Het onzichtbare leven van Addie LaRue Een leven dat niemand zich kan herinneren. Een verhaal dat je nooit zult vergeten.

Dit verhaal is niet zomaar een verhaal. Het verhaal van Addie LaRue is meer dan bijzonder. De introductie wordt langzaam opgebouwd waarin het personage in verschillende omgevingen een eigen stem krijgt. Maar het verhaal neemt een andere wending wanneer Addie wordt uitgehuwelijkt en de goden smeekt om meer tijd en een leven in vrijheid. Maar het moment waarop ze haar wens heeft uitgesproken was van cruciaal belang en op die manier heeft ze misschien wel wat ze op dat moment verlangde, maar niet wat ze verlangt na een eeuwig leven. Want dat is wat ze heeft gekregen. Nu heeft ze vrijheid, maar wordt ze door niemand herinnerd. Het is niet zozeer een bovennatuurlijk of fantasie verhaal, ondanks dat het tot stand is gekomen door een bovennatuurlijk element. Het voel echt.

Addie’s personage en de plekken waar ze gaande het verhaal langs komt zijn niet anders dan de wereld zoals wij hem kennen want zo komen er ook af en toe grootse gebeurtenissen voorbij die daadwerkelijk hebben plaatsgevonden. Het verhaal neemt de lezer mee in verschillende tijdspaden. Van 2014 tot 1714 en van 1826 tot 1944. Telkens is de wereld waarin Addie leeft anders, maar haar personage blijft hetzelfde. Ze is eigenzinnig, vastberaden maar eenzaam. Ze ziet zoveel van de wereld maar mist altijd hetzelfde. Erkenning en herkenning. De opbouw van het verhaal lijkt hierdoor ingewikkeld, met tijdsprongen en later ook enkele perspectiefwisselingen. Maar het verhaal blijft op wonderbaarlijke manier één geheel en blijft goed te volgen. Het hele idee van het doen van een wens die uiteindelijk in vervulling gaat, maar op een dusdanig andere manier dan gehoopt, is een zeer interessante opzet.

Kunst is een terugkomend en belangrijk thema in het verhaal. Zowel literatuur als muziek, fotografie en schilderwerken. Elk deel van het verhaal begint met een kunstwerk dat wordt beschreven en wat vroeg of laat ook daadwerkelijk in het verhaal langs komt. En naarmate het verhaal vordert, wordt duidelijk wat deze kunstwerken te maken hebben met het verhaal. Deze onthulling is krachtig, emotioneel en zo veel zeggend dat het de lezer verstelt zal doen staan. De auteur heeft deze elementen zo goed in het verhaal verwerkt, dat wanneer de achterliggende gedachten ervan aan het licht komt, de kunstwerken een heel nieuwe betekenis krijgen. Maar niet alleen deze kunstwerken zijn van belang voor het verhaal. Addie bekijkt de wereld om haar heen ook op een kunstzinnige manier. Op bepaalde momenten in het verhaal gebeurt iets simpels, maar wordt ineens belangrijk door de manier waarop Addie ernaar kijkt. Door iets wat ze al eerder heeft gezien of meegemaakt of juist omdat het totaal nieuw voor haar is, ondanks al haar levenservaringen.

Wanneer het einde van het verhaal in zicht komt en de puzzelstukjes langzaam op hun plek vallen, neemt de emotie af en toe de overhand. Als lezer voel je waarschijnlijk aan hoe het verhaal zal gaan eindigen, maar toch heeft Victoria daar andere gedachten over. Ze weet op een dusdanige manier de personages in het boek en de lezers ervan op een bijzondere en prachtige manier te slim af te zijn waardoor het verhaal ineens 180 graden draait en je het in een heel ander licht kunt bekijken. Addie’s leven door de jaren heen zo in de wereld verweven waardoor je je afvraagt of je haar zelf niet ooit hebt ontmoet, maar je het je simpelweg gewoon niet meer kunt herinneren. Wat als…? Deze theorie, deze vraagstelling is prachtig en interessant om over na te denken. Het verhaal kan je nog dagen in zijn ban houden.

Het verhaal van Addie LaRue is een verhaal als geen ander. Het zal je verrassen, emotioneren en verwonderen. Ze zeggen wel eens dat je als lezer duizend levens kunt leiden. Maar dit boek alleen laat je al duizend levens beleven. Onvoorstelbaar, hartverscheurend en toch hoopvol.

Iedereen die een beetje thuis is in de wereld van fantasy, heeft gehoord van V.E. (of Victoria) Schwab, auteur van onder andere Schemering-serie. Onlangs kondigde Boekerij aan dat zij dit boek in het Nederlands gingen uitgeven, vertaald door (topvertaalster) Merel Leene.

