Ik ben hoogbegaafd had je er wat tegen

Het boek is gemakkelijk te lezen en vaak ook boeiend, maar door veel herhalingen vaak ook langdradig. Het is zeker geen verhaal waarin iedere hoogbegaafde zich zal herkennen, alhoewel er altijd wel ergens iets van herkenning zal zijn. Ik denk daarom ook niet dat het een boek is dat je gelezen moet hebben als ouder, leraar of hoogbegaafde.

De titel deed me vermoeden dat het boek je zal meeslepen in een verhaal van iemand die ontdekt dat ze hoogbegaafd is en vervolgens ontdekt dat dit een kracht is en geen zwakte. Waarna haar visie op wie ze is en wat ze kan, veranderd en er een succesvol leven op nahoudt. Waardoor iedere hoogbegaafde van de daken zou willen schreeuwen, wat de titel doet vermoeden: 'Ik ben Hoogbehaafd! Had je er wat tegen?'
Het boek staat echter vol met negatieve ervaringen over hoogbegaafdheid en daarvoor wordt vooral de oorzaak buiten zichzelf gezocht. Zij is toch immers het slachtoffer van de Afkeurende Anderen? Waarbij vooral haar eigen gedrag en keuzes worden goedgepraat, omdat de rest van de wereld toch niet snapt dat zij (positief) anders (hoogbegaafd) is. Verwijt na verwijt volgt en de schrijfster had het allemaal beter gedaan als ze in de schoenen van de ander had gestaan (of dat gevoel bekroop mij tenminste).

Wat ik vooral uit het boek heb gehaald is dat het voor de schrijfster belangrijk is om 'normaal' te worden gevonden, waar volgens mij de sleutel ligt bij acceptatie van jezelf en het creëren van een gezond gevoel van eigenwaarde. Je kunt je niet verschuilen achter het feit dat je zelf hoogbegaafd bent en van de rest van de wereld verwachten daar maar begrip voor te hebben, omdat jij nu door hebt dat je hoogbegaafd bent. We leven nu eenmaal in een samenleving waar het grootste deel niet hoogbegaafd is, dus je zult je ook in hen moeten kunnen verplaatsen en leren omgaan met hun behoeften, meningen en gevoelens. Wat niet betekent dat je je eigen behoeften, meningen en gevoelens opzij hoeft te schuiven als hoogbegaafde. Je zult ook andere visies moet kunnen accepteren, zonder dat vriendschappen stuk lopen (zoals in het boek gebeurd).

Ik kon mezelf dus op veel aspecten slecht in de schrijfster verplaatsen en kreeg toch vooral het idee dat ze haar eigen leven voor zichzelf aan het goed praten was en dat daar een hoop frustratie bij kwam kijken.

Wat voor mijn gevoel ook ontbreekt is hoe je nu succesvol kan zijn met de wetenschap dat je hoogbegaafd bent. Hoe heeft de schrijfster dit gedaan?

In 1 adem uitgelezen. Zoveel herkenning.