Iets om voor te leven Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen... Toch?

Een verrassend boek. Andrew speelt de hoofdrol, een man van rond de 40, waar je al snel om gaat geven. Hij is ambtenaar bij de gemeente en inspecteert inboedels van overleden mensen zonder familie. Toen hij daarvoor solliciteerde verzon hij een vrouw en kinderen, terwijl hij in werkelijkheid een eenzame man is: leeft alleen, zijn vrienden zijn onbekenden met een nickname op een internetforum en zijn zus woont in een ander werelddeel. Alles wordt anders als hij een nieuwe collega - Peggy - krijgt en zijn zus overlijdt. Langzaam komen er barstjes in zijn perfect opgebouwde leugens over het hebben van een gezin. Langzaam wordt echter ook duidelijk dat daar veel meer achter zit. Dat maakt het boek allesbehalve voorspelbaar. Het bestaat uit korte hoofdstukjes, leest heerlijk weg en pakt je enorm. Je gaat van Andrew houden, daar kan je niet omheen. Aanrader!

Via Harper Collins kreeg ik de kans om ‘Iets om voor te leven’ te testlezen. Ik was erg benieuwd naar het boek omdat dit voor mij een vrij onbekend genre is. Als ik kan kiezen ga ik eerder voor een historische roman of een thriller.

In ‘Iets om voor te leven’ worden we meegesleurd in het verhaal van Andrew, het hoofdpersonage. Hij heeft een nogal vreemde baan. Hij doet inboedelinspecties en gaat op zoek naar nabestaanden van mensen die eenzaam gestorven zijn. Verder lijkt hij een normaal leven te leiden. Door enkele ongelukkige misverstanden denken zijn collega’s dat hij deel uitmaakt van een gelukkig gezinnetje. In werkelijkheid is het Andrews grootste angst om te eindigen zoals de mensen waarvan hij wekelijks de appartementen inspecteert. Als er dan ook nog eens een spontane, leuke, vrouwelijke nieuwe collega wordt aangenomen, staat alles helemaal op z’n kop. Zeker omdat Andrews baas met het plan is gekomen om een soort van ‘Komen eten’ te organiseren onder de collega’s. Waardoor hij al z'n collega's in zijn privéleven zal moeten ontvangen. Andrew raakt steeds meer verstrikt in zijn eigen leugens en beseft dat het tijd wordt om het verleden los te laten…

Het verhaal is enorm vlot geschreven en het boek leest dan ook zoals een trein. Het is opgedeeld in achtendertig (!) hoofdstukken. Dit maakt het ideaal om voor het slapengaan nog enkele hoofdstukken te lezen. Er is een goede afwisseling tussen hilarische dialogen en ernstige gedachten om bij stil te staan. Ik heb regelmatig luidop moeten lachen tijdens het lezen (was me nog nooit eerder overkomen). Soms gaat het er zo enorm over, dat het goed wordt. Vele passages deden me ook denken aan een typische, romantische vrouwenfilm. De misverstanden stapelen zich op, de leugens worden onhoudbaar en uiteindelijk explodeert de boel. Zalig!

Dit boek is niet het boek dat mijn top tien van ‘beste boeken ooit’ zal halen, maar het is een aanrader om van te genieten als luchtig tussendoortje. Het is heerlijk ontspannend om te ontsnappen aan de werkelijkheid en het leven van Andrew in te duiken.

