Ik leef in een wereld die ik niet ken Over de dementie van mijn vader

Waar Heleen van Rooijen een mooie documentaire over heeft gemaakt en Hugo Borst inmiddels twee boeken heeft uitgebracht over zijn moeder met dementie, weet Marjolijn Markus (als beginnend auteur) mij echt diep te raken.
Ze beschrijft in haar boek het ziekteproces van haar vader ‘Koos’, maar stelt hierin ook de kwaliteit van de gezondheidszorg aan de kaak. Dit kan zij doen omdat ze van twee kanten ‘ervaringsdeskundige’ is, als verpleegkundige en als mantelzorger.
Dit is voor mij een boek dat er echt toe doet! Alle emoties komen in haar boek voorbij en ik lees tussen de regels door dat ze vanuit haar hart schrijft.
Op een warme, liefdevolle manier afgewisseld met een vleugje humor, neemt ze je als lezer mee in een voor haar en haar vader moeilijke tijd. Menigeen zou hiervan kunnen leren. Ik snap niet dat er niet nog meer aandacht aan dit boek besteed wordt, dat verdient het.
Niet alleen mantelzorgers of mensen die te maken krijgen met dementie, iedereen kan van dit boek en van Marjolijn Markus zelf leren. Gewoon als mens, maar ook als professional.
Ik weet niet of ze ooit nog een boek gaat schrijven, stiekem hoop ik dat wel en kan niet wachten.

Marjolijn schrijft op een eenvoudige, toegankelijke manier over het slopende ziektebeeld van haar vader. Het ontroert hoe je wordt meegenomen door het hele proces: door de ogen van de mantelzorger. Je leeft met Marjolijn mee en krijgt een goed beeld wat een mantelzorger voor iemand met dementie allemaal voor de kiezen krijgt; onmacht, woede, verdriet, ongeloof, de onzekerheid en de angst voor alles wat komen gaat.
Ook een mooi eerbetoon aan de betrokken medewerkers van het verpleeghuis; je gunt iedere ouder met deze rotziekte zo'n geweldig huis waar je zo warm en liefdevol verzorgd wordt.
Een echte aanrader!!

Wat een zeer indrukwekkend boek! Een groot compliment voor de schrijfster Marjolijn.
Je wordt meegenomen in het verloop van het ziekte proces Dementie waar wij allemaal wel vroeg of laat mee te maken gaan krijgen. Het verliezen van de regie over je eigen leven, het steeds maar meer in moeten gaan leveren van je zelfredzaamheid zorgt voor veel emoties bij Dhr Markus zelf, maar ook voor dochter Marjolijn heeft dit veel impact en verder fam..
Onzekerheid, onbegrip, de onmacht, maar ook de liefde die zij voor haar vader heeft en blijft behouden.
Een zeer boeiend boek wat heel duidelijk geschreven is.

Naar mijn mening een boek waar denk ik iedereen wat van kan leren. Mantelzorgers/familie maar ook alle hulpverleners die in contact komen met de dementerende client en hun naaste familie. Zodat zij zich gehoord voelen , er begrip is en er met respect met hen wordt omgegaan.
Bedankt voor dit mooie boek!!
Een echte topper!

Wat een prachtig boek is dit!
Ik ben er vrijdagavond in begonnen en de volgende avond had ik hem uit.
Marjolijn schrijft op een manier waardoor het lijkt of je er zelf bij bent.
Een verhaal die aan de ene kant heel mooi is en aan de andere kant erg frustrerend.
Een boek dat lang blijft hangen en aanzet tot nadenken.
Echt de moeite waard om te lezen, zeker als er iemand in je omgeving aan dementie lijdt.

Het boek is zo herkenbaar.ik heb het bijna in 1 keer uitgelezen.
Wij maken het helaas nu ook van dichtbij mee . Sommige fases uit het boek maken wij ook daadwerkelijk mee.
En al lezend besef je dat het alleen maar slechter gaat worden.En dat je af en toe machteloos moet toekijken hoe
dingen gebeuren .
Ik heb respect voor de schrijfster,hoe zorgzaam en vooral hoe lief zij voor haar vader was.

wat een goed geschreven boek. De hoofdpersoon Koos die dement begint te worden.
Zijn dochter die bezorgd is en in dit verhaal tegen muren van onbegrip oploopt.
Dit boek gaat over de liefde van een dochter die haar vader achteruit ziet gaan.

Een prachtig boek wat zeer de moeite waard is om te lezen als je met dementie te maken hebt. Het is ontroerend en met heel veel liefde geschreven! Dit boek leest heerlijk weg door de fijne schrijfstijl! Kortom een echte aanrader!

ja ja ja en nog eens ja
Ik heb het boek uitgelezen. Het is vreemd om je naam in het boek terug te lezen. En te weten dat ik het zelf bent en mijn collega's en mijn werkplek. Ja het is een boek waar je iets mee kunt, je frustratie delen van een arts die het niet begrijpt. Deze arts zal vast bij veel mensen herkenning oproepen [overal in het land zal wel zo'n arts zijn denk ik] Ja het is een boek die iedereen in de zorg kan laten zien hoe het wel kan en vooral hoe het niet moet. Er gebeuren vreemde dingen? Het is zo niet Koos die dit doet of zegt, denk voor velen herkenbaar bij een eigen familielid of partner. Ja het is ontroerend met een lach en een traan Tranen, ja van het lezen van het verlies van herkenning van deze wereld om langzaam in de wereld die Koos [en met hem vele anderen] niet kon, terecht te komen. Een lach omdat ik Koos zie zitten benen over elkaar, bretellen aan zijn broek camel sigaret in zijn hand en natuurlijk zijn puzzelboekje. Fles drank in zijn kast ;) Ik hoor zijn grapjes, ik zie zijn blik afdwalen als Koos iets niet begreep. Maar vooral de lach die bleef als Marjolein binnenkwam. Ja het boek is een aanrader voor de mantelzorger Ja het leest zo prettig je blijft lezen ook al ken je de hoofdpersoon niet persoonlijk het is zo herkenbaar. Ja ik ben blij dat dit boek er is want er zijn te weinig boeken zo helder geschreven over een dementie en wat het met de naasten doet.
Ja ik ben super trots op mijn werkplek, en dat iedereen het boek krijgt van de regiomanager. Ja ik ben trots op Marjolein die heeft het toch maar mooi gedaan Marjolein je krijgt van mij 5 sterren Dank je voor dit mooie boek

Mooi geschreven boek, wat ik niet weg kon leggen.
Het leest makkelijk en het geeft een goede kijk op de wereld van dementie.
Het boek geeft zowel de frustraties en het gevoel van de "patiënt" als van de omgeving weer.
Aan het einde heb ik zeker een traan moeten weg pinken, maar tussendoor heb ik ook erg moeten lachen.
Een echte aanrader!

Een prachtig boek recht uit het hart en oprecht geschreven. Marjolijn beschrijft haar mantelzorgperiode van haar vader met respect voor alle betrokkenen, ook al is het is niet altijd even chic hoe er met Koos wordt omgegaan. Ik ben in het boek begonnen en kon het gewoon niet wegleggen. Je wil gewoon weten hoe het verder gaat. Er zijn tal van emotionele momenten die afgewisseld worden met anekdotes die hoe schrijnend ook, toch humoristisch zijn. Dit boek zou door iedereen gelezen moeten worden die met Alzheimer in aanraking komt of is geweest, hetzij persoonlijk of professioneel.