Islands

Geschreven bij Islands

Luctor et emergo, "ik worstel en kom boven". Dat gold zeker voor bandleider Robert Fripp, toen hij na enkele "overgangsalbums" (In the Wake of Poseidon, Lizard) eindelijk een band had weten samen te stellen waarmee hij weer kon gaan touren. Fripp heeft KC altijd in de eerste plaats als een "live band" beschouwd. Voorafgaande aan de toor die deze band zou gaan maken, brachten de leden, van wie saxofonist/fluitist Mel Collins op de voorgaande twee albums reeds een blijk van zijn kunnen had gegeven, het album "Islands" uit. Opnieuw wordt het experiment niet geschuwd, getuige alleen al het openingsnummer 'Fomentere Lady', dat overgaat en eindigt in ijle vocale klanken. Absoluut hoogtepunt - voor mij - is het titelnummer 'Islands' met de daaraan voorafgaande 'Prelude: Song of de Gulls'. Dit muzikale tweeluik laat horen dat KC niet alleen zeer technische maar ook zeer gevoelige klanken kan voortbrengen. In het instrumentale nummet 'Sailor's Tale' ten slotte kondigt zich al een nieuwe episode in het bestaan van de Karmozijnrode Koning aan. Ook deze line-up van KC zou namelijk weer uiteenvallen, waarna Fripp opnieuw nieuwe muzikanten om zich heen zou verzamelen, waarmee hij een steviger en grilliger soort muziek zou gaan maken. Ook deze uitgave uit de "40-Jarige Jubileum Reeks" is voorzien van een aantal nieuwe mixen en een nog groter aantal bonustracks (die vooral voor de echte 'die hards' interessant zijn).

ieder crimson album was weer anders. hele knap gedaan (met uitzondering van wake of poseidon dan) deze maand komt dit album als 40ste verjaardag geremastered uit
e.e.a. weer net zo knap gedaan door sete wilson als in the court en lizard. mis het niet !

Islands bracht een einde aan het eerste tijdperk van King Crimson, waarin de formatie constant onstabiel was. Wat volgde was een onofficiële trilogie van albums, waarin de formatie redelijk stabiel bleef maar daarna wel helemaal uit elkaar viel (Larks' Tongues in Aspic, Starless and Bible Black en Red). Helaas is dit vierde album van de band wel een van hun zwaksten. Islands gaat eigenlijk nergens heen: de zang is zwak, en de helft van de instrumentatie lijkt volledig op improvisatie gebouwd te zijn, en dan niet eens fatsoenlijke. De wat meer klassieke invloeden (vooral te horen op 'Song of the Gulls') geven het album potentie om weer een compleet nieuwe creatie te worden, maar het viel in niet zoveel uit. Jammer, maar hierna ging King Crimson betere tijden tegemoet.