Je bent jong en je rouwt wat

Mijn moeder is in januari overleden. Ik heb op internet zoveel afgestruind hoe ik hier mee om moet gaan, maar vaak kom je op standaard ‘rouwhandvaten’ uit die niet de werkelijkheid inbeelden. Ik zelf ben 21 en heb voor mij gevoel nog zo erg mijn moeder nodig bij alles. Iedereen om je heen leeft zo erg met je mee maar niemand begrijpt echt wat je doormaakt en hoe je je voelt. Veel mensen denken dat het goed met je gaat omdat je weer aanwezig bent op feestjes en werk etc. maar dat is niet altijd zo. Ik kwam dit boek tegen en meteen besteld. Tijdens het lezen van dit boek ben ik zoveel herkenbare dingen tegengekomen. Ik leer uit dit boek dat ik niet persé door moet doordenderen met verder leven maar ook mijn rust moet pakken en ook kan en mag zeggen dat het niet goed gaat. Ik kan dit boek zeker aanraden aan mensen die in dezelfde situatie zitten maar ook aan mensen die dichtbij personen staan die dit is overkomen om hun beter te kunnen begrijpen.

Dit boek had ik binnen een dag uit. Je blijft lezen. Het is intens, meeslepend, verdrietig, maar het boek zit ook vol humor. Een heel mooie balans. Daarom ook een aanrader als je je moeder niet bent verloren.

Anderhalf jaar geleden overleed mijn vader... zomaar... opeens. Mijn vader van nog geen 60.... nergens kon ik iets vinden dat beschreef hoe ik me voelde, wat er gebeurde, waar je tegenaan loopt enz. Maar dit boek.... Dit is een boek dat zo herkenbaar is. Alles ... woord voor woord, zin voor zin! Het is gemakkelijk te lezen, met veel humor. Ook confronterend juist omdat het zo herkenbaar is.

Goed verhaal over jong zijn en ook nog rouwen. De manier van schrijven zorgt ervoor dat het ondanks het onderwerp ook nog leuk is om te lezen.

Dit is een goed boek mensen. Vanaf het begin grijpt het verhaal van Van Sadelhoff (30) je vast en laat je pas los bij de laatste bladzijde. Ze schrijft in alle eerlijkheid en puurheid op wat er is gebeurd en wat het met haar deed en gaat echt met de billen bloot. Erg dapper. Het is daarnaast erg goed en vlot geschreven, met de nodige dosis humor en zelfspot. Het boek bestaat uit veel korte hoofdstukken; telkens als je er een uit hebt denk je: snel nog eentje lezen. En voordat je het weet heb je dat 20 keer achter elkaar gedaan. Een absolute aanrader!

Nadat mijn moeder eind september overleed, had ik, 29 jaar, mega veel behoefte aan (h)erkenning. Nergens vond ik dat, behalve dat mensen om mij heen me overlaadden met goedbedoelde adviezen.

Dit boek is voor mij heel belangrijk geweest. Beetje bij beetje het boek gelezen. In één keer lezen ging voor mij niet. Dat lag niet aan het boek, maar wel aan de herkenning die ik er in vond en waar ik tussendoor tijd voor nodig had.

Ontzettend fijn om niet alleen maar te lezen over de standaard dingen, maar ook over bijvoorbeeld het potje lijm bij het opbaren of het geklungel van een gezin dat zonder moeder verdergaat. Dat waren voor mij de dingen die omstanders niet zien: wel de begrafenis, maar niet wat voor banale vreselijke dingen er allemaal bij komt kijken.

Ik heb het boek uit en aangevuld met highlighters en mijn aantekeningen en ga hem nu doorgeven aan wat naasten om mij heen. Dank!

Zwaar onderwerp, maar geschreven met liefde en licht. Huilen en lachen, een boek dat raakt.

Ik keek al een tijdje uit naar dit boek, en vond het prachtig en fijn leesbaar.

Lisanne maakt het hartverscheurend moeilijke van een ouder verliezen en de verdrietige periode die daarop volgt in dit boek niet mooier dan dat het is, maar weet toch het liefdevolle, grappige en mooie te vangen uit al die moeilijke en verdrietige dingen. Het is grappig, herkenbaar voor vele dochters en zonen (denk ik dan) en bij tijd en wijle breekt het je hart, voordat je weer gaat lachen. En dan weer gaat huilen.

Wanneer haar moeder de diagnose kanker krijgt en acht maanden daarna overlijdt, is Lisanne eind twintig en gaat ze op zoek naar een handboek over hoe dat nou moet, rouwen. Ze ontdekt dat er wel boeken over rouw bestaan, maar die zijn voornamelijk geschreven voor oudere mensen die hun partner verliezen. Ze gaan niet over wat je moet doen als je moeder voor je dertigste verjaardag overlijdt en je niet kunt zeggen dat ze een mooi, voltooid leven hebt gehad. Vrienden en bekenden ontpopten zich ineens tot rouwdeskundigen, boden (liefdevol) goede raad en kwamen vooral met veel clichés op de proppen, waar Lisanne vaak boos, verdrietig of opstandig van werd en waar ze soms ook troost uit haalde. In dit boek vertelt ze haar verhaal over de ziekte en het overlijden van haar moeder, en over de eerste jaren daarna.

Het boek staat vol rake observaties, gebeurtenissen zijn heel eerlijk en indringend omschreven en het is mooi, helder en beeldend geschreven. Door de persoonlijke schrijfstijl heb je het idee dat je in het hoofd van Lisanne kunt kijken en leef je met haar mee. Sommige passages las ik met kippenvel, sommige met een brok in mijn keel en andere glimlachend, omdat ze ook zwarte humor niet schuwt en met een kritische blik naar haar eigen gedrag en gedachten durft te kijken. Elk hoofdstuk begint met een cliché en beschrijft Lisannes ervaringen, afgewisseld met gesprekken met haar psycholoog, omdat ze op zoek blijft naar de balans tussen doorléven en dóórleven.

Het resultaat is een heel indrukwekkend, kwetsbaar, persoonlijk relaas. ‘Je bent jong en je rouwt wat’ is geen handleiding, maar een verslag van hoe het kán zijn. Rouw is voor iedereen anders, maar ik denk dat iedereen die het verlies van een dierbare heeft meegemaakt, wel herkenning zal kunnen vinden in dit boek.

Ik heb veel boeken gelezen over rouw. Te veel, dacht ik. Tot ik dit boek tegenkwam.
Het is heel moeilijk om in woorden uit te leggen hoe goed dit boek is. Als je zelf rouwt als jongvolwassene zal je ongetwijfeld veel dingen herkennen. Als je niet rouwt, zal je alsnog meegesleept worden door Lisanne en haar ervaringen en gedachtes. Het biedt een inzicht wat geen ander boek zo goed kan geven. Ik raad ‘m ook iedereen aan, jong of oud. Je leert en je leeft mee. Dankjewel, Lisanne.