Iets om voor te leven, het debuut van Richard Roper, direct toen ik de titel van deze roman voorbij zag komen en de flaptekst gelezen had, wist ik dat ik dit boek wilde lezen. Waarom? Over het algemeen kan ik boeken met een sombere of melancholische aard zeer waarderen. Voor mij hoeven niet alle verhalen een vrolijk karakter of een positieve boventoon te voeren. Ten eerste omdat positiviteit en vrolijkheid niet kunnen bestaan zonder melancholie en negativiteit. Logischerwijs richten we ons het liefst massaal op positieve zaken en gebeurtenissen, maar we moeten niet onze kop in het zand steken voor de negatieve, daar deze net zo belangrijk en soms nog wel belangrijker zijn. Natuurlijk geldt dit ook andersom en dit is ook te merken in het verhaal, waarin de somberheid soms plaats maakt voor een kleine dosis sarcastische humor of een euforisch momentje voor het hoofdpersonage. Ten tweede omdat ik persoonlijk meer aansluiting vind bij verhalen met een meer zwaarmoedig gestel. Iets om voor te leven was voor mij dan ook echt een roman waar ik compleet ingezogen werd, waardoor ik me gedwongen voelde verder te lezen wat erin resulteerde dat ik het boek in mum van tijd uit had.

Het hoofdpersonage Andrew werkt bij de plaatselijke gemeente als ambtenaar. Wanneer eenzame mensen komen te overlijden is het zijn taak om uit te zoeken of er toch nog nabestaanden zijn en gevonden kunnen worden. Een troosteloze baan. Echter niet alleen zijn baan, maar ook zijn privéleven is naargeestig. Zijn collega’s bij de gemeente denken dat hij deel uitmaakt van een gelukkig en liefhebbend gezin, bestaande uit zijn lieve vrouw Diane en hun twee kinderen. Het gegeven dat hij een gezin zou hebben, is echter ontstaan uit een leugentje om bestwil, maar deze leugen blijft groeien totdat deze zo groot en allesomvattend is en het hem bovendien comfort biedt in het oorspronkelijke eenzame leven dat hij leidt, dat hij niets anders kan dan deze in stand te houden. Tenminste zo ervaart hij dat. Op een zekere dag krijgt Andrew een nieuwe collega, genaamd Peggy, waarmee hij veel samenwerkt. Het blijkt al snel dat ze goed met elkaar overweg kunnen en er ontstaat een steeds hechter wordende vriendschap en zelfs meer dan dat, waardoor hij behoorlijk van zijn stuk raakt.

Het is duidelijk dat eenzaamheid het kernonderwerp van deze roman is. Dit komt onmiskenbaar naar boven in zowel de baan als het privéleven van het hoofdpersonage. Dit maakt dat de roman aansluit bij de actualiteit, want eenzaamheid is een groot probleem dat nog steeds groeit over de gehele wereld. Ook wordt er in de roman aandacht besteed aan de gevolgen van eenzaamheid. De lezer wordt dan ook bewust gemaakt van eenzaamheid, hoe het ontstaat, hoe vaak het voorkomt, hoe lang dit onopgemerkt kan blijven en wat de gevolgen ervan kunnen zijn. Roper heeft een prettige schrijfstijl wat maakt dat het verhaal vlot wegleest. De verschillende plotwendingen en flashbacks houden het verhaal spannend waardoor de drang ontstaat verder te willen lezen. De personages, vooral het hoofdpersonage en zijn tegenspeelster, zijn goed ontwikkeld. Ik voelde in zekere zin de emoties die zij ervoeren. Hoewel de achtergronden van de overige personages redelijk achterwege blijven, komen ze toch heel echt over. Zo zijn er een aantal personages in het verhaal aanwezig die zich zo schandelijk konden gedragen dat ik persoonlijk bijna boos kon worden en een hekel aan ze kreeg. Dat gebeurt niet als personages niet goed ontwikkeld zijn.

De debuutroman Iets om voor te leven van Richard Roper getuigt in mijn ogen van een knap staaltje schrijverschap. Hoewel de roman een overmatig melancholische sfeer geniet, is deze niet onprettig om te lezen, mede door de fijne schrijfstijl, goed ontwikkelde personages en een prettig gebruik van plotwendingen en flashbacks. Doordat er in de roman aandacht is voor een actueel groeiend probleem dat de gehele wereld aangaat, is de roman geschikt voor een breed publiek.

