Ik ben er niet

Zes jaar geleden is bij mijn partner de diagnose bipolaire stoornis gesteld, na een lastige zoektocht van 12 jaar.

Dit is een toegankelijke, respectvolle en vooral herkenbare roman waarin het oprekken van je grenzen als partner, de zoektocht naar de juiste diagnose, de onvermijdelijke opname en behandeling, het voortschrijdend inzicht van de effecten en het verloop van de ziekte, effecten op de relatie; met je partner maar ook met familie en vrienden, de genetische oorzaken en de angst voor erfelijke belaste kinderen, de twijfel en het schuldgevoel, maar vooral, het langzaam maar zekere besef dat deze ziekte nooit weg zal gaan en levenslang behandeld zal moeten worden, met alle bijwerkingen en gevolgen van dien. Het is allemaal zeer treffend en herkenbaar beschreven door de jonge Lize Spit.

Ons sociale leven is kleiner geworden, mijn vrouw nu 100% afgekeurd (na bijna 25 jaar) en ook mijn carrièreperspectieven zijn bijgesteld; enorme effecten die met een eerder en breder begrip van partners, familie, vrienden en collega’s kleiner hadden kunnen zijn.

Deze romans dragen bij aan dat brede begrip, zeer knap gedaan.

Na haar debuut “het smelt” schreef Lize Spit in haar gekende stijl een erg kwetsbaar doch subtiel vertederend verhaal.

Het is duidelijk dat Lize niet zomaar boeken schrijft om te schrijven maar wel degelijk op zoek gaat naar het beste wat de lezer wil.

De personages worden prachtig beschreven en het verhaal is zo fragiel dat je zomaar in het boek zou stappen om de personages te omarmen.

Lize spit heeft in dit ontroerende toch wel schrijnende maar mooi en prachtig verhaal ingespeeld op de verbeelding van de lezer. Dit begint trouwens al in de titel.

Spit is erin geslaagd om mij als lezer mee te nemen in het personage van Simon, 570 pagina’s dacht ik hem dus ook te zijn. Dit krijgen dus enkel de beste auteurs voor elkaar...

Het is een meeslepend verhaal waar je een mooi beeld krijgt van de verschillende personages, hun verleden, heden en gedachten. Het leest als een trein en is zeer mooi opgebouwd! Het is een mooie tweede roman van Lize Spit.

Het boek komt een beetje traag op gang, wat de ongeduldige lezer misschien afschrikt. Toch is deze uitvoerige situatieschets noodzakelijk om een goede basis te leggen voor de later opgebouwde spanning. Enkel door de situatie zo haarfijn te omschrijven, voel je het groeiende onbehagen, de twijfel én de liefde voor haar partner. Herkenbaar, meeslepend en toch respectvol.

Ik vond dit beter dan haar debuut. Prachtig geschreven. Accurate beschrijving van personages, locaties, gevoelens, de problematiek die speelt... Spannende opbouw. Ik kon het boek niet wegleggen.

Heel knap en subtiel geschreven. Het grijpt je naar je hart hoe breekbaar het leven kan zijn. Ik ken niemand met psychoses of bipolariteit. Ik vind het dan ook heel bijzonder dat je een lezer zonder voorkennis van deze materie zo emotioneel kan meesleuren in de tragiek ervan.

Heftig boek maar zeer de moeite waard

Heel mooi boek, op zo’n manier geschreven dat je echt helemaal in het verhaal zit. Het was de moeite waard om zo lang te wachten op nieuw werk na « Het smelt »

Ik keek bijzonder uit naar dit tweede boek van Lize Spit. Van het eerste had ik dagenlang spijt dat 'het uit' was. Hier was ik er na ongeveer 50 bladzijden al niet meer bij. Ik deed er nog eens 70 bladspiegels bij en toen was ik helemaal weg. Maar niet van het boek. Ik lees in professionele recensies wat ik hierdoor nog heb gemist. Net zoals in de eerste 100 bladzijden een uiteenzetting van het wedervaren van voornamelijk het personage Leo. Die gaat traag (zoals het vertelritme) ten onder in een trieste, obsessieve (net zoals de toon), manische relatie.

Ik hoop dat de meer volhoudende lezer dat mag ervaren in een minder melige en zeurderig uitgesponnen stijl en met meer geïnspireerde wissels in de 3 gehanteerde tijdslagen (sommigen beoordelers noemen het gebrek hieraan methodisch). Ik kon niet nalaten te denken aan een slecht geschreven chicklit zoals bijvoorbeeld After van Anna Todd. Lize Spit heeft het in haar boek over de acteer- en schrijfspieren van haar personages. Misschien had ze zelf die laatste kunnen opspannen om van de flinterdunne verhaallijn en geforceerde spanningsboog gewoon een kortverhaal te maken.

Ik vond het in het begin niet zo fijn lezen. Er werd wat mij betreft te lang toegewerkt naar het punt waarop Simon knapte en opgenomen werd. Ook vond ik een aantal karaktertrekken van Leo en Simon wat vergezocht. Toch ben ik doorgegaan met lezen en daar heb ik zeker geen spijt van. Het is heftig om Simons toestand te zien en tegelijkertijd de reactie van Leo daarop. Vooral het verschil tussen hoe het eerst tussen hen was en hoe het later gaat. (Wat ook onderdeel is van de ziekte).
Ik vond het erg ontroerend en het boek nam me helemaal mee naar hun situatie. Het heeft mij meer inzicht gegeven en ik haalde er ook enige herkenning uit vanuit eigen ervaringen met de psychiatrie. Ik zou mensen het boek aanraden, maar wel met de boodschap dat het een boek is dat je niet ‘eventjes voor je gemak’ leest.