Het persriool

In één ruk uitgelezen. Eindelijk eens een boek dat de problemen van de ‘echte’ maatschappij behandelt, bv werkloosheid. Er zitten twee verhaallijnen in het boek, het gaat niet alleen over de ontmaskering van de wethouder, waar de journalist spijt van krijgt, maar ook over zijn verhouding met een intercedente van een uitzendbureau waar hij in het begin meteen ruzie mee heeft en die hij ‘een lesje wil leren’. Dat loopt helemaal anders.
Achter de stoerigheid van de ik schuilt een kwetsbaar persoon die zijn gekwetstheid afreageert in zijn werk als journalist. Het is een mooie inkijk in de dagelijkse praktijk van een krant. Er zitten komische stukken in, en het is beeldend geschreven.
Uiteindelijk kom je er niet achter of de hoofdpersoon terecht heeft gehandeld of niet. Het boek heeft een open einde. Het grootste deel is een flash-back. Aan het slot zijn we weer in het hier en nu, op het strand bij het gesprek tussen Jaap en Jozef, de twee alter-ego’s. Het einidgt wat poetisch. De schrijver vertelt je in feite dat we sterfelijk zijn en dat de pogingen van mensen om succes te krijgen op niets uitlopen terwijl het strand en de zon zullen blijven.

Gedachtengang en gevoelsbeleving van hoofdpersonage Jozef zijn op een originele manier en met psychologische diepgang uitgewerkt. Hoewel hij in eerste instantie een rare snuiter lijkt, kruipt hij de lezer al snel onder de huid. Jozef is teleurgesteld omwille van de oppervlakkigheid en het gebrek aan kritisch inzicht en moraal van mensen uit zijn omgeving. De auteur lijkt zo onrechtstreeks zijn frustratie over bepaalde maatschappelijke thema’s te ventileren. Gelukkig weet Jozef zijn eigen rol te relativeren, en dat doet hij met zo veel humor, dat je als lezer niet anders kan dan sympathie voelen voor dit hoofdpersonage.

Op het Griekse strand vertelt een voormalig jounalist hoe hij een wethouder heeft ontmaskerd. Je wordt meteen het verhaal ingesleept. De schrijver wil de lezer met een morele vraagstelling confronteren, maar de ontroerende kanten van het verhaal vormen een tegenwicht, zodat het boek niet belerend is. Op het juiste moment verdwijnt de schrijver weer naar de achtergrond.
Ondertussen krijg je een amusant inkijkje in de gang van zaken op de redactie van een huis-aan-huisblad. De schrijver kan heel goed beelden oproepen; hij gebruikt ook rake metaforen. Echt een leuk boek, zeker voor in de zomer op het strand!