In de wereld roman

Geschreven bij In de wereld

Een zeer gedetailleerde beschrijving van het leven in die periode.een beknoptere benadering zou
het boek waarschijnlijk iets makkelijker leesbaar maken.

Schitterend werk van de, helaas veel te jong overleden, schrijver

Bijzonder en interessant! Alleszins de moeite van het lezen waard!

Geschreven bij In de wereld

De wereld van nu in een middeleeuws jasje ; héél veel ruis eromheen , Homerisch verhaal

prachtig boek.

Geschreven bij In de wereld

Even doorbijten om erin te komen, maar daarna bevind je je in een wereld die vertrouwd en tegelijk vreemd is, komen de geschiedenislessen weer boven en ga je meeleven met de hoofdpersonen.

Geschreven bij In de wereld

Het is niet niks voor een romanschrijver zo'n gevoelig onderwerp als lepra aan de orde te stellen. Naast talloze andere thema's bv. incest!, schrikt Anker er niet voor terug op meeslepende, maar niet sentimenteel, het leven van een leproos in de middeleeuwen te beschrijven. Af en toe een schelmen-avonturenroman!

Ik ben halverwege.

Robert Anker is weliswaar een taalvirtuoos -zijn natuurbeschrijvingen stralen poëzie uit, maar voor de hedendaagse lezer is het er toch een beetje over. Soit, de gustibus…
Maar, wat wil Anker eigenlijk met dit boek? De lezer een (zijn) levensvisie meegeven? Wou hij een maatschappijkritisch boek (migratie) schrijven en het discours om een of ander reden verplaatsen naar vroegere tijden? Wou hij onverbloemd kritiek leveren op de Nederlandse politieke va et vient? Of zat er gewoonweg de drang naar een historische roman in zijn pen?
Je ziet de bui al hangen, niets van dit alles of van alles een beetje, hetgeen op hetzelfde neerkomt. Tenzij je een onvoorwaardelijke fan bent van de postmoderne intertekstualiteit wordt het verhaal eigenlijk nergens aangrijpend. De magisch-realistische stukken over de vaart naar Ierland (een geforceerde transcriptie van de reis van Sint-Brandaan) zijn zelfs behoorlijk lastig.
Het historisch kader is aanvankelijk aantrekkelijk; dat het verhaal start en eindigt in mijn geboortestad Gent deed mij naar het boek grijpen. Het biedt een aantal leuke details (o.a. over de proveniers), maar voor wie al een beetje historische lectuur achter de kiezen heeft wordt er niets onthullends geboden. Robert Anker is duidelijk geen historicus (of geeft er toch geen blijk van); eerder: “kijk eens wat ik allemaal weet over de Bourgondische tijd”. Voor bepaalde aspecten (o.a. de slag bij Gavere, de Witte Kaproenen) wordt van de lezer zelfs enige (diepere) voorkennis verwacht. De verschillende gedaanten die de hoofdfiguur (een meubelmaker) aanneemt, zijn verhouding met de dames -en zeker met zijn dochter- en vooral dan de diverse sociale functies tot op het hoogste niveau die hij invult, maken het verhaal ronduit onwaarschijnlijk. Het zwenkt van Robin Hood naar Don Quichot (zoals ik in een recensie las). Als het bij Anker erom gaat een beeld te geven van de sociale toestanden en revoltes in de 15de en 16de eeuw, dan valt dit schraal uit naast bijvoorbeeld “Het Geuzenboek” van Boon, om er maar een te noemen.
Gaat het dan om levensbeschouwelijke visies? De gesprekken tussen de protagonisten die onderweg zijn, ergens naartoe, altijd ergens anders naartoe en elkaar hun leven en opvattingen vertellen is een beproefd literair procedé. Daar is niets verkeerd mee. Daarom verwees een recensent naar Don Quichot. Maar in feite vertelt Don Quichot niets dat de wereld zal veranderen. Ankers protagonist en zijn kompanen willen dat wel. Als dialoogroman refereert “In de wereld” eerder aan “Jacques de fatalist en zijn meester” (1796!) van Denis Diderot waarin de toentertijdse politieke, religieuze en filosofische opvattingen gefileerd worden. Diderot ramt deuren open, bij Anker stonden ze al open.
Een kritiek op de Nederlandse politiek dan? Zou kunnen, maar moeilijk in te schatten voor wie -zoals ondergetekende- het reilen en zeilen van de Nederlandse politiek niet dagelijks volgt.
Leest het verhaal dan goed? Jawel, op het laatste “Sint Brandaan-stuk” na. Robert Anker is als schrijver stilistisch een echte vakman en het is deze kwaliteit die het boek redt. De anachronismen in de roman (bijv. condensstrepen in de lucht, “Hallo, zeg!”, …), ze kunnen je ergeren of niet, milderen ietwat de serieux van het historisch verhaal, relativeert het ook en behoedt de lezer voor de idee dat een sluitende historische roman voorligt. Ook de directe tussenkomsten van de auteur in het verhaal (hij is bijv. soms de hoofdfiguur kwijt, zegt bijv. als slot dat hij nu buiten gaat, voor het donker wordt, ....) helpen om de zaak te relativeren en de ietwat ironische toon te vatten. Maar zo origineel is deze techniek nu ook weer niet. Diderot gebruikt die op sublieme wijze in de reeds genoemde “Jacques de fatalist en zijn meester” en dichter bij onze tijd werden de aansprekingen tot de lezer een waarmerk van Antonio Pennachi in “Het Mussolinikanaal”. Maar Pennachi schiet met scherp, Anker hanteert de luchtbuks.

Een interessant boek als je geinteresseerd bent in
geschiedenis