Het verslag van Brodeck Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Het Verslag Van Brodeck

In Het verslag van Brodeck richt hoofdpersonage Brodeck zich rechtstreeks tot de lezer; netjes en beleefd in de u-vorm, soms op een haast afstandelijke manier. Dat is niet zo verwonderlijk, want áls oorlogsslachtoffers al over het hun overkomen leed kúnnen praten, gebeurt dit vaak feitelijk en terughoudend omdat ze nauwelijks in staat zijn om onverwerkte emoties toe te laten en hun spookbeelden in woorden om te zetten. Philippe Claudel heeft dit buitengewoon goed aangevoeld en verplaatst zich volledig in de grootse maar zwaar beschadigde Brodeck. Hij laat hem in kleine stappen en met een beschouwende blik zijn verslag doen, waarvan de intensiteit enorm is. Het verslag van Brodeck is een nederig, schrijnend, maar ook krachtig relaas van een eenling die belandt in de waanzin van onderdrukking en vernietigende haat. Wij kunnen ons er geen voorstelling van maken. Ik zal niets citeren uit het boek, want elk citaat zou - door gemis aan de context waarin het zich bevindt - afdoen aan de klasse van Claudel.

Dertig jaar voor het eigenlijke verhaal begint, belandt de 4-jarige Brodeck na verlies van huis en haard in een bergdorpje. Hoewel hij een buitenstaander blijft, stuurt de dorpsgemeenschap hem naar ‘de Hoofdstad’ om te studeren, zodat hij de minder ontwikkelde dorpspopulatie tot algemeen nut kan zijn. In ‘de Hoofdstad’ ontmoet hij Emélia en hij neemt haar mee naar huis. De eerst nog tolerante dorpssfeer ondergaat een metamorfose als op een kwade dag kapitein Buller en zijn soldaten het dorp overnemen en een verlammende angst bezit neemt van de bewoners. Brodeck ondervindt aan den lijve wat angst doet met mensen en hoe zijn leven van de een op de andere dag verandert door de plots tegen hem gerichte haat. Hij wordt weggevoerd en de nachtmerrie begint. Maar Brodeck overleeft en keert terug.
Door de onverwachte komst van een vreemdeling, ‘Anderer’, worden de dorpelingen geconfronteerd met hun tekortkomingen en hun meest donkere kant. Een gruwelijk voorval blijft niet uit. Brodeck krijgt de opdracht de feiten van deze gebeurtenis, die hij de ‘Ereigniës’ noemt, op te schrijven; een opdracht die ver boven zijn krachten gaat. Maar op een oude schrijfmachine met gebroken toetsen begint hij zijn verslag, want hij kan niet anders. Wat Brodeck angstvallig geheimhoudt, is zijn tweede en uitgebreidere verslag. Eigenlijk zijn persoonlijke biecht - die hij schommelend tussen heden en verleden op papier zet - over het lot, onmogelijke keuzes en gewetensvragen, het Emélia aangedane leed, dochtertje Poupchette, geloof en hoop op terugkeer en zijn diepe schuldgevoel. Maar vooral schrijft hij over zijn lichamelijke en geestelijke ontering als onderdeel van een grote vernietigingsmachine waar een mens nog minder waard is dan een smerig insect. De uiteindelijke parallel die hij trekt tussen zijn leven en een verhaal dat de oude Fédorine hem als kind vertelde, doet hem de juiste beslissing nemen.

Het verslag van Brodeck zuigt je op en houdt je gevangen in de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog en de voor altijd blijvende verdoemenis van slachtoffers. Het verhaal zou in basis over elke oorlog - waar dan ook - kunnen gaan, want Claudel geeft ons op geen enkel moment geografische informatie, jaartallen of tijdstippen. Evenmin gebruikt hij woorden als Jood, Nazi, Hitler, WO II, Auschwitz, Holocaust of Kristallnacht, maar het is evident wat hij bedoelt met vervangende, soms sprookjesachtig klinkende woorden. Zelfs de dorpsbewoners hebben gemoedelijke maar rake bijnamen. Mede door deze fictieve benadering en het nooit noemen van zwaar beladen namen, is Het Verslag van Brodeck geen gemiddeld oorlogsverhaal maar een meesterwerk in het genre. Claudel is magistraal als kunstenaar van de relatieve eenvoud van het ingetogen woord en de impact ervan op ons, want juist door de ongekunsteldheid winnen zijn woorden aan immense zeggingskracht. Aan de intensiteit van de leesbelevenis herken je het niveau van de meester. Dat van Claudel is torenhoog.

