige puzzelstukjes op hun plaats te krijgen.
Het is een aangrijpend relaas geworden, een documentaire roman, waarin hij probeert te begrijpen wat zijn ouders hebben doorgemaakt. Hoe zij ondanks alle tegenslag en ellendige herinneringen –niet in de laatste plaats door aard en uiterlijk van hun eigen zoon- toch de kracht hadden door te leven. Zelfs in een voor hen totaal onthechte omgeving, ver van hun roots. Een verhaal dat niet vaak genoeg verteld kan worden.