Het recht op terugkeer roman

Nadat zijn vrouw (Rachel) en zoontje (Bennie) van de hoofdpersoon Bram Mannheim zijn ontsnapt aan een aanslag in Tel Aviv in 2004, denkt hij samen met zijn gezin veilig te verhuizen naar de Verenigde Staten in de omgeving van Princeton. In een overlaten ogenblik verdwijnt juist daar zijn zoontje. Er volgt een lange op cijfers geobsedeerde zoektocht door Bram - zijn vrouw is inmiddels van hem gescheiden. Nadat hij in december 2012 de door hem beoogde dader om het leven brengt leidt hij twaalf jaar lang een relatief geregeld leven in Tel Aviv. In 2024 staat het leven van Bram als gevolg van een zelfmoordaanslag weer op zijn kop. Een complottheorie die zijn weerga niet kent met een open eind.
Het boek leest door de "cliffhangers" en de goede zins- en spanningsopbouw als een trein. Mooie traditionele thema's als vader-zoon-relatie en complottheorieen spelen een centrale rol in het boek. Het minpunt(je) vond ik persoonlijk wel dat niet alle thema's worden uitgediept of ter zake doen (zoals het instellen van een sharia-gebied in Amsterdam).

Geschreven bij Het Recht Op Terugkeer

De auteur wil onder meer de joods-palestijnse kwestie belichten door een somber toekomstbeeld te schilderen waarin het huidige Israël is gekrompen tot een zeer klein uiterst beveilig landje. Volgens Hartog (vader van de hoofdfiguur) het resultaat van het te zacht aanpakken van de vijand.

Korte, krachtige zinnen, eenvoudige dialogen zonder veel humor. Deze houden wel de spanning erin, de gebeurtenissen volgen elkaar in snel tempo op. De problematiek van een tot het uiterste beveiligde samenleving ten koste van de individuele vrijheid komt in de delen uit 2024 goed tot zijn recht (camerabewaking, DNA-identificatie, enz.). Het verhaal wordt door een verteller gehouden, dus niet vanuit een ik-figuur.

De opvattingen van de Winter over Palestijnen liegen er niet om *). Weliswaar laat hij zijn romankarakters de uitspraken doen, maar wanneer je de Winter tevens kent van zijn TV-optredens en krantenartikelen besef je dat hij dit boek als platform gebruikt om zijn eigen Midden-Oosten denkbeelden te ventileren. Niet overal even fris. Tevens is de “verdwijning” van Rachel uit het verhaal tamelijk ongeloofwaardig evenals alle toevalligheden waarvan het verhaal aan elkaar hangt.

Toch is het ongetwijfeld een strak boek dat je niet makkelijk weglegt. De gebeurtenissen zijn echter hier en daar behoorlijk onwaarschijnlijk (de kleinkinderen van een groep onderzoekers rond Hartog zijn allen verdwenen of gestorven) waardoor het verhaal een onevenwichtig karakter krijgt. Niettemin een plezier om te lezen, de Winter is een begenadigd verteller.

*) Voorbeelden: “… dan lag het economisch en culturele hart van Israël onbeschermd aan de voeten van geloofsfanaten voor wie het doden van joden een goddelijke opdracht was”.
“Vrede met Arabieren is niks anders dan uitstel van executie”
“… dus lul niet over vrede en ‘praten met je vijand’ Je vijand is een beest. Hij zal als ie de kans krijgt je ingewanden vreten”.

Weet dat Leon de Winter vroeger nogal links was en mettertijd is gaan inzien dat er nog een andere kant is, lees zijn columns nogal eens en vind hem verfrissend eerlijk. Dus, ik dacht, laten we die eens lezen, want, wat kan een mens zonder boeken. Niets toch. Vond het verhaal heel boeiend, kon het niet meer wegleggen. Het intense verdriet over zijn kind, de mooie en bijzondere relatie met zijn vader. Ook als hij dement wordt.
Ook de hoofdpersoon is van linksdenkend wat meer realistischer gaan nadenken door de ervaringen in zijn leven.
Hoopte wel op het eind dat er iets meer gezegd werd over hoe het zou gaan met de jongen.
En: ik moet regelmatig boeken doorworstelen op taalfouten. Wat goed geschreven ook qua spelling

Ik vond de thematiek uit dit boek heel interessant en ook het perpsectief van de toekomst. De problematiek Israel-Palestina blijft een intrigerend en complex onderwerp. Ik vond de gebeurtenissen in het boek wel erg toevallig allemaal. Dat maakt ook dat het soms heel kort door de bocht gaat en wat mij betreft enorm aan geloofwaardigheid verliest. Jammer want het begon veelbelovend...

Je moet er misschien even inkomen, en je moet niets over de schrijver gaan opzoeken maar gewoon lezen!
Even door de eerste 20 bladzijden zodat je er goed inzit en dan doorlezen.
Ik vond het een prachtig boek.
Had nog niks van De Winter gelezen en hij trekt me op tv ook absoluut NIET aan maar na dit boek meteen en net zo tevreden God's gym gelezen en VSV als luchtig toetje.
Hier zitten zeker dingen in die je bij zullen blijven.
En as er teveel toevalligheden inzitten zoals een andere review zegt?
Verhalen zonder toevalligheden of bijzonderheden zijn de moeite ook niet om op te schrijven moet je maar denken. En nergens wordt beweerd dat het een waar verhaal is...maar wie weet..?

Heel mooi boek! Prachtig verhaal!

Geschreven bij Het Recht Op Terugkeer

Na Kaplan heeft Leon de Winter geen echt goed boek meer geschreven. "Het recht op terugkeer" is een volslagen oninteressante aaneenschakeling van inhoudsloos gewauwel over gebeurtenissen die slechts dienen om het boek te vullen. Allerlei sprongen in de verhaallijn die de Winter maakt maakt hij omdat hij denkt een sprong te moeten maken, niet omdat het verhaal er om vraagt. De toevalligheden volgen elkaar op alsof de schrijver ze nodig had vanwege gebrek aan voldoende fantasie. Sorry, ik heb het boek na het voor 2/3 te hebben gelezen, in de open haard geflikkerd.