Jantina oorlog in een engel

6 sterren. Een verbijsterend verhaal. Kon het haast niet met droge ogen lezen. Dat iemand dit boek als voorspelbaar en weinig diepgaand beschrijft vind ik onvoorstelbaar. De literatuurmaffia zal er wel op neerkijken maar het verhaal ontstijgt het niveau van literatuur. Een begenadig schrijver zou er een wereldhit van kunnen maken en Hollywood een tranentrkker die zijn weerga niet kent. Als ik het afzet tegen bijvoorbeeld het boek van Annejet van der Zijl over de Amerikaanse prinses, is AvZ overduidelijk de betere schrijver, maar haar hoofdpersoon spreekt nooit tot mijn verbeelding. Deze Jantina is een persoon die geen literaire quatsch nodig heeft om tot leven te komen. Ze had mijn buurvrouw/meisje kunnen zijn terwijl Allene Tew nergens die indruk wekt met haar hang naar roem en rijkdom. Het verhaal van Jantina vond in mijn nabijheid plaats. Misschien is het daarom bedreigend en vluchten mensen liever in een sprookje over een Amerikaanse prinses. Niet alleen wordt hier een hartverscheurend persoonlijk drama beschreven, maar evenzeer de onverzoenlijke domheid van de burgers van mijn stad kort na de oorlog. Jan Cremer had meer gelijk dan ik had gehoopt en dit boek getuigt van de wrede bekrompenheid van het Enschedese volkje van die tijd.

Prachtig verhaal over een oorlog waarin niet alles zwart/wit was en welke impact de oorlog later op iemand's leven kan hebben. Realistisch geschreven en de schrijfster neemt je mee in het leven van de hoofdpersoon.

Het boek heb ik in een middag uitgelezen. Het is prettig geschreven zonder poespas en geen woord zonder functie. De eenvoud van de schrijfstijl maakt het boek levendig en spreekt makkelijk tot de verbeelding. Het gaat over de oorlog, maar focust zich meer op hoe het "gewone" leven gaat in oorlogstijd. Over het intense verdriet van verlies dat iemand een leven lang meedraagt. Ook voor de gewone mens in een rijtjeswoning.  Het beschrijft op een rauwe en eerlijke wijze over de keiharde gevolgen van (foute) keuzes van anderen en hoe dit generaties later, op onschuldige kinderen, door kan werken.  Het gaat een keer niet over de "Duitsers" maar over hoe Nederlanders zijn geweest en elkaar het leven zuur kunnen maken. Het onbesproken grijze verleden van Nederland en de collaborateurs.  Het laat ook de werkelijkheid zien hoe Nederland, in dit geval Twente, omging met haar onderdrukte gevoel. Iedereen, nog meer dan tijdens de bezetting, kon na de oorlog slachtoffer worden van publieke veroordeling. Het boek laat ook zien dat ondanks intens verdriet en continue tegenslag, "we moeten door, we moeten opbouwen" een prachtig Nederlands karakteristiek weerspiegeld. Het boek is geen sprookje en geen bloemlezing en heeft ook geen happy end van grenzeloze liefde en weerzien maar probeert op een confronterende manier je het ongrijpbare en fysiek en emotioneel zware beleving van een jonge Twentse verzetsvrouw in oorlogstijd te laten voelen.