Frankrijk, 1714. Als Adeline LaRue wordt uitgehuwelijkt, smeekt ze om meer tijd en een leven in vrijheid. Haar wens gaat in vervulling, maar tegen een vreselijke prijs. Addie zal eeuwig leven, en is gedoemd te worden vergeten door iedereen die ze ontmoet. Zelfs haar ouders vergeten hun dochter op slag en jagen haar hun huis uit. Ontheemd en alleen begint Addie aan een betoverend avontuur dat eeuwen en continenten omspant. Van de achttiende-eeuwse salons van Parijs tot de straten van het moderne New York: Addie leert overal overleven. Maar terwijl haar tijdgenoten de geschiedenisboeken in gaan, blijft Addie onopgemerkt bestaan. Dag na dag, jaar na jaar. Tot ze op een dag een boekhandel in stapt en iemand haar voor het eerst in driehonderd jaar herkent…

Het boek wordt geschreven vanuit twee perspectieven, in de derde persoon. Dat Adeline en datvan Henry. In het personage van Adeline vind je Belle, een vrijgevochten meid die zich niet wil laten binden aan een man. Tegen de achtergrond van een klein Frans dorpje lijkt het begin enorm veel op een duistere hertelling van Belle en het Beest. Henry is een lieve, rustige jongen met een donker geheim. Vanaf het moment dat ze elkaar ontmoeten wordt het verhaal zo mogelijk nog interessanter.

‘Maar alle grote kunst heeft een prijs.’ Hij wendt zijn gezicht af. ‘Dat zou jij moeten weten. Tenslotte zijn we alle twee op onze eigen manier begunstigers van de kunst.’
‘Ik lijk in niets op jou,’ zegt ze, maar in de woorden zit weinig venijn. ‘Ik ben een muze en jij bent een dief.’

Vanzelfsprekend leeft Adaline lang, waardoor je met haar perspectief sprongen in tijd en plaatsen meemaakt: Van het Franse platteland van de 18e eeuw tot de Tweede Wereldoorlog, het komt allemaal aan bod. Zij ziet een heleboel plekken en maakt een hoop mee, waar Henry op één plek blijft, maar wel een diversiteit aan mensen leert kennen. Hij is zelf iemand die valt op iemands persoonlijkheid in plaats van uiterlijk (panseksueel), maar bi- en homoseksualiteit spelen ook een rol in het verhaal. Schwab integreert het allemaal op een prachtige manier waardoor het aanvoelt als het nieuwe normaal in plaats van iets wat de hoofdrol moet spelen in het verhaal.

Dat het boek meer dan 500 pagina’s bevat heb je helemaal niet door. De thematiek is reuze, van suïcide tot homoseksualiteit, van verloren familie tot nieuwe liefde en van oorlog tot eenzaamheid, dit boek heeft het allemaal. Door de sprongen in tijd en plaatsen ben je telkens benieuwd wat er gaat gebeuren en ondanks dat het verhaal niet per se vrolijk is, laat het je met een voldaan gevoel achter. Daarnaast is de schrijfstijl van Schwab beeldend, vol gevoel en kleur. Wát een klapper om 2021 mee te openen. Ik kan niet veel meer zeggen dan ‘wauw’.

Waar ga ik beginnen? Ik ben gewoon helemaal omver geblazen door dit boek!
Het zit vol met mooie zinnen en gedachten. De hype om dit boek begrijp ik nu helemaal! Ik ben van mening dat iedereen hem zou moeten lezen! Alles eraan is geweldig!
Bovendien heeft V.E. Schwab een ontzettend fijne schrijfstijl en voelt het boek levendig.
Ik zat helemaal in de personages en voelde alles wat zij voelden. Ik heb dan ook tijdens het lezen ontzettend veel gehuild, iets wat ik zelden heb bij een boek, dus als ik al huil betekent het echt dat ik helemaal word meegesleurd.

Addie vind ik een geweldig personage, ze is zo beschreven dat het lijkt alsof het iemand zou kunnen zijn die je op straat tegenkomt, realistisch dus.

Het boek speelt zich af in verschillende setting, het heden en verleden. Dit zorgt voor meer achtergrondinformatie waardoor het verhaal nog fijner is om weg te lezen.

Wat kan ik nog meer zeggen dan dat ik een fan ben van dit boek!

Ik had geen enkel punt op dit boek aan te merken, en daarom krijgt het ook vijf sterren van mij.

Ook de opmaak is gewoonweg prachtig!

Echt waar, lees dit boek!