Hoe voorkom je ADHD? door de diagnose niet te stellen

Ten eerste begrijp ik niet waarom sommige kritiek persoonlijk moet worden, zoals opmerkingen als dat Laura dom zou zijn hier verderop. Ik denk dat een persoonlijke aanval meer zegt over de intelligentie van deze beoordelaar dan over Laura. Dit boek zet haarscherp neer wat ADHD wel en niet is en geeft ook een signaal uiterst voorzichtig met het label om te gaan. Zeer genuanceerd en inderdaad kritisch op medicatie waarmee gedrag zou moet worden bijgestuurd. De stepped diagnose die Laura voorsteld is een vangnet wat door de psychiatrie in NL zou kunnen worden toegepast als filter. Kijk eerst of je met gedragshulp en ondersteuning het kind kan helpen, voordat je het labeled en pillen geeft. Lijkt me toch heel genuanceerd en voor de meeste ouders acceptabel toch? Zeker bij de lichte en milde gevallen.

Er is al langere tijd discussie over ADHD. Het ene kamp is overtuigd dat het een ziekte is waarvoor pillen moeten worden geslikt, het andere kamp is hier kritisch over en geloofd in eerste instantie in psychotherapie, gedragstherapie of andere vormen van ondersteuning bij verbeteren van gedrag. In dit boek wordt heel duidelijk uitgelegd wat ADHD niet is en wat het wel is. ADHD is geen ziekte of aandoening omdat de onderliggende oorzaak nooit wetenschapplijk is aangetoond.Een stofje dat mist is uit de lucht gegrepen, net als dat hersenen anders zouden zijn. Uw psychiater heeft een turflijstje op basis van de DSM standaard en daarmee stelt hij het vast. Of het gedrag altijd voortkomt uit het kind zelf of door een complexe scheiding of andere externe factoren lijkt hierbij soms niet te tellen. Er zijn natuurlijk legitieme gevallen, die het label ADHD en medicatie nodig hebben. Daar is Laura ook helemaal niet tegen. Er zijn echter ook gevallen waarbij medicatie en het label niet noodzakelijk zijn of kunnen worden voorkomen. De eendimensionale benadering van de psychiatrie scheert echter de meeste gevallen over één kam en geeft al snel medicatie. Ik heb dit zelf ook ondervonden: na een gesprekje van 15 minuten en een zoon die wat onrustig op zijn stoel beweegt krijg je al een voorstel om met Ritalin te starten. Nauwelijks oog voor de context of de oorzaken van het gedrag proberen vast te stelen. Het probleem zit hem in het feit dat de diagnose plaatsvindt met een turflijstje en daarom vals positieven kunnen ontstaan. Hierdoor ontstaat een groot grijs gebied tussen zwart en wit en dit boekje probeert dit duidelijk te maken. Ouders wees kritisch is de boodschap en dit is zeker geen boekje wat zwart of wit propageert, maar heel duidelijk het kind op de eerste plaats zet.

Mijn zoon vertoond m.i kenmerkend gedrag voor adhd. Door verschillende artikelen hierover gelezen te hebben en later dit boek van Laura, ben ik enigszins opgelucht. Ik denk dat zijn gedrag grotendeels is 'aangeleerd' door toedoen van mij als ouder. Hij is de middelste van 3 jongens, moet altijd het onderspit delven. Ik ben gaan observeren, ook situaties uit het verleden erbij gepakt en begin te snappen waarom hij het gedrag passend bij een 'adhd' kind laat zien. Ik vergelijk ook de tijd waarin hij nu leeft met de tijd waarin ik als 8 jarige leefde, heb met mijn moeder en schoonmoeder gepraat over hoe ik was op die leeftijd en hoe mijn man was. In die tijd waren er minder prikkels, er was minder haast, meer rust en structuur. geen drukke en gestresste moeders, 1 snoepje per dag, minder druk verkeer, geen computers enz enz. Ik snap dat wetenschappers erg druk zijn met verklaringen te zoeken in ons brein, ik denk ook dat bovengenoemde prikkels een bepaalde uitwerking hebben op ons brein. Ik denk vooral dat onze maatschappij eisen stelt die niet voor alle kinderen weggelegd zijn, en dat hoeft ook niet. We vinden allemaal dat dat moet, laten we ophouden met alles te vinden en het kind het kind laten zijn.
Kortom: het boek van laura batstra is voor mij als moeder een eye-opener, het biedt perspectieven naar een andere omgangsvorm met mijn kind

Heb het boek gelezen.
Kan me er wel in vinden.
Ze heeft de problemen waar ze tegenaanliep als psycholoog benoemt en komt ook met een nieuwe aanpak hoe het beter kan om overdiagnose te voorkomen zonder onder- behandeling te riskeren).
Denk dat het goed is om altijd na te denken of de zorg beter kan/aangepast moet worden,zodat ieder de zorg krijgt die hij nodig is.
Vind het een eerlijk/oprecht boek dat ze goed onderbouwd, dus zeker de moeite waard om te lezen.