Ik had nogal wat tijd nodig om in het verhaal te komen eerlijk gezegd en dacht zelfs na enkel hoofdstukken ‘Dit gaat niets worden’.

Een vlotte schrijfstijl met korte en lange hoofdstukken en een schrijver die zijn tijd neemt om alle puzzelstukjes in dit verhaal bij elkaar te passen. Ook zijn neve personages geeft hij voldoende background mee zodat je een quasi prefect beeld van ze vormt.

Ik vond het concept van het verhaal wel meteen geweldig! Andrews job, zijn collega’s en baas die mij soms wat aan “the Office” deden denken, inboedels checken, Peggy. Het steekt allemaal wel goed in elkaar. Qua humor zit je met dit boek ook echt wel snor, zalig pluspunt.

Mijn “probleem” waarom ik niet meteen in het verhaal kwam, denk ik, komt doordat ik niet meteen verliefd was op Andrew. Een rare man, niet veel diepgang en het wilde voor mij maar niet vlotten.

Maar... hoe langer ik las en hoe meer van die puzzelstukjes begonnen te passen, hoe vlotter de lees werd en hoe meer ik Andrew kon appreciëren. Wanneer dat laatste puzzelstukjes viel, jongens ik werd er zelf gelijk even emotioneel van...

Andrew my man, het is je allemaal vergeven!! Richard Roper het is je ook vergeven om me zo lang te laten denken ‘dit wordt hem alvast niet.’

Eindconclusie na deze verwarrende lees vol feels *wink*
Toch een welverdiende dikke 3/5, het duurde even en eigenlijk sloeg mijn gevoel pas helemaal om bij het laatste puzzelstukje maar het concept, de onderwerpen, de gevoelens, plot enzovoort zijn echt wel erg goed en mooi gedaan. Gewoon een goed geschreven roman zoals die hoort te zijn.

In het boek maken we kennis met Andrew, een niet alledaagse baan : Inboedelinspecties van overledene (alleenstaande). Met als doel : zoeken naar contacten van de overleden. Verder leidt Andrew een normaal bestaan, huisje, boompje, beestje…. dat is althans want zijn collega´s denken.

De Auteur heeft een vlotte manier van schrijven en daardoor leest het boek erg vlot, niet al te lange hoofdstukken. De personages zijn goed uitgewerkt, vooral Andrew en later ook Peggy komen echt tot leven, en je voelt al het ware de dingen die Andrew meemaakt en meegemaakt heeft.

“Iets om voor te leven ” is een verhaal met veel compassie. Andrew is een complex karakter. Vastgelopen in een leugen om bestwil.. Richard Roper heeft het verhaal zo opgebouwd dat we pas laat in de roman de omvang van Andrews problemen leren kennen.

Het boek laat ook zien wat oneerlijkheid met de mens doet, in de eerste plaats jezelf, je omgeving, het beinvloed je hele leven. De manier waarop Andrew tegen zichzelf liegt en excuses maakt voor het leven dat hij leeft, is bijna erger dan de leugens die hij anderen vertelt. Andrew is doodsbang voor relaties, maar wanneer hij de moed vindt om anderen te bereiken, laten ze hem beseffen dat zijn angst ongerechtvaardigd was. Een bijzonder mooi deel van het verhaal speelt zich af wanneer Andrew zijn online vrienden in het echt durft te ontmoeten en hen om een ​​grote gunst vraagt…Weg uit de comfortzone…

Het boek laat twee thema´s naar voren komen, de eenzaamheid van de mensen ( toch wel een actueel thema, in een tijd waarin iedereen alleen maar met zichzelf bezig is) en waar een leugentje om bestwil toe kan leiden..

Boek is een aanrader!

Meteen vanaf de eerste zin werd ik heb boek ingetrokken. Echt jammer dat het uit is.
Helaas is het voor veel mensen een herkenbaar verhaal en daarom is het zó goed dat dit boek er is.
De boodschap is voor iedereen: heb compassie voor en met jezelf en geef aandacht aan mensen die ertoe doen.

