Het uur van het violet grote schrijvers in hun laatste dagen

Geschreven bij Het uur van het violet

Helaas krijgen we in ons leven allemaal te maken met de dood. We zwijgen, we vluchten, we mystificeren en laten er allerlei geloofs- en andere verwachtingen op los. Of juist helemaal niet en zoeken heil in de ontkenning. Toch houdt dat ons niet uit het gevecht. Voor zover we natuurlijk van een gevecht kunnen spreken, want de winnaar staat uiteraard al vast.
Na onlangs een heel diep verdriet te hebben meegemaakt, is het troostrijk en verbazend hoe "grote geesten" ook zo onvoorstelbaar geworsteld hebben met het einde van een leven. Misschien is dit boek zo troostrijk, omdat je zo aangrijpend ervaart, dat die grootheden, die op hun vakgebied zo veel hebben betekend ten aanzien van dit fenomeen zo met stomheid zijn geslagen. Dezelfde stomheid die ik, maar naar ik aanneem met mij velen, ervaren in de confrontatie met de dood van iemand, waar je veel van hield.

Geschreven bij Het uur van het violet

Het uur van het violet door Kathie Roiphe.

In dit boek gaat Roiphe na hoe de laatste levensdagen waren van 6 grote schrijvers, denkers en kunstenaars. Ze onderzoekt en beschrijft hoe zij leefden in het aanzien van een naderende dood.
Sinds zij als kind bijna is gestorven aan een longziekte, is
Katie gefascineerd (groot woord) door de dood. Door het onderzoek voor dit boek probeert ze op de één of andere manier iets te genezen, te herstellen. Gaandeweg haar onderzoek en gesprekken met de nazaten van de overledenen ontdekt ze dat niet zozeer de dood angstaanjagend is maar wel de angst voor de angst voor de dood. Een verhelderend, aangrijpend en herkenbaar inzicht. En zo staat dit boek vol doordenkers, inzichten, dingen om eens goed over na te denken.

Voor mij was het onderwerp van dit boek al genoeg om het te lezen. De dood en het sterven boeien mij, net als de 6 personen die beschreven worden (Sontag, Updike, Thomas, Freud, Sendak en Salter). De cover en titel spraken mij ook direct aan én toen had ik Connie Palmen dit boek nog niet horen aanprijzen in DWDD. Toen ik Connie bezig hoorde kon ik niet wachten om in Het uur van het violet te beginnen lezen. Ik denk wel te begrijpen waarom dit boek haar ook zo aanspreekt.
Roiphe schrijft zoals Palmen: boeiend, intelligent, bevlogen en vol empatische afstandelijkheid. (Ja, dat kan.) Beide schrijven zij op een heel indringende, wel overdachte manier maar tevens vol liefde en interesse voor hun onderwerp. Je voelt hun betrokkenheid maar gelooft ook nog in hun objectieve onderzoek. Net dat maakt dit boek zo boeiend. De personages komen tot leven. Roiphe geeft hier en daar persoonlijke commentaar, en daarnaast is het ook een boeiend feitelijk relaas van de laatste dagen van enkele creatieve genieën. We zien en horen hen worstelen, vechten, tegendraadse dingen doen, lastig zijn, passievol blijven, hoop koesteren tegen beter weten in,… Je weet van elk verhaal hoe het zal eindigen en toch blijf je geboeid tot het einde. Mooi.

Het mooie aan dit boek is ook dat het toont hoe belangrijk naasten en vrienden in het leven van stervenden kunnen zijn. Hoeveel wij van mens tot mens kunnen betekenen in dit leven en nog lang daarna.

Geschreven bij Het uur van het violet

Matig geschreven. De schrijfster komt ook niet dicht genoeg bij de hoofdpersonen. Het is niet meer dan een algemene impressie van de laatste periode in het leven van de betrokkenen.

Geschreven bij Het uur van het violet

Uitgebreide, genuanceerde en meeslepende beschrijving van de laatste periode vóór de dood van bekende kunstenaars. De laatste uren vóór het overlijden zijn een spiegel van het voelen en denken van de dode mens.
Boeiend en weldadig om het verlangen naar leven én dood terug te zien bij anderen. Alle hulde voor dit belangrijke werk van de schrijfster.

Geschreven bij Het uur van het violet

Indrukwekkende beschrijving over het naderende einde van menselijk leven. Geeft in detail aan b wat je doormaakt als mens maar ook de nabestaanden.

Boeiend

Geschreven bij Het uur van het violet

Wie heeft mijn morbide interesse? Degenen die echt geïnteresseerd zijn, willen graag een dikker boek. Roiphe houdt het bij feiten, en dat mag. Ze weet daarbij onderhoudend te zijn, door bijvoorbeeld Freuds kapotgerookte wangen en verhemelte te noemen. Hierdoor wijkt het laatste hoofdstuk over schrijver James Salter af, dit was vreemd particulier en inhoudsloos (Roiphe gedraagt zich hier als een tiener die haar eerste interview houdt -vol vooropgezette ideeën en volkomen stuurloos wanneer de schrijver zich niet zo gedraagt als zij hoopt). Onderhoudend, maar zonder nasmaak...

Geschreven bij Het uur van het violet

In één woord: goede kwaliteit