Eindelijk eens een boek waarin helder wordt uitgelegd dat de term ADHD geen verklaring maar slechts een beschrijving is. Voor velen helaas een minder handige boodschap dan de pseudo-verklaring dat je druk bent omdàt je ADHD hebt, en het roept dan ook veel aversie op gezien sommige recensies hier. ADHD als ziekte is een in eerste instantie aantrekkelijke maar uiteindelijk gevaarlijke misvatting. ADHD is geen diagnose waardoor druk gedrag ineens begrijpelijk wordt. Het is een quasi wetenschappelijke manier om te zeggen dat je inderdaad druk bent nadat je dat net zelf aan de diagnosticus van dienst hebt verteld. Een beetje hetzelfde als angst 'bibberitis' noemen, daarbij ziet iedereen wel dat dat een geleerd klinkend pseudo-begrip is, bij ADHD verkeren velen in de waan dat dit etiket verklarende kracht heeft.
Hopelijk draagt dit boek bij aan de discussie over ADHD en kan het dienen als gezond en rationeel tegenwicht tegen alle pseudowetenschappelijke bio-babbel.

Nee, ADHD is geen ziekte. Maar er is dan ook niemand die dat beweert. Iedere échte deskundige kan mevrouw Batstra vertellen dat ADHD een neurobiologische aandoening is en dat de diagnose slechts gesteld wordt als de symptomen het dagelijks functioneren ernstig belemmeren.

Sommige ADHD-ers hebben vooral baat bij medicatie, anderen hebben genoeg aan een aantal praktische handvatten en weer anderen maken gebruik van een combinatie van de twee. Dit zwartwit-epistel van mevrouw Batstra is een belediging voor ADHD-ers die wel degelijk ernstige hinder ondervinden van de gebrekkige werking van neurotransmitters in hun hersenen. Dus hoezo 'discutabele aannames'? Dat medicatie helpt om de hersenactiviteit van ADHD-ers beter te reguleren staat al ongeveer een eeuw vast. Blijkbaar heeft de auteur nog nooit gesproken met de grote groep ADHD-ers die veel baat hebben bij hun medicatie. Zoals zoveel critici zoekt ze bewijs bij haar conclusie, in plaats van andersom. Links laten liggen dus, deze gevaarlijke onzin.

Was getekend, een ADHD-er die veel baat heeft bij zowel zijn medicatie als gedragstherapie.

Batstra geeft in haar boek een andere kijk op ADHD dan de kijk die in de hulpverlening en media over het algemeen wordt aangehouden. In de gedragswetenschappen kunnen nu eenmaal diverse theorieën tegelijkertijd bestaan, een discussie over de beide theorieën kan dan ook heel leerzaam zijn. Dit is ten slotte waar de wetenschap om draait, het formuleren van theorieën en het kritisch evalueren van deze theorieën. Het is jammer dat de discussie die over dit boek is ontstaan voorbijgaat aan de inhoud en zich richt op het negatief afschilderen van de mensen achter de theorie. In mijn mening formuleert Batstra een aantal goed onderbouwde punten waar zeker iets voor te zeggen valt, er zijn echter ook een aantal punten waarmee ik het niet eens ben. Ik raad een ieder die erin geïnteresseerd is aan om het boek vooral zelf te lezen en zijn of haar eigen mening erover te vormen.

Dit boek zou je kunnen zien als een logisch vervolg op Trudy Dehue’s bekroonde werk ‘de depressie-epidemie’. Batstra ontrafelt in dit geval veel misvattingen omtrent ADHD. Ook geeft ze verklaringen voor het feit dat het aantal diagnoses ADHD zo is gestegen de laatste jaren, en doet ze suggesties ter verbetering van het zorgstelsel, waarbij labels niet vooraf hoeven te gaan aan professionele ondersteuning.

