Ik Zal Jullie Eens Flink De...

Op 3 oktober 2014 brengt Michael Barkey zijn eerste solo-album uit, getiteld ´ Ik zal jullie eens Flink de Waarheid vertellen ´. Het zijn de woorden die de toon bepalen. Muziek uit de sixties, daarmee werd Michael groot gebracht. Voornamelijk muziek van Britse bands werd hem met de paplepel ingegoten. Michael Barkey speelde en componeerde o.a. voor League Of XO Gentlemen en Club Of High Eyebrows met onder andere Patrick Tilon (Rudeboy van Urban Dance Squad) en Jochem van Rooijen (Green Lizzard), die beiden ook op meerdere songs van zijn plaat te horen zijn. Na jarenlang in Engelstalige bands te hebben gespeeld, lag het voor de hand dat zijn debuutalbum in het Engels zou verschijnen. Waarom dan toch een Nederlandstalige plaat? Bands die Nederlandstalige muziek maakten, spraken hem nooit aan, totdat hij Boudewijn de Groot (liever telaat dan nooit) ontdekte. Hij begon in het Nederlands teksten te schrijven en de klik was er direct. De één na de andere song zag het levenslicht. Vanaf het eerste moment voelde het goed. Eindelijk kon hij zijn gedachten op papier zetten zoals hij het wilde. Het "probeersel" begon vastere vormen aan te nemen tijdens het opnemen van de eerste songs. En toen uit de muziekwereld veel positieve reacties kwamen en muzikanten als Coen Molenaar (Jan Akkerman Band), Jochem en Patrick hun medewerking verleenden, kon het alleen nog maar opwaarts gaan. De paradox zijn de taboeloze gedachtes en uitingen van iemand met een afkomst waar de beschreven onderwerpen altijd ver weg worden gestopt. Thema's als o.a. liefde, geloof, afkomst, verlies, eenzaamheid en de burgermaatschappij worden bezongen op een andere manier dan dat je gewend bent. Het zijn de woorden die uiteindelijk de toon bepalen. Met muzikale invloeden van James Taylor tot Nirvana, van Coldplay tot Johnny Cash, van Jack Johnson tot The Beach Boys, van David Bowie tot the Stranglers, van The Jam tot AC/DC, lijkt het erop dat het geheel onsamenhangend wordt. En toch is de waarheid anders, want de manier van vertellen en de stem smeden het toch tot één geheel.