Kennedy's Brein

Geschreven bij Kennedy's brein

Ik ben een groot fan van de boeken van Mankell, en dan niet alleen de Wallander-reeks. Dit boek vond ik ook weer goed en indringend geschreven. Je wordt als lezer meegenomen met de speurtocht die de hoofdpersoon volgt om meer helderheid te krijgen rond het overlijden van haar zoon. Stukje bij beetje krijg je de puzzelstukjes aangereikt. Aan het eind van het boek vond ik echter dat er te veel puzzelstukjes nog niet gevonden zijn wat de puzzel incompleet maakt. Mooi, aangrijpend verhaal maar uiteindelijk voor mij toch teleurstellend doordat er teveel dingen open blijven.

Geschreven bij Kennedy's brein

Geen standaard "Wallander" achtig boek van Mankell. Soms vervreemdend, soms onlogisch, soms schokkend, soms ontroerend. Geen "leuk bij het zwembad" boek, wel boeiend in die zin dat een moeder de laatste weken van haar zoon beleeft, en waarschijnlijk net zo geschokt is als hij..............maar wat doet ze er mee?

Op nieuw een verslavend boek van Henkell Manning ,hoe Kennedy's hersenen in een la terecht komen ?

Lees het boek !

Geschreven bij Kennedy's brein

Positieve punten van dit artikel zijn: goede kwaliteit en voordelige koop.

Geschreven bij Kennedy's brein

goed boek

Geschreven bij Kennedy's brein

Ben een grote fan van de Wallander reeks, maar wat valt dit boek tegen.
Zelden een verhaal gelezen dat zo door blijft kabbelen als een beekje, niet spannend, niet boeiend, de meest absurde gesprekken en zo ongelooflijk saai.
Wel knap dat een schrijver zulke verschillende schrijfstijlen beheerst, het woordgebruik, het zinsgebruik, in niets lijkt het op de stijl van de Wallander reeks. Helaas.

Geschreven bij Kennedy's brein

Goed geschreven, maar een verhaal dat gruwelijk is op een manier die de thriller als genre voorbij gaat. Geen boek om te lezen voor het slapen gaan omdat het gebaseerd is op werkelijke gruwelijkheden aan de grens van de menselijkheid.

In zijn nawoord schrijft HM dat hij dit boek uit woede heeft geschreven. Het heeft drie delen. De woede komt niet tot uitdrukking in Deel 1. Wel heel veel huilen wanneer een moeder, de 54 jaar oude archeologe Louise haar 25-jarige zoon Henrik dood aantreft in zijn flat. In bed, in een pyjama nog wel. Louise gelooft niet in een natuurlijke doodsoorzaak en ook niet in zelfmoord wanneer tests wijzen op een overdosis slaaptabletten.
Archeologen zijn uitstekende onderzoekers die op basis van geringe aanwijzingen in dood materiaal nieuwe theorieën ontwikkelen. Via Henrik’s ordners, telefoon, zijn vriendinnetje Nazrin, dingen die ze vindt in zijn kleding en vooral een recente brief van zijn verwekker, haar verdwenen ex-man Aron Cantor, besluit ze dat hij, Aron meer moet weten. Ze gaat op zoek en vindt hem uiteindelijk in Australië. Hun samenzijn na vele jaren zorgt ervoor dat allerlei aanwijzingen kunnen worden vergeleken, die in deel 2 en 3 worden uitgewerkt. Tot hier en niet verder.
Deze lezer vond deel 1 een wat larmoyant vrouwenboek, nauwelijks spannend en soms ergerlijk. De sleutelfiguren Aron, Louise en Henrik zijn snel en slordig neergezet, dus waarom ze gepassioneerd volgen? Alle drie zijn voor lezers soms moeilijk te begrijpen.
Meer ergernissen: Er zijn dingen weg uit H.’s flat, maar moeder Louise ziet alleen dat de lakens van zijn sterfbed zijn verdwenen nadat de recherche zijn werk al heeft gedaan. Ze weet dat hij veel heeft gereisd, maar dat zijn PC of laptop weg is ontgaat haar. Wel neemt ze een paar CD’s mee. En waar is zijn paspoort, waarin precies staat welke landen hij onlangs bezocht? Moeder Louise en auteur HM zoeken er niet naar.
Het wordt vast beter in delen 2 en 3, vooral spannender, maar er is zoveel dat niet spoort in Deel 1 dat dit geen meesterwerk kan worden.