Geschreven bij Het verslag van Brodeck

Met het boek 'Het verslag van Brodeck' kwam ik voor het eerst ook in aanraking met de schrijver Philippe Claudel.

Het verhaal begint met:
Mijn naam is Brodeck en ik heb er niets mee te maken. Laat dat duidelijk zijn. Dat moet iedereen weten.
Hiermee is meteen de toon gezet: het boek beschrijft met krachtige zinnen tot welke gruwelijkheden mensen in staat zijn om zichzelf te redden.
De schrijfstijl van Philippe Claudel is gemakkelijk: hij gebruikt korte, krachtige zinnen en schept hiermee een verbeeldingsrijke stijl.
Vanaf het begin af aan word je meegesleept in het verhaal.
Tijdens het lezen van het verhaal wordt je nieuwsgierigheid steeds meer gewekt: wat voor geschiedenis hebben de eigenaardige dorpsbewoners en wie is de vage vreemdeling die hun dorp bezoekt?

Wat ik erg knap vindt aan Philippe Claudel is dat hij laat zien hoe een klein, afgelegen bergdorpje met de donkere periode van de Tweede Wereldoorlog omgaat.
Hoewel het wereldnieuws op geen enkele manier in het kleine dorpje doordringt, slaat ook de sfeer in zo'n dorpje om.

Zelf had ik het boek in 2 dagen uit.
Het verhaal laat me niet los: het boek heeft grote indruk op me gemaakt op het menselijke gedrag in nood, wat de mens elkaar aandoet wanneer de mens zelf in een hoek is gedreven. Ook liggen er veel onderliggende emoties in het verhaal, die je als lezer raakt.

Al met al, dit boek is absoluut het lezen waard.
Alleen al de thema en schrijfstijl zijn reden genoeg om het lezen van dit boek tot een indrukwekkende ervaring te maken.

Geschreven bij Het verslag van Brodeck

In Het verslag van Brodeck richt hoofdpersonage Brodeck zich rechtstreeks tot de lezer; netjes en beleefd in de u-vorm, soms op een haast afstandelijke manier. Dat is niet zo verwonderlijk, want áls oorlogsslachtoffers al over het hun overkomen leed kúnnen praten, gebeurt dit vaak feitelijk en terughoudend omdat ze nauwelijks in staat zijn om onverwerkte emoties toe te laten en hun spookbeelden in woorden om te zetten. Philippe Claudel heeft dit buitengewoon goed aangevoeld en verplaatst zich volledig in de grootse maar zwaar beschadigde Brodeck. Hij laat hem in kleine stappen en met een beschouwende blik zijn verslag doen, waarvan de intensiteit enorm is. Het verslag van Brodeck is een nederig, schrijnend, maar ook krachtig relaas van een eenling die belandt in de waanzin van onderdrukking en vernietigende haat. Wij kunnen ons er geen voorstelling van maken. Ik zal niets citeren uit het boek, want elk citaat zou - door gemis aan de context waarin het zich bevindt - afdoen aan de klasse van Claudel.

Dertig jaar voor het eigenlijke verhaal begint, belandt de 4-jarige Brodeck na verlies van huis en haard in een bergdorpje. Hoewel hij een buitenstaander blijft, stuurt de dorpsgemeenschap hem naar ‘de Hoofdstad’ om te studeren, zodat hij de minder ontwikkelde dorpspopulatie tot algemeen nut kan zijn. In ‘de Hoofdstad’ ontmoet hij Emélia en hij neemt haar mee naar huis. De eerst nog tolerante dorpssfeer ondergaat een metamorfose als op een kwade dag kapitein Buller en zijn soldaten het dorp overnemen en een verlammende angst bezit neemt van de bewoners. Brodeck ondervindt aan den lijve wat angst doet met mensen en hoe zijn leven van de een op de andere dag verandert door de plots tegen hem gerichte haat. Hij wordt weggevoerd en de nachtmerrie begint. Maar Brodeck overleeft en keert terug.