Inspirerend verhaal over veerkracht, liefde, eenzaamheid en afscheid. Dit boek levert een origineel verhaal op over de positieve gevolgen van het ‘loslaten’ van opgelopen hartenpijn. In de dalen van het leven wordt er aangenomen dat je je onmiddellijk beter voelt als je maar je verdriet loslaat. Vaak verbergen de mensen hun verdriet om in de maatschappij sociaal te kunnen blijven functioneren. Maar hoe dan als dit loslaten je uiteindelijk niet lukt?
Dit meer tragische dan komische verhaal haalt het beste in je naar boven. Warmte en medemenselijkheid is wat we elkaar te geven hebben. Een saamhorigheidsgevoel, ook los gezien van collegialiteit, vriendschap of een familiaire verbintenis. Eenzaamheid zit van binnen bij ons allemaal en menselijk contact kan net het zetje zijn om het ‘iets’ naar boven te halen om voor te leven. Zeker geen somber boek of een hoog heilig boontjes gehalte ‘errug hè?!’. Gewoon een prachtig requiem in woorden voor hen die overleden zijn.

“En, momenteel, is waar ik werkelijk behoefte aan heb - hoe hard het ook is om te horen - een begripvolle vriend met zijn hart op de juiste plaats, die er is om me te steunen. Iemand die eerlijk is, iemand de ik kan vertrouwen.”

Iets om voor te leven, het debuut van Richard Roper, is een verrassende feelgoodroman.
Andrew, de hoofdpersoon, heeft zich behoorlijk in de nesten gewerkt. Het duurde even om in het verhaal te komen, maar naarmate ik verder in het boek kwam, kreeg ik steeds meer sympathie voor hem.
De schrijfstijl is vlot en prettig. Soms is het hilarisch, dan weer serieus, wat het afwisselend maakt.
De hoofdstukken zijn relatief kort, wat ik persoonlijk prettig vind.
Tegen het einde van het boek beginnen alle puzzelstukjes op hun plaats te vallen, ik vond het einde erg mooi.
Kortom: een goed debuut, humoristisch en ontroerend.

Richard Roper is een auteur waar ik nog niets van gelezen heb, dus ik was erg nieuwsgierig naar dit boek. Ook de korte introductie sprak mij aan, het leek mij een mix van een roman, maar wel waar een maatschappelijk aspect (eenzaamheid) in beschreven wordt.

Het verhaal speelt zich af in Engeland en gaat over Andrew: een veertiger die door een leugentje om bestwil terecht komt in een dubbelleven. Hij heeft een enigszins bizarre baan bij de gemeente: hij behartigd de belangen van mensen die overlijden en die geen nabestaanden meer hebben. Op zijn werk komt een nieuwe collega: Peggy en zij maakt het dubbelleven van Andrew aan het wankelen. Kiest hij ervoor om schoon schip te gaan maken? Zal hij zijn verleden een plaats geven en verder gaan met zijn toekomst? De auteur neemt je mee in zijn diepste gedachten en gevoelens en die zijn regelmatig best emotioneel. Hoe verder je in het boek komt, hoe meer sympathie je gaat voelen voor Andrew. Tevens vallen steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats, zodat je echt begrip krijgt hoe het zo ver heeft kunnen komen.

Persoonlijk had ik in het begin wat moeite om in het verhaal te komen, deze auteur heeft een hele gedetailleerde schrijfwijze en beschreef in mijn ogen vaak dingen die helemaal niet relevant zijn voor het verhaal. Toch bleef het me wel boeien: de uitgebreide beschrijving van het werk van Andrew, zijn gedachtenspinsels, zijn verleden en het maatschappelijke aspect van eenzaamheid worden mooi en diepgaand beschreven.

Het is een boek dat je aan het denken zet en dat ik niet in één zucht uit kon lezen. En juist dat maakt het een mooi boek … een mooi verhaal dat je nog lange tijd bij zal blijven.

