Kinderen van de staat Jeugdzorg in ademnood

Hulde voor onderzoeksjournaliste Hélène van Beek. Schokkend en ontluisterend is het beeld dat zij schetst van de jeugdzorg voor kinderen met ernstige gedragsproblemen. Sinds de decentralisatie is het aantal uithuisplaatsingen in Nederland (en we waren er al te goed in) alleen maar verder toegenomen. Terwijl we weten dat kinderen en hun ouders hier zelden beter van worden. Koud word je van de ervaringen van ouders en kinderen en stil van het gebrek aan inspectie en toezicht. We sluiten kinderen op in een omgeving die veelal onveiliger is dan thuis en geven ze niet de behandeling die ze nodig hebben. Steeds meer kinderen komen in gesloten Jeugdzorg-Plus instellingen terecht waar isolatie en geweld aan de orde van de dag is. Dit kan toch niet waar zijn in zo’n rijk land anno 2020? Het boek is een groot pleidooi voor investeren in de voorkant van de Jeugdzorg. Het accent in de Nederlandse Jeugdzorg moet naar het helpen van ouders en kinderen als de problemen nog oplosbaar zijn.

Ik heb zelf met de jeugdzorg /jeugdbescherming te maken gehad, ik heb de decentralisatie van de jeugdzorg van dichtbij meegemaakt. De noodzakelijke zorg voor mijn zoon verdween. Een nieuwe behandelplek was niet meer beschikbaar. De bemoeienissen van onkundig personeel van de jeugdbescherming maakte de situatie alleen maar erger. De onterechte dreiging dat hij uit huis geplaatst zou worden was het begin van het einde. Hij beëindigde op zijn 15e zijn leven. Dit boek is puur en zo herkenbaar dat ik maar 10 bladzijden per dag kan lezen.

Dit is geen vrolijk boek, maar wel een heel belangrijk boek.
Het beschrijft feiten die ook beschreven zijn in het (openbare) rapport van commissie de Winter over geweld in de jeugdzorg, waar helaas nog altijd vele minderjarige kinderen aan bloot staan. Kinderen die bij de ouders zijn weggehaald door jeugdzorg of die verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt, zoals seksueel misbruik. De beschijving van de misstanden door de onderzoeksjournalist Hélène van Beek (die o.a. voor Argos werkte) is in dit boek in minder formele taal dan in het rapport de Winter. Ook worden de instellingen waar dit machtsmisbruik voorkomt met naam genoemd. De instellingen zelf zullen waarschijnlijk niet blij zijn dat naar buiten wordt gebracht hoe bij hen misbruikte meisjes van 13 (of zelfs zo jong als 5 jaar) door een team volwassen mannen tegen de grond wordt gewerkt om afgevoerd te worden naar de isoleercel, terwijl zij niets strafbaars hebben gedaan. Of dat dit ergste strafmiddel van gedwongen isolatie, dat in detentiecentra alleen bij de ergste criminelen en alleen onder zeer strikte voorwaarden wordt ingezet, in de gesloten jeugdzorginstellingen gewoon dagelijkse praktijk is, zelfs bij suïcidale jongeren. En dat het vaak 'vergeten' wordt te melden bij de inspectie. Het is absoluut geen boek waar je vrolijk van wordt, ik lees het met dikke tranen...maar iedere (pleeg)ouder en iedere zorgmedewerker en onderwijsmedewerker en beleidsmaker zou dit zeker moeten lezen. Iedereen die een Veilig Thuismelding kan doen moet weten waar dit toe kan leiden. Hoeveel onmacht er is bij jeugdzorg en hoe de kinderen kunnen eindigen wanneer een professional (of buur of kapper of klusjesman) de ouders aangeven bij Veilig Thuis, in de veronderstelling dat het dan wel allemaal goed opgelost zal worden. Want het gaat over onschuldige kinderen die hulp nodig hebben, en zij zijn de toekomst. Ze wegstoppen zonder enige hulp, ze laten mishandelen in de instellingen en blijven wegkijken is geen optie! Het moet echt heel nodig veranderen en dit boek roept op om dit zo snel mogelijk te doen. Er staan ook tips in voor verbetering en er worden (kleine)instellingen genoemd waar de aanpak heel anders is.

De realiteit van de jeugdzorg wordt goed weergegeven dmv 3 jaar onderzoeksjournalistiek en veel verschillende bronnen. De rauwe werkelijkheid wordt afgewisseld met mooie voorbeelden hoe het ook kan en specialisten die de vinger op de zere plek leggen. Aanrader voor iedereen die in de jeugdzorg werkt, betrokken is bij de ontwikkeling van jeugdbeleid en/of de inkoop van jeugdzorg.

