Het water komt

Geschreven bij Het water komt

De Watersnoodramp januari 1953 wordt op een zodanig goede manier beschreven, dat je er helemaal in meegezogen wordt. Je ziet terwijl je leest wat er gebeurd, tranen van toch best verdriet. Er zijn zo ontzettend veel mensen en dieren verdronken. De schrijfster Gerda van Wageningen heeft zich als altijd weer zo goed verdiept in de geschiedenis en het dus ook daardoor wordt je meegezogen in het verhaal.

De auteur
Gerda van Wageningen (Zwijndrecht, 4 oktober 1946) is een Nederlandse schrijfster van romantische en historische romans. Gerda woont al ruim 35 jaar in de Hoeksche Waard en werd in 2005 benoemd tot ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Ze schreef in haar carrière meer dan 100 boeken en verkocht ruim 2,5 miljoen exemplaren.

Het verhaal
'Het water komt’ is een nieuwste roman van Gerda van Wageningen over de watersnoodramp van 1953. Het boek begint in 1952. We lezen over hoofdpersoon Mimi de Roode, zij is 22 jaar en woont op een boerderij vlak bij het dorp Nieuwerkerk op Schouwen-Duiveland. Als haar vader overlijdt, neemt haar broer Thomas het boerenbedrijf over. Mimi en haar moeder kunnen dan in het zomerhuis gaan wonen. Het is er klein met 2 kamers en niet erg warm. Haar moeder verwacht dat Mimi het huishouden doet en helpt bij Thomas in huis. Er zijn nogal wat spanningen in haar familie, maar ze vindt troost en een warme vriendschap bij Antje Smit. Ze is blij dat haar vriendin geluk heeft gevonden in de liefde en over niet al te lange tijd hoopt te gaan trouwen. Maar niet veel later steekt de storm op die in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 alles zal veranderen. In ‘Het water komt’ laat Gerda van Wageningen zien dat het water weliswaar veel kracht heeft, maar dat mensen nog altijd sterker zijn.

De elementen
De cover ziet er mooi uit, in de sfeer van toen. Een vrouw gewikkeld in een deken met een kind op schoot. En daarnaast een uitzicht van het stromende water rondom een boerderij. De titel is helder en duidelijk. Het verhaal wordt vertelt in de 3e persoon. Kenmerkend voor dit boek is de heldere en mooie (soms lange)beschrijvingen van omgeving en ook de familie en gebruiken van die tijd in Zeeland. De familie was erg belangrijk in die tijd. Veel kinderen, de zorg voor elkaar en het harde leven op de boerderij. De mannen werkten hard en de vrouwen waren thuis, bij de kinderen. Mimi wil het anders, ze wil graag gaan werken tot ongenoegen van de familie. De familie is best dwingend, maar Mimi wil haar eigen toekomst bepalen. Helaas kan ze niet erg met haar eigen moeder opschieten, maar Joppa, de bijna-schoonmoeder van haar vriendin Antje neemt haar warm op. En geeft haar de gezelligheid, waar ze erg van geniet. Als de ramp zich voordoet is ze erg bang deze mensen te zullen verliezen. Als de redding eindelijk komt, zoekt ze ook naarstig naar deze lieve mensen.

Mijn mening
"Het water komt" is een mooi en meeslepend verhaal over het boerderijleven van de jaren 50. De familie van Mimi die de watersnoodramp meemaakt. Mimi is de hoofdpersoon, door haar ogen ziet de lezer alles gebeuren. Het strenge leven met haar familie, haar lieve vriendin Antje, de familie van Antje, de watersnood en nog veel meer.

Gerda van Wageningen heeft het talent om alles levensecht neer te zetten. Het drama speelt als het ware voor het "oog" van de lezer af. De karakters worden goed neergezet. Als lezer leef je erg mee met Mimi en de angstige momenten die zij heeft tijdens de ramp. Het is een indrukwekkend en mooi verhaal.

Waardering:
Met groot plezier gelezen, 3,5 sterren. Sommige stukken waren wat langdradig. Mooi verhaal.

