Ik Ben Niet Bang

Geschreven bij Ik ben niet bang

Je fiets wat af in die hitte, want je gaat mee en beleeft mee wat er allemaal gebeurt.Het is een goed boek. Het was uit voor ik het door had. En dan ben je uitgefietst. Even rust voor we aan een ander boek beginnen.

Geschreven bij Ik ben niet bang

Al bij het lezen van de eerste zinnen raak je bedwelmd door de verzengende hitte die het boek uitstraalt. Meteen word je meegesleurd in de geheimzinnige wereld van een kind dat opgroeit in een Italiaanse familie in een piepklein dorpje ergens in Italië. Familie en dorpsgenoten zijn betrokken bij een criminele actie die te hoog gegrepen blijkt. Niccolo beschrijft op een hele mooie en pakkende manier vanuit het perspectief van de jonge Michele Amitrano hoe diens belevenissen uiteindelijk op Italiaanse en dus op dramatische wijze aflopen.
Een echte aanrader!! En in een paar uurtjes -helaas- uitgelezen.

Niccolo Ammaniti...een geweldige schrijver. Het eerste boek dat ik van hem las was "Jij en ik". Daarna volgde "Ik ben niet bang" en "Ik haal je op, ik neem je mee".
De boeken hebben goede verhaallijnen, soms onverwachte wendingen en hele boeiende personages. Ik kon echt de gebeurtenissen in de boeken, levendig voor me zien door de realistische schrijfwijze.
In "Ik ben niet bang" vond ik sommige delen een beetje voorspelbaar maar ondanks dat boeide het boek me van begin tot het eind.
De meningen over de boeken van Niccolo zijn erg verdeeld, je houdt er van of helemaal niet. Ik ben in ieder geval zeer onder de indruk van deze boeken.

Ik vond dit echt een zalig boek en kon ook niet stoppen met lezen.
Door de snelle manier van schrijven en het makkelijke taalgebruik zit je vanaf de eerste bladzijde al in het verhaal. Je waant je echt in Italie door de gedetailleerde beschrijvingen van het dorp en het landschap.
Je leeft mee met Michéle, de hoofdpersoon, en je voelt echt zijn blijdschap/angst/verdriet.
Aan het einde van het boek is de spanning niet meer te snijden.
Maar helaas, als je op de laatste pagina een uitleg van de gebeurtenissen verwacht te krijgen is dit niet het geval.
Na het lezen van dit schitterende boek zit ik dus alsnog met een aantal brandende vragen.
Kortom, heerlijk boek, maar jammer van het einde.

Geschreven bij Ik ben niet bang

Michele, de hoofdpersoon in het boek, komt tot de ontdekking dat zijn vader een kind (genaamd Filippo) heeft ontvoerd en vasthoudt. Michele weet de verblijfplaats van Filippo en bezoekt hem dan ook van tijd tot tijd om voor hem te zorgen. Wanneer Micheles vader ontdekt dat zijn zoon meer weet van de ontvoering, wordt de druk op Michele verhoogd. Michele komt hierdoor in gewetensnood en moet telkens keuzes maken. Prachtig boek, dat geschreven is vanuit het perspectief van een kind. Mooi om te lezen hoe deze ouders hun kind onder druk proberen te zetten. Desondanks maakt het kind zijn eigen keuzes. Meeslepend! Ik heb het in een adem uitgelezen.

Na het prachtige boek 'Ik haal je op, ik neem je mee' vond ik het tijd worden voor een tweede boek van Niccolò Ammaniti. Helaas is 'Ik ben niet bang' mij minder goed bevallen. Het is zeker niet slecht, maar het verhaal sleepte mij niet zo mee als 'Ik haal je op, ik neem je mee' en het interesseerde mij niet altijd even erg. 'Ik ben niet bang' speelt zich af in een klein plaatsje in Zuid-Italië: Acqua Traverse. Er wonen maar vijf gezinnetjes met de kinderen Michele Amitrano en zijn kleine zusje Maria, Micheles beste vriend Salvatore, de Doodskop, Barbara en Remo. Tijdens een bloedhete zomer gaan ze naar een heuvel. Daar vindt de negenjarige Michele tijdens het spelen een zeer bijzondere vondst onder de grond die hij lange tijd geheim houdt. Dat speelt de hoofdzaak in dit verhaal en leidt tot de daarop volgende gebeurtenissen. Michele wil graag een dappere held zijn, maar hij is eigenlijk heel bang voor de harde werkelijkheid. Het is spannend en sterk geschreven. Ammaniti schrijft vlot en helder. Het is niet moeilijk om zijn taal te begrijpen. Hij gebruikt mooie zinnen en vergelijkingen, hij weet de situaties precies te verwoorden op de manier die erbij past en hij kan zich perfect in de belevingswereld van een kind plaatsen. De fantasie en het verschil met de kijk op het leven van 'de grote mensen'. Ik vind hem een uitstekende schrijver en ik vind het knap dat hij als volwassen man zo goed een onvolwassen personage kan beschrijven. Ik heb helemaal niets aan te merken op de schrijfstijl, maar van het verhaal kan ik helaas geen 'Wow!' zeggen. Ik vind het oké, maar het raakt mij net niet genoeg. Wel kan ik goed begrijpen dat het verfilmd is, omdat Ammaniti zijn verhalen op een heel beeldende en vertellende manier schrijft. Je ziet het voor je en daarom is het idee om zijn boeken te verfilmen erg verleidelijk. Ik heb 'Io non ho paura' nog niet gezien, maar ik ben benieuwd. Ook ben ik benieuwd naar 'Zo God het wil' en 'Jij bent mijn schat'. Die zal ik zeker snel lezen.