Er kunnen niet genoeg boeken geschreven worden om de onmenselijke situatie van kinderen in de jeugdzorg in Nederland te beschrijven. Vooral de situaties in de gesloten instellingen zijn mensonterend. Dit boek geeft een goed overzicht van de hedendaagse realiteit. Experts, journalisten en kinderen vertellen structureel dezelfde verhalen. De waarheid komt altijd uit.

Dit boek is de realiteit, het betreft vaak niet eens zo zeer de mensen van de werkvloer. Maar het systeem erom heen. Puur een verdienmodel, dit brengt het boek helder aan het licht. Symptoombestrijding en kinderen ophokken. Angstcultuur en zwijgmentaliteit. Stel je kritische vragen dan herkent men direct waar vele ouders en kinderen ook tegenaan lopen, de bestuurders schieten gelijk in de dreig en repressiecultuur. Juist deze cultuur maakt onze jeugdbescherming niet tot de jeugdbescherming die het zou moeten zijn, en heeft zich geworteld in alle lagen die de jeugdbescherming kent. Kortom dit boek is nog maar een topje van de ijsberg van de beerput die jeugdbescherming heet.

Wat Jeugdzorg werkelijk inhoudt.

Laat u niet misleiden door de heren en dames 'Jeugd'beschermers/werkers of raadsonderzoekers (of aanverwanten)die het boek 1 ster geven.
Zij hebben er geen baat bij dat het boek op de markt is gekomen; het stelt hun terecht
in een kwaad daglicht. En dat is goed.
Want mensen weten niet wat er (achter de schermen) gebeurt. Dat moet vertelt en dat is nu vertelt.
Neem daarom geen haatreviews aan van mensen die zelf heel veel belang hebben bij het (grof) verdienen aan kinderen. Zij zien kinderen alleen maar als een product wat steeds meer gewild is.
Lees in plaats daarvan de waarheid in dit boek en niets anders dan de waarheid.
Want het zijn allesbehalve leugens, het is geen onzin, zeker geen populistisch geneuzel of waarvan geen feitenchecks hebben plaatsgevonden. Wel degelijk.
Het is als een gesprek of video welke is opgenomen en waar keiharde bewijzen van zijn. Maar door hen over wie het gaat en aangevallen voelen, altijd glashard zal worden ontkent dat ze het zelf gezegd hebben.
Het zijn die mensen met een narcistisch profiel welke een daadwerkelijk gevaar vormen voor kinderen en de maatschappij.
Want kinderen worden niet goed of beter gevormd met behulp van #jeugdzorg, maar misvormd. Voor altijd

Zeer goed boek met vele praktijkvoorbeelden en degelijk verricht onderzoek waarin vele ouders, kinderen maar ook hulpverleners en specialisten aan het woord komen.

Ik weet waar ik het over heb want je gaat het pas zien als je het zelf meemaakt. In mijn geval in mijn nabije omgeving.

Ik herken echt alles wat in dit boek beschreven wordt. Helaas zijn in mijn nabijheid 2 jonge kinderen de dupe geworden en zij zitten nu al 5.5 jaar vast in het falende systeem van capaciteitsproblemen, onkunde en vooral de vele leugens en uitblijvende hulp door wachtlijsten. Hoe kan dit systeem anno 2022 op deze manier in stand gehouden blijven?

Diegenen die dit boek 1 ster geven of te eenzijdig vinden moeten zich heel hard gaan schamen en gaan inzien dat dit de keiharde realiteit is. Tuurlijk gaan er ook dingen goed maar de meerderheid gaat eraan onderdoor. En een uhp mag nooit de oplossing in vechtscheidingen of om de ellenlange wachtlijsten te compenseren voor opvoedingshulp e.d.
De kinderen die jeugdhulp het allerhardst nodig hebben zouden voorrang moeten krijgen. Kinderrechters zouden ook veel betere rapportages moeten eisen met feiten.. geen leugens. En aan waarheidsvinding moeten doen.

Ik zou graag een onderzoek lezen hoeveel kinderen beter zijn geworden van een ots of uhp.

Het hele systeem moet op de schop. Terug naar de basis en helemaal opnieuw inrichten. En de marktwerking moet eruit maar dat geldt niet alleen voor jeugdzorg.

Dank voor dit boek. In 1 ruk uitgelezen.

Goed boek die niet bezwijkt aan de zwijg cultuur die we allemaal hebben als het gaat om dit onderwerp. Ze zijn net zo machtig als de belastingdienst.

Soort gelijk onderwerp, Google: hofbar veilig thuis