Het boek begint met het verhaal over een aantal gezinnen op Schouwen Duiveland. Jonge mensen die bezig zijn met het plannen van hun toekomst, ouderen die bezig zijn met hun oude dag. Ze hebben na de tweede oorlog hun leven weer opgepakt en proberen hun oude tradities in ere te houden, Wat best lastig is in de wereld na de oorlog.. Antje wil graag trouwen en Mimi vindt iemand wel heel leuk maar twijfelt. Ze leven hun leven niet wetende wat de lezer wel weet, dat hun toekomst er over een poosje heel anders uit zal zien.
Dan begint het te stormen, en de dijken breken door. Het water komt. Sneller dan je denkt. Door gebrek aan communicatiemiddelen zoals radio en telefoon worden veel mensen te laat op de hoogte gebracht of mensen denken dat het wel mee zal vallen. Veel gezinnen belanden zonder eten en drinken op zolder, of ze komen in het water terecht en verdrinken, net als het vee. Wat mij ook erg trof is dat de mensen, omdat ze geen informatie hebben verbijsterd uit het raam kijken en alleen maar water zien, ze hebben geen idee hoe het met de rest van het land zit, Er is pure angst. Op zolder zitten terwijl de wereld om je heen lijkt te vergaan.
In dit verhaal komt ook de nasleep van de ramp uitgebreid aan bod. Dat ze elders in het land worden opgevangen terwijl mannen alweer werken aan de opbouw, ruimen van kadavers en mensenlichamen. Voor rouw en verdriet is nog geen plaats en tijd.
Het is een boeiende roman omdat Gerda naast het romantische verhaal over jonge mensen die de liefde zoeken en vinden en toekomstplannen maken veel vertelt over de geschiedenis, gewoontes en gebruiken van de Zeeuwen.

Ze vertelt ook een eerlijk verhaal, dat mensen die de Zeeuwen opvingen niet altijd even hartelijk waren voor deze mensen en dat Zeeuwen ook gewone mensen zijn die het er moeilijk mee hebben. Pas rond de kerst keren de hoofdpersonen weer terug naar hun huis, of in noodwoningen totdat de boerderijen zijn opgebouwd. Ik kan me heel goed voorstellen dat veel mensen denken in een leven voor en een leven na de ramp.
Deze ramp die lang geleden lijkt maar als je op Schouwen Duiveland komt eigenlijk nog dichtbij is, kwam door dit verhaal echt tot leven. Je leest statistieken heel anders als je ook de persoonlijke verhalen erachter hebt gehoord. Ik raad het boek echt aan als je meer wilt weten over deze ramp

Geschreven bij Het water komt

ingrijpend boek over de families in de watersnoodramp en de situatie daarna

Waargebeurd en indrukwekkend.

Geschreven bij Het water komt

Weer een prachtig boek van Gerda van Wageningen

Geschreven bij Het water komt

prettig leesbaar boek met inhoud

De 22-jarige Miriam de Roode (Mimi) woont met haar familie op een boerderij bij Nieuwerkerk, op Schouwen-Duiveland. De band met haar moeder is slecht, de sfeer in huis vaak gespannen. Ze gaat dan ook zo vaak mogelijk langs bij haar vriendin Antje, die 1 van de 11 kinderen is in een arm, maar warm gezin. Antje gaat zich verloven, en Mimi denkt ook steeds meer na over haar toekomst. Het leven kabbelt eigenlijk gewoon voort. Tot de nacht van 31 januari op 1 februari 1953; de nacht waarin een enorme storm de levens van duizenden Zeeuwen voorgoed verandert.

Het boek begint vrij stichtelijk en traag. Een beetje zeurderig zelfs, in mijn ogen. Ik doorzag wel wat de schrijfster hiermee wilde bereiken: het sfeertje van het Zeeland in de jaren 50 neerzetten, een inkijkje geven in het dagelijks leven van een doodnormaal Zeeuws meisje, zoals er vele anderen waren. En een contrast scheppen tussen 31 januari en 1 februari. Op zaterdag kiftten mensen nog over de onzinnigste dingen, op zondag bibberden ze van de kou en angst op hun zolder, terwijl hun meubels door de kamer dreven en de koeien in de stal verdronken.

En dat contrast scheppen, dat lukt. Want zodra de beruchte rampnacht aanbreekt, grijpt het boek me bij de strot. Door de kneuterigheid die van de eerste hoofdstukken druipt, spat nu de spanning er juist vanaf. De koud, de paniek, de wanhoop.. ik voelde het zelf. En ik wilde het boek eigenlijk niet wegleggen tot ik wist of Mimi en haar vrienden en familie het er levend vanaf zouden brengen.

Het boek zorgt er in ieder geval voor dat ik me voorneem om deze zomer het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk te gaan bezoeken. Het verhaal van Mimi is vergelijkbaar met de verhalen van duizenden andere mensen, en daar wil ik absoluut meer over weten.

Zeker een aanrader!

Je wordt gewoon in het verhaal getrokken. Net of je het zelf meemaakt

Geschreven bij Het water komt

Aangrijpend verhaal