Ze doet dit niet alleen door het wetenschappelijk onderzoek kritisch tegen het licht te houden, maar brengt ook interessant onderzoek onder de aandacht, zoals een onderzoek waaruit blijkt dat jonge leerlingen 2x zoveel kans hebben op de diagnose ADHD, hetgeen veelzeggend is.

Daarbij analyseert ze ook de achterliggende belangen en belangengroepen, waarbij het proces van medicalisering, mbt ADHD inzichtelijk wordt. Ze legt ook hier erg veel kennis aan de dag en ze kan deze ook koppelen aan haar eigen ervaring in de GGZ.

Batstra schrijft direct, veel directer dan bijvoorbeeld Trudy Dehue. Al houdt ze ouders uit de wind, en richt ze haar pijlen o.a. op de niet-onafhankelijke voorlichting, het laatste hoofdstuk over pedagogische principes legt dan toch ook de bal bij hen. Voor ouders die hun hoop op medicatie hebben gevestigd, zijn de inzichten in processen van medicalisering waarschijnlijk sowieso al behoorlijk ontluisterend en mogelijk confronterend wegens hun eigen positie hierin als poortwachter. Het slot van het boek wordt zo dan wellicht een beetje ‘too much’. Geeft wel handvaten voor ‘positief opvoeden’,in lijn met bijv. oudercursussen die via creches etc. worden aangeboden. Zeker belangrijk, maar dit boek heeft dat niet nodig.

Ik ben op latere leeftijd gediagnosticeerd, inderdaad ADHD is geen ziekte maar een verklaring voor veel gedragingen. Door de diagnose weet ik wat mijn valkuilen zijn, hier kan ik aan werken. Ik ben van mening dat mijn medicatie een goed hulpmiddel is om beter te kunnen functioneren. Wel ben ik het eens dat ADHD geen ziekte is en zeker geen excuus. Maar door te weten wat jou beperkingen zijn kun je jou capaciteiten beter benutten.

Het werd eens tijd dat er duidelijkheid wordt gegeven over ADHD. Het is te gek voor woorden dat een kind dat vroeger gwoon een lastpak werd genoemd en even in de hoek werd gezet of bij de directeur moest komen, vandaag de dag een stigma meekrijgt voor zijn/haar verdere leven. De farmaceutische industrie, neurologen en psychiaters varen er wel bij. Het kind wordt "het kind van de rekening".

Eindelijk het boek dat de waarheid over ADHD vertelt. De machtige farmaceutische industrie heeft te lang het beeld bepaald.
ADHD is geen ziekte of stoornis, het is een beschrijving van een type gedrag. Het zijn mensen die de criteria voor ADHD opstellen. Door de criteria van dat gedrag steeds op te rekken, komen er steeds meer gevallen. En nee, medicatie verbetert zeker niet in alle gevallen het functioneren van een kind met ADHD. Ouders en leerkrachten worden door onjuiste aannames massaal verkeerd voorgelicht. Er wordt hun ten onrechte verteld dat onbehandelde ADHD verschrikkelijke gevolgen kan hebben.
Verontrustend is het te vernemen hoe de farmaceutische industrie de medicatie stimuleert. Want natuurlijk zijn fabrikanten van ADHD-medicatie erbij gebaat als
ADHDals neurobiologische stoornis wordt gezien. Laura Batstra geeft enkele ontluisterende illustraties van hoe de farmaceutische industrie invloed uitoefent op psychiaters en hoe sommigen van hen financieel beloond worden door wat zij Big Pharma noemt. Meer dan de helft van de leden van de DSM (de deskundigen die de criteria voor ADHD vaststellen) had banden met de farmaceutische industrie. Ze laat bijvoorbeeld zien hoe deze miljardenindustrie opdrong ADD als stoornis te beschouwen, opdat dromerige meisjes ook in aanmerkingen komen voor medicatie.
Het ligt voor de hand dat Laura Batstra meer heil ziet in langdurige therapie voor kinderen die ernstige gedragsproblemen vanwege hun hyperactiviteit vertonen. In enkele zeldzame gevallen zou medicatie nodig kunnen zijn, maar alleen maar als die gepaard gaat met andere methoden.
Ten slotte pleit Batstra ervoor de overdiagnostiek tegen te gaan, door meer gevallen door de eerstelijns gezondheidszorg te laten behandelen. Ofwel: plak kinderen niet het etiket ADHD op. Je voorkomt ADHD door de diagnose niet te stellen!
Het boek is een aanrader voor leraren, mensen uit de gezondheidszorg, ouders, ja, iedereen die te maken heeft met kinderen. En zijn we dat niet allemaal?