In This Light And On This Evening

Na een ijzersterk debuut en een iets mindere tweede cd, komt gitaarband The Editors nu met een nieuwe cd, inclusief koerswijziging. De gitaren zijn namelijk vervangen door vette synthesizers. Persoonlijk houd ik meer van de sfeer van hun eerste album, maar een band moet zich (blijven) ontwikkelen. Gelukkig zijn de sterke songs, de bijzondere zang van Tom Smith en de verwijzingen naar muziek van de jaren '80 (vooral Joy Division) gebleven. Beste songs zijn, naar mijn idee, Bricks and Mortar, Papillon, You don't know what love is en Eat Meat = Blood Drool, maar een slechte song staat er niet op. Ben nu al heel benieuwd naar de opvolger!

De vorige 2 albums van de Editors waren al niet de meest vrolijke in muziekland, maar nu de electrische gitaren geheel overboord zijn gegooid en zijn ingeruild voor donkere synthesizerklanken, heeft hun muziek een nog dramatischer sound gekregen. Commercieel gezien is dit geen voor de hand liggende keuze geweest, maar het werkt wonderwel wel. Door de zeer herkenbare zang van Tom Smith is het ondanks het gebrek aan het zo bekende gitaargeluid toch weer een typische Editors plaat geworden, waarbij af en toe een vleugje Joy Division voorbijkomt. Het is een album met vele prachtige laagjes synthesizer, soms monotone tonen, soms wat bombast, maar absoluut een prachtig geheel.
Voor de "oude" wavers onder ons, absoluut een must!

Het elektronische geluid en de zware teksten over oorlog, godsdienst en complotten maakt dat de Editors een volwassen indie-rockband is geworden.

Papillon is zo’n nummer dat iedereen bij de eerste luisterervaring een stempel ‘wereldplaat’ meegeeft. Hoewel de eerste drie tracks van grote klasse zijn, zijn het ook direct de beste drie van het album.

Ze hebben een eigen sound gecreëerd. Als de kwaliteit van sterkste momenten van “In this light and on this evening” de standaard wordt, kunnen de Editors wel eens heel groot gaan worden.

Na twee gelijkwaardige albums, waarbij de tweede al lichtelijk verkennend was verbazen ze mij nu met dit album. Een gedurfde stap, maar na enkele keren luisteren begin ik het zelfs te waarderen.

Ze zijn met dit album wat meer de theatrale kant op gegaan en niet de donkere kant die de vorige twee albums hadden. Houdt je van electrische muziek met een rauw randje: zie hier, het derde album van Editors!.

Tja het 3de album na the back room. en An End Has A Start. In de eerste 2 album's kwamen de gitaren aan boord en nu de Synthesizer het is een andere klank, maar zeker niet slecht. Tom Smith en de mannen zijn echte performers en de muziek slaat live daarom meer aan dan op cd. maar desalnietemin is dit een toppertje. Met papillon, Eat Raw Meat = Blood Drool en de neeuwe single You Don't Know Love staan er nu al klassiekers op de cd. Editors is een geweldige band en ene vernieuwende band. Het klinkt als de oude britpop die te vergelijken zijn met The Buzzcocks en Joy Division.

3 jaar gelden zei ik al dat dit een grote band zou worden, en heb gelijk gekregen. Ze zijn al afsluiter geweest van Lowlands zullen dit jaar pinkpop afsluiten en iedereen die deze band nog niet kent check them out.

De Engelse band kan niet worden beschuldigd van een commerciele strekking, bedoeling of inslag met dit album dat immers snel de ander heeft opgevolgd, want aan inspiratie geen gebrek. Een belangrijk verschil voor de sound is de meer serieuze toon, God levert een belangrijke bijdrage hieraan, en het extensief gebruik van de synthesizer. Het is nog immer power-pop , doch welke band maakte of maakt dit soort muziek tegenwoordig? Juist de immer donkere stem van de zanger detoneert met de jaren-80-ambiance en de geniale ritmes, de teksten die bijna devoot zijn. De glans van de gelovigen en van de Goden wordt misbruikt of gebruikt voor vrij alledaagse onderwerpen (straatstenen, love...) van de songs, maar tevens levert dit geniale muziek op, vind ik. Neen, dit is geen candle-light of haardvuur-muziek, maar uitstekende synth. power-op, met uitstekende doch voortdurend solerende zang. Okay het titelnummer is misschien de beste poging, vind ik, doch er volgen van dit album veel songs op geringe afstand!

Heerlijke band met aantal zeer sterke nummers.....afgelost met een eigen stijl en dat maakt een band. Mega als je een stukje moet rijden!

Zeer knappe CD met soms een leuke New Wave sound. Songs als "Papillon" en "No sound but the wind" zullen de tand des tijds doorstaan.

Editors zoals je ze kent, steeds op de afspraak, heerlijk om even te genieten.

Positieve punten van dit artikel zijn: goede kwaliteit en voordelige koop.

Een aanrader voor fans van de Editors. Hun bekendste nummers staan erop en je kan zo goed meezingen met deze in de auto. Zalig!

Stoere cd! Rock / New Wave.
Heb wel de cd een paar keer moeten beluisteren om er van te gaan houden.
Ben er erg blij mee!!

nog steeds niet echt iets om vrolijk van te worden, maar wat een goed album!

Wat ik goed vind aan dit artikel: voordelige koop.

Prachtig album, zeker de moeite waard!

Stoere muziek, gevarieerde nummers en heldere zang.
Tekst goed verstaanbaar.
Heerlijke refreinen

The Editors op Pukkelpop:kippenvelmoment bij de hommage aan de slachtoffers in Barcelona...

In één woord: Voordelige koop

Super goeie muziek!!!

voor de echte fan!

Het is een album waar je aan zou moeten wennen in het begin maar, daarna is het zeker een goede cd.
Als je een gelovig iemand bent is het alleen jammer dat het woord God er bij veel nummers inzit.