‘We hebben een verse. Nou ja, geen vers lijk, uiteraard, ze schatten dat hij al een flink aantal weken dood is.’ Het is een bizarre, zo niet lugubere situatie die de lezer van Iets om voor te leven van Richard Roper in de eerste bladzijden van het boek te verhapstukken krijgt: Andrew is op een begrafenis, maar weet niet meer hoe de man die in de kist ligt heette.

Pas tegen het einde van de dienst weet hij de naam weer: John. Gelukkig blijkt dit bij het leven van Andrew te horen. Hij is van de gemeente en regelt de begrafenissen van de eenzamen op de wereld. Vanuit die interessante invalshoek vliegt Roper het aantrekkelijke, doch simpele verhaal in Iets om voor te leven aan.

Andrew werkt samen met werkgever Cameron en collega’s Keith en Meredith op de afdeling. Ze hebben het druk en krijgen daarom versterking van de interessante Peggy. Terwijl Andrew met de nieuwelinge opgezadeld wordt, en met haar alle inboedelinspecties uit moet voeren, wordt hij geconfronteerd met een tweede probleem. Cameron wil, in het kader van het versterken van de teamband, maandelijks bij één van de collega’s thuis gaan dineren. Andrew houdt echter al jaren vol dat hij een gezin met een vrouw en twee kinderen heeft en in een prachtig huis woont. De realiteit is helaas anders: Andrew is alleen, woont in een oud appartement en geeft al zijn zakcentjes uit aan modeltreinen.

Een boek lijkt soms te staan of de vallen met een goede hoofdpersoon en hier scoort Roper punten. Andrew is een uiterst prettig personage om als hoofdpersoon te hebben. Hij heeft een bijzonder beroep en werkt zich in de eerste hoofdstukken van het verhaal al behoorlijk in de nesten. Door geheimen te houden en te liegen, maakt hij het moeilijk voor zichzelf en als lezer wacht je genietend af wanneer het verkeerd zal gaan. Het is fijn te lezen hoe hij zich, naarmate het verhaal vordert, slechts verder in de nesten kan werken. Tegelijkertijd is hij zelf ook vrij bijzonder, waardoor hij interessant wordt. Bij vlagen komt hij autistisch over, terwijl hij op andere momenten daar niets van laat zien. Op diverse momenten lijkt hij even te worden als zijn doden, iets wat de lezer nieuwsgierig maakt naar de verloop van het verhaal.

Helaas worden de andere personages in Iets om voor te leven afgedaan met karakters van stereotieperingen. Keith, Cameron en Peggy vullen bijvoorbeeld naadloos de rol in die je als lezer vooraf in je hoofd had. Ze zijn niet diepgaand, krijgen in het verhaal weinig stem en laten slechts een eendimensionale kant van zichzelf zien. Dit heeft directe gevolgen voor het verhaal van de roman. Hoewel het verhaal zeker aantrekkelijk is – vooral door de manier waarop Andrew zich in de nesten werkt -, is het vooral voorspelbaar en toch ook wel simpel te noemen. Vanaf de eerste hoofdstukken kun je als lezer enigszins raden hoe de verhoudingen tussen de personages zullen gaan lopen en hoe de plot zich zal ontwikkelen. Menig plottwist komt daardoor niet echt aan als een verrassing, iets wat het verhaal lijkt te schaden. Bovendien bevat het verhaal een behoorlijke dosis toevalligheden, wat de geloofwaardigheid van het geheel niet ten goede komt.

Roper probeert middels terugblikken naar onder andere het verleden van Andrew de lezer meer inzicht te geven in de motieven van personages. Dit lijkt goed te werken. In eerste instantie begrijp je Andrew beter, om tegen het eind van het verhaal op verschillende manieren verrast te worden door júist die terugblikken.

Iets om voor te leven is vooral een roman vol leedvermaak waar je op een vrije avond heerlijk van kunt genieten.