Door de onverwachte komst van een vreemdeling, ‘Anderer’, worden de dorpelingen geconfronteerd met hun tekortkomingen en hun meest donkere kant. Een gruwelijk voorval blijft niet uit. Brodeck krijgt de opdracht de feiten van deze gebeurtenis, die hij de ‘Ereigniës’ noemt, op te schrijven; een opdracht die ver boven zijn krachten gaat. Maar op een oude schrijfmachine met gebroken toetsen begint hij zijn verslag, want hij kan niet anders. Wat Brodeck angstvallig geheimhoudt, is zijn tweede en uitgebreidere verslag. Eigenlijk zijn persoonlijke biecht - die hij schommelend tussen heden en verleden op papier zet - over het lot, onmogelijke keuzes en gewetensvragen, het Emélia aangedane leed, dochtertje Poupchette, geloof en hoop op terugkeer en zijn diepe schuldgevoel. Maar vooral schrijft hij over zijn lichamelijke en geestelijke ontering als onderdeel van een grote vernietigingsmachine waar een mens nog minder waard is dan een smerig insect. De uiteindelijke parallel die hij trekt tussen zijn leven en een verhaal dat de oude Fédorine hem als kind vertelde, doet hem de juiste beslissing nemen.

Het verslag van Brodeck zuigt je op en houdt je gevangen in de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog en de voor altijd blijvende verdoemenis van slachtoffers. Het verhaal zou in basis over elke oorlog - waar dan ook - kunnen gaan, want Claudel geeft ons op geen enkel moment geografische informatie, jaartallen of tijdstippen. Evenmin gebruikt hij woorden als Jood, Nazi, Hitler, WO II, Auschwitz, Holocaust of Kristallnacht, maar het is evident wat hij bedoelt met vervangende, soms sprookjesachtig klinkende woorden. Zelfs de dorpsbewoners hebben gemoedelijke maar rake bijnamen. Mede door deze fictieve benadering en het nooit noemen van zwaar beladen namen, is Het Verslag van Brodeck geen gemiddeld oorlogsverhaal maar een meesterwerk in het genre. Claudel is magistraal als kunstenaar van de relatieve eenvoud van het ingetogen woord en de impact ervan op ons, want juist door de ongekunsteldheid winnen zijn woorden aan immense zeggingskracht. Aan de intensiteit van de leesbelevenis herken je het niveau van de meester. Dat van Claudel is torenhoog.

Geschreven bij Het verslag van Brodeck

Nadat ik in een Frans tijdschrift de recensie van "Grijze zielen" van Philippe Claudel had gelezen was mijn nieuwsgierigheid gewekt en heb ik het boek gekocht.
De schrijver spreekt mij erg aan, hij heeft een tamelijk sobere manier van uitdrukken en trekt je met weinig woorden onmiddellijk in zijn verhaal.

"Het verslag van Brodeck" is naar mijn mening een meesterwerk. Niet zo zeer als vakantieboek, want je wordt er bepaald niet blij van. Het heeft mij vanaf de eerste tot de laatste pagina geboeid.
Al lezend ga je beseffen dat er iets onaangenaams staat te gebeuren, maar als het dan zover is komt het toch verrassend hard aan.

Nadat ik het gelezen had wilde ik het voor de verjaardag van mijn schoondochter kopen. Omdat ik op dat moment in Frankrijk was mailde ik mijn dochter met de vraag of zij dit boek voor mij wilde bestellen. Zelf ben ik niet handig met de p.c.
Als antwoord kreeg ik: 'Dat kan je zelf Mam, klop bol.com in en het kan niet mis gaan.'
Omdat ik vroeger vaak tegen haar gezegd heb :"dat kan je zelf" moest ik wel. En inderdaad lag na 2 dagen het gevraagde artikel bij mijn dochter in de bus.

Als cadeau bleek het een schot in de roos, want mijn schoondochter had onlangs een boek van deze schrijver gelezen en ze verlangde naar meer.

Ik heb geen negatieve opmerkingen, zelfs de vertaling vond ik erg goed!

Heb je belangstelling voor mensen en de manier waarop ze in het leven kunnen staan mag je dit boek niet missen.

Veel leesplezier,
Marjan Bernhard.

Geschreven bij Het verslag van Brodeck

Philippe Claudel levert met Het Verslag van Brodeck een intense roman af. Het verhaal is ietwat vreemd en wordt vanuit hoofdpersoon Brodeck nogal rommelig beschreven. Zeker in het begin is het ‘van de hak op de tak’-verhaal wat moeilijk begrijpen. Maar de intrigerende personages die Claudel opvoert, maken je nieuwsgierig naar de eigenaardige dorpsbewoners en vage vreemdeling die hun bezoekt.