Ik heb bijna alle boeken gelezen van Niccolo Ammaniti en ik vind het echt een top auteur!
Hij schrijft op een boeiende wijze en weet je met zijn woorden echt mee te nemen in het verhaal en in de hoofden van zijn personages.
Ik ben niet bang is een boek wat lekker vlot wegleest en Michele wordt zo goed neergezet! Je kruipt als het ware echt in zijn hoofd en je kunt je indenken waar en hoe hij woont en hoe het voor hem moet zijn om met een dergelijk geheim rond te lopen.
Wel was ik minder tevreden met het einde van dit boek. Het liet me met vragen achter en het voelde onbevredigd.
Maar....desondanks blijft het een heerlijk boek die ik iedereen aan kan raden.

Ik ga nu verder in zijn nieuwste boek: "laat het feest beginnen."
En...ik hoop dat dat boek wederom een "feestje" gaat worden.

Geschreven bij Ik ben niet bang

het is Niccolò Ammaniti gelukt een prachtig boek(je) te schrijven vanuit het perspectief van de negenjarige Michele. Ik voelde me weer even het jongetje dat ik ooit ben geweest. Op zoek naar spanning, maar zodra die spanning 'echt' wordt, het ook eng vinden en worstelen met je omgeving en jezelf.
Het boek telt maar 200 pagina's en daarom lees je het in een paar uur uit, mede door de vlotheid van schrijven. Toegankelijk voor iedereen dus. Het tempo ligt lekker hoog en je waant je even in de wereld van een klein Italiaans dorpje met een inwoneraantal dat op een hand te tellen is. Een dorpje waar eigenlijk heel veel mis mee is en een jongetje van negen die worstelt met zijn eigen gevoelens en de belangen die hij heeft bij zijn ouders en dorpsgenoten.

Geschreven bij Ik ben niet bang / druk 24

Aandoenlijk, spannend drama uit 1978 verteld door de ogen van een arm jongetje. Hij woont is een gehucht met vier huizen en een landhuis en maakt deel uit van een groepje van zes kinderen, die het hele jaar met elkaar spelen, met Doodskop als aanvoerder, aanklager en rechter die straf uitdeelt. Diens veel oudere broer Felice (20) is nog veel erger, maar die laat zich (gelukkig) zelden zien. De jongste is vijf, de oudste 11, twee zijn meisjes. Tijdens een snoeihete zomervakantie ontdekt het groepje een totaal vervallen huis en Michele, de verteller en hoofdpersoon, wordt door Doodskop voor straf bevolen de ruïne van voor naar achter te doorkruisen. Wat hij erachter, ondergronds aantreft kan hij niet goed beoordelen. Hij zegt niets tegen de andere vijf en gaat de volgende dag stiekem terug en dan weer …
Op elke pagina worstelt verteller en hoofdpersoon Michele met zijn vele kinderangsten en tegen nachtmerries en tranen, met loyaliteitsconflicten, zorgen over zijn geliefde moeder en put moed uit stripfiguren. Niccolò Ammaniti is een meesterverteller en op zijn best wanneer kinderen de hoofdrol spelen: in ‘Ik haal je op, ik neem je mee’ (1999) was het de 12-jarige zittenblijver Pietro, in dit boek de kleine Michele (9), in de nieuwe novelle ‘Jij en ik’ de eenzelvige, 14-jarige Lorenzo.
Ammaniti beheerst verschillende genres. Vind zijn (tragi-)komedies mooi gepland en grappig geschreven met heel veel sfeer en mooie dialogen. Maar zijn echte drama’s als ‘Jij en ik’ en deze roman zitten echt weergaloos goed in elkaar en zijn ook heel spannend. Dramatisch slot. Zeer aanbevolen.

Hoe goed het verhaal bij sommige boeken ook in elkaar steekt, soms kom je er maar moeilijk in. Dat kan, bij mij althans, aan de kleinste details liggen. Als de schrijver net de juiste snaar weet te raken op bepaalde momenten wordt er een bepaald 'inlevingsproces' in gang gezet wat bepalend is of een boek het helemaal of juist weer net niet is.

Niccolo Ammaniti heeft 'Ik ben niet bang' vanuit het oogpunt van een 9-jarige Italiaanse jongen geschreven. Het taalgebruik is hier uiteraard op aangepast, dus als je liever alleen uit lange en ingewikkelde volzinnen bestaande literatuur leest kun je dit werkje het best aan je voorbij laten gaan.

Ammaniti neemt je op werkelijk fenomenale wijze mee in de leefwereld van de jonge Michele. Ik voelde mezelf gewoon weer helemaal kind worden. Kleine, typisch voor kinderen van die leeftijd herkenbare dingen werden zo pakkend verteld dat je direct wordt meegenomen in de gedachtengang van de jongen. Prachtig verteld, echt een dikke vette aanrader!