Het licht dat we verloren twee levens, twee liefdes, één keuze

Mooi boek vooral mooi geschreven!

Dit is echt een supermooi boek. Ik denk dat veel mensen zich in het verhaal herkennen. Dat er altijd een "grote liefde" ergens op de achtergrond in je leven is.

Zelden heb ik een boek met zoveel emotie en liefde gelezen. Het liefst had ik het in één ruk uit gelezen, maar ik heb mezelf bewust elke dag maar een paar pagina’s toegestaan, omdat ik er zo lang mogelijk over wilde doen. Prachtig geschreven en het verhaal leest als een gevoelig muziekstuk. Heerlijk genieten van het begin tot het eind....

Geschreven bij Het licht dat we verloren

Bijzonder mooi boek wat me diep geraakt heeft

In begonnen, matig pakkend. Waarschijnlijk ff doorbijten voordat t leuk wordt.

De Amerikaanse schrijfster Jill Santopolo debuteerde dit jaar met het boek “The Light We Lost”. Vorige maand verscheen de Nederlandse vertaling onder de niet onverwachte titel “Het licht dat we verloren”.
De studenten Lucy en Gabriel (Gabe) ontmoeten elkaar voor het eerst in een seminar over Shakespeare aan de universiteit op een voor de Verenigde Staten zeer dramatische dag. Zij voelen direct een bijzondere verbondenheid:

“Plotseling voelde ik me met je verbonden, alsof jouw hand op mijn haar meer was dan alleen maar doelloze nerveuze vingers.”

Doch na hun afstuderen verliezen ze elkaar uit het oog. Bij een ontmoeting een jaar later krijgen beiden het onstuitbare gevoel voor de ander te zijn voorbestemd. Hun vurige liefde maakt hen enige tijd dolgelukkig. Maar dan komt het moment waarop een keuze moet worden gemaakt voor een carrière. Lucy maakt die in haar woonplaats New York maar Gabe die professioneel fotograaf is geworden, kiest voor een loopbaan bij Associated Press en wordt uitgezonden naar verre landen, te beginnen met Irak.

Liefde op grote afstand voor lange tijd is breekbaar. Lucy ontmoet een man voor wie ze gevoelens van ontluikende liefde krijgt, en Gabe blijkt in den vreemde niet ongevoelig voor vrouwelijk schoon.
Ze lijken uit elkaar te groeien, maar is dat echt zo? De lezer ontdekke het zelf bij het lezen van het boek.

Jill Santopolo heeft een grootse schrijfstijl.
Het taalgebruik is gewoonweg subliem. In korte hoofdstukken worden met majestueuze maar eenvoudige pennenstreken de zielenroerselen en belevenissen van de personages glashelder en beeldend beschreven. Moeilijke woorden komen niet voor en het boek is foutloos.
Lucy is in het verhaal de ik-figuur, zij spreekt over Gabe steeds in de tweede persoon enkelvoud, ook als hij niet in beeld of in de buurt is. Deze manier van schrijven doet oorspronkelijk aan, is voor de lezer een verfrissende ervaring en maakt het boek extra levendig.
Het verhaal is prachtig opgebouwd. Centraal staat de vraag wat nu eigenlijk échte liefde is en wat je voor het behoud daarvan moet (kunnen) opofferen. Santopolo heeft dit thema fraai uitgesponnen. De afloop van het verhaal is voor de oplettende lezer halverwege het boek wellicht voorspelbaar maar is niet minder mooi en ontroerend.
Het boek zal omdat het een liefdesverhaal is vooral vrouwelijke lezers aanspreken. Maar het is zonneklaar dat ook mannen met enig gevoel voor romantiek zich volledig in het verhaal kunnen verliezen. Het is een prachtige roman en zeker geen chicklit. Eenmaal begonnen met lezen laat het boek je niet meer los.
Santopolo heeft met “Het licht dat we verloren” een droomdebuut gemaakt. De lat ligt nu al zéér hoog.

Het boek krijgt vijf sterren !