Ondank dat de woorden ‘joden’, ‘Duitsers’ of ‘Tweede Wereldoorlog’ niet genoemd worden, is het duidelijk dat het verhaal zich afspeelt ten tijde van deze donkere periode. Het is ongelooflijk knap hoe de schrijver dergelijke aanduidingen weet te omzeilen. Zo laat het een perfect beeld zien van het afgelegen bergdorpje, waar het nieuws van de wereld op geen enkele manier doordringt. Het enige wat telt is hun eigen, besloten gemeenschap. Terwijl de wereld vecht tegen Nazi-Duitsland, voert het dorp haar eigen kleine oorlog tegen de vreemde man die sinds enkele maanden in hun herberg verblijft.

Zoals gezegd begint het verhaal erg rommelig en springt de verteller constant heen en weer in de tijd zonder enige schijnbare samenhang. Natuurlijk vallen de puzzelstukjes in de loop van het verhaal in elkaar en wint Brodeck sympathie door zijn ogenschijnlijke naïviteit en onverwoestbare liefde voor zijn vrouw, dochter en pleegmoeder. Laat het uiteindelijk ook die liefde zijn die de narigheid in het dorp, weliswaar niet zonder slag of stoot, overwint. Liefde overwint alles; een eeuwenoude boodschap, door Claudel prachtig vertolkt in deze intrigerende roman.

Geschreven bij Het Verslag Van Brodeck

Dit boek is prachtig geschreven. Het is een beeldend en ontroerend verhaal. Moet iedereen gelezen hebben!

Uit wat ik over dit boek, dit verhaal, het verslag van Brodeck, eerder tegen kwam, leidt ik ondermeer af dat je dit boek uitgebreid kunt analyseren om jezelf een mening te doen vormen. Maar misschien doet uitgebreid analyseren het LEZEN wel tekort.

Kruip in het hoofd van de hoofdpersoon Brodeck en laat je meevoeren in een schrijfstijl die in staat is je te laten voelen, tot millimeters dicht op de huid. Soms heb ik even moeten pauzeren alvorens verder te lezen, maar...laat de woorden het werk doen.

Misschien is dat nu juist ook wel typisch Claudel!

Geschreven bij Het verslag van Brodeck

Na "Het kleine meisje van meneer Linh" gelezen te hebben was ik geïnteresseerd in meer werk van Claudel. Maar het verslag van Brodeck heb ik niet in een keer kunnen uitlezen.
Ik vond het te beklemmend , het greep mij te zeer aan. Het verhaal raakt je tot in je ziel. Is gruwelijk en tegelijkertijd met zoveel gevoel geschreven.
Ik zal niet snel iemand aanraden het te lezen maar heb het toch 5 sterren gegeven omdat het verhaal een enorme impact heeft en je helemaal meegesleept wordt in het leven van de hoofdpersoon.Een beetje dubbel dus.... Dat vind ik heel knap!

Geschreven bij Het verslag van Brodeck

Dit boek is gaat onder je huid zitten. Het is erg goed geschreven en het verhaal laat ook ruimte voor eigen interpretatie. Maar het is zwaar, loodzwaar en somber. En ondanks die zwaarte kan ik het iedereen aanraden.

Geschreven bij Het verslag van Brodeck

Brodeck woont in een klein dorpje, iets van vierhonderd zielen, ergens omringd door bergen. De plaats en de tijd zijn zoals wel meer in boeken van Philippe Claudel niet belangrijk. Hij wordt door de dorpsbewoners gevraagd een verslag te schrijven wat er gebeurd is met een vreemde persoon in het dorp, de Anderer, de andere, zeg maar een vreemde, een buitenstaander.

Brodeck vindt het wel lastig omdat hij zelf niet bij het cruciale gebeuren aanwezig was, maar hij begint er toch aan. Terwijl hij aan dat verhaal van die Anderer werkt, werkt hij ook met zijn eigen verhaal, aan hoe hij zelf in het dorp terecht gekomen is, wat er met hem tijdens de oorlog gebeurd is, afgevoerd naar een kamp.
De twee verhalen zijn eigenlijk best wel gelijklopend.

Dit is een tijdloos en plaatsloos boek omdat het zich overal kan afspelen en op ieder moment. Omdat het zich nu afspeelt op allerlei plaatsen in de wereld. Precies zoals in andere boeken schopt de auteur ons een geweten.
Ik zou hier enkele mooie zinnen kunnen oplijsten, maar het zijn er zoveel, dat ik bijna heel het boek moet weergeven.