Kikker gaat fietsen of Over het leed dat leven heet Of Over Het Leed Dat Leven Heet

Fascinerend boek dat ik dan ook in één ruk heb uitgelezen.

De draagwijdte van dit boek gaat m.i. veel verder dan het individu van Buuren of het verschijnsel depressie. Extremen zijn om van te leren, niet als extreem maar als bijzonder voorbeeld dat ook inzicht geeft in het dagelijks en daardoor o zo onzichtbare leven. Het normale, datgene waaraan wij gewend zijn, kunnen wij immers niet meer zien zoals een vis ook geen enkele weet heeft van het water. Wie langs een spoorweg woont hoort op enig moment het treinverkeer niet meer. Een bos lijkt dan "stil" alleen omdat je zoveel ander lawaai gewend bent. Gewenning treedt op waardoor het "zichtbare" onzichtbaar wordt. Relativiteit, oftewel wat je gewend bent, ligt daaraan en grondslag. Waaraan je gewend bent wordt de norm (referentiekader) en daardoor voor jezelf onzichtbaar. Anderen lijken vrolijk of niet buitengesloten, doodgewoon omdat jij je depressief of buitengesloten voelt. Zie daar het mechanisme dat "projectie" heet. Wie in een bepaalde cultuur opgegroeid is ziet het specifieke karakter er niet meer van, pas bij confrontatie met een andere cultuur wordt je bewust van je eigenheid. Op de kar van de visboer wordt de vis bewust van het water.

Wij zien hier een mens waar ieder ziekte-inzicht ontbreekt omdat ...... depressie van kinds af aan zijn normale functioneren, zijn water, was. De eerste reactie op zijn huisarts en later de psycholoog is dan ook volstrekte ontkenning. Op het moment dat het ziekte inzicht groeit weet hij niet alleen zijn moeder te herkennen maar ook veel filosofen uit de Franse literatuur (zijn professie), daaronder Corian en Sartre.

Fascinerend hoe mensen geen weet kunnen hebben van "zichzelf", niet als toeschouwer en ook niet als object. "Mindfullness" ontbreekt of forgetfullness heerst zou je kunnen zeggen, en laat dat nu één van de weinige therapieën te zijn die lijken te werken tegen depressie. Maar ook tegen andere en "normalere" vormen van gewenning. Bekend is het meditatieobjectkrent dat iedereeen lijkt te kennen en ook weer niet. Zoals een wandeling door de Utrechtse binnenstad van Buuren ook doet beseffen. Opeens ziet hij de bloemen weer in al hun schitterende kleuren en hoort hij ook vogels.

Bij boeken als dit, ons water, wordt je daar dan weer bewust van. Dat maakt het boek zo leerzaam en interessant. Is het "zelf-inzicht" nu bij van Buuren compleet? Ik betwijfel dat, hoe zit het immers met al het andere dat zo gewoon is dat het niet opgemerkt wordt? Hoeveel onrecht doen wij daarbij onze omgeving aan met al onze projecties? Kunnen wij andere zaken, bijv. andere individuen of andere volkeren, bij deze constitutie wel in hun eigen waarde laten?

Lotgenoten-gevoel in alle puurheid. Maarten van Buuren's boek over 'het leed dat leven heet' is ongelooflijk prachtig mooi geschreven.

Ik heb zijn boek aangeschaft met dank aan de TV-aflevering "Spraakmakende Zaken" van 12 juli 2011 en het in een paar dagen uitgelezen. Regelmatig herlees ik (hoofd)stukken en zit ik te genieten (!) van zijn schrijfstijl; hoe hij ontleedt en verwoordt. Zo herkenbaar en op de een of andere manier rustgevend. Wat hem overkwam, gebeurde bij mij in 2003. Herstellen van zo'n inktzwarte periode doe je niet, met depressiviteit leren leven wel; ook als je een 'gewone' huismoeder bent van drie kinderen.

Ik sluit me voor de rest aan bij de vorige recensies, die kloppen helemaal.

Maarten van Buuren doet een integere poging om zich te verdiepen in zijn depressie.
Waarom kreeg hij een depressie ?
Was het zijn liefdeloze moeder zijn gereformeerde grootvader ,of gewoon genetische aanleg. Zijn zoektocht leidt tot soms interessante bespiegelingen ,voor mij was zijn slot beschouwing over depressie en filosofen een mooie literaire beschouwing ,op andere momenten waan je je "in de eeuw van mijn vader" van Geert Mak . Een ander moment denk je "was dit de rol van je familie .Hebben ze voor jou niet meer betekend".Al met al een interessant boek voor iedereen die zich interesseerd voor deze volksziekte ook al is het een boek geschreven door een intellectueel die dat ook graag wil laten weten aan zijn lezer .

Zeer goed geschreven ervaringsgeschiedenis over de beleving van een zware depressie en het herstellen ervan. Ook het zoeken naar de mogelijke oorzaken levert erg mooie passages op. Niet alleen case-history, maar een boek dat als literair werk op zichzelf staat.

Goed geschreven verhaal over een periode in het leven, die voor velen heftig is en een diepe indruk achterlaat. Veel herkenbare situaties en niet alleen omdat ik geboren en opgegroeid ben in de omgeving waarover de schrijver het heeft. Fietsen was ook voor mij een bevrijding, geest leeg maken, afwaaien van alledaagse zorgen en gesprekken met mijzelf en de omgewving waar ik fietste.

geweeldige vertelling,helder knap geschreven

Goed boek, leuk geschreven. Soms wat langdradig. Schrijver vertelt goed wat een depressie inhoudt. Soms is het boek een beetje saai en langdradig. Toch wilde ik het graag uitlezen.