Let op mijn woorden EBOOK Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Let op mijn woorden

...”Alsof het zomaar over mij zou mogen draaien ineens. Maar al zo lang ik mij kan herinneren doe ik eigenlijk alles alleen, heb ik beseft en ik ben bang dat ik moet toegeven dat ik hulp nodig heb. Iemand die niet bang is van mijn bang-zijn.
Ze zeggen dat liefde over loslaten gaat maar ik wil zo graag vastgehouden worden als wapen tegen vallen, als steun tegen bij gewankel, als intentieverklaring van iemand die er is en wil blijven. Ik wil zo graag onmisbaar zijn. En ik weet niet of ik dat mag vragen, of ik dat wel waard ben. Want iedereen tot nu toe heeft mij verlaten of was er bij het begin eigenlijk niet echt. En het klinkt waarschijnlijk pathetisch en ik besef dat dit een vraag aan een lief zou moeten zijn, maar dat heb ik niet en het wordt dringend, vrees ik.” p. 415

Dit laat zien wat het probleem is waar Lise mee worstelt haar leven lang, als kind omdat haar ouders egoïstisch zijn en haar gebruiken om te klagen over hun eigen leven. Lise probeert degene te zijn die het gezin bij elkaar houdt en zich daardoor niet kan ontwikkelen tot een zelfstandige en zelfbewuste vrouw.

Ook als volwassene en arts-assistent is laat ze haar leven nog bepalen door de eisen die anderen aan haar stellen zonder de moed of de kracht te hebben om haar grenzen te bewaken. Haar ouders doen nog steeds een beroep op haar, haar broer gaat zijn eigen weg en haar geliefde verlaat haar.

Het besluit om te vermageren is een sterk besluit maar ook daar weet ze geen grens te bepalen, in tegendeel ze is er trots op dat ze zichzelf zo onder controle heeft, zo trots dat ze zelfs vriendschap ervoor op het spel zet. De enige die haar bevestigd is een narcistische cardioloog die geil wordt van haar kinderlijfje... je vraagt je af.

De auteur ziet kans om het leven van een lief en braaf meisje goed te verwoorden, zonder sentimentaliteit wordt haar leven beschreven en als lezer zie ik hoe ze zich laat manipuleren mede omdat ze niet geleerd heeft om haar eigen gevoel serieus te nemen en er van uit te gaan dat de ander het moeilijk heeft en dat zij misschien dat leven iets dragelijker kan maken.

Dat het zich dat voortzet in haar volwassen leven is niet verwonderlijk als je het nooit geleerd hebt en dan nog in een setting waar een sterke hiërarchie heerst en “zorgen voor” belangrijk is met daarin het opzij zetten van je eigen gevoelens. Als ze dan ook nog in het enige waar ze zelf controle over heeft, kritiek krijgt van haar ouders en broer, past haar niets anders om door te gaan: dit is van haarzelf

Ik heb het boek met mededogen gelezen en vooral haar laatste hulpvraag greep me aan.

In het streven om misbruik van kinderen op meerdere manieren te beschrijven is de auteur in mijn ogen geslaagd. Er zijn zoveel manieren waarop kinderen geremd worden in hun ontwikkeling omdat ouders niet inzien dat kinderen ook daarin steun en een positief voorbeeld nodig hebben. En dat is ook misbruik.



.

Geschreven bij Let op mijn woorden

Het is een heel fijn, gevoelig boek, dat vooral gaat over mensen, hoe ze in elkaar zitten en hoe
ze met elkaar omgaan. Je leert ze tot in hun diepste vezels kennen.
Op de Beeck kiest haar woorden met uiterste precisie. Voor elke zin lijkt ze geheel en al in de
huid van haar personages te kruipen. En die staan er dan ten voeten uit, zowel in wat ze in hun
vaak heftige dialogen zeggen, als in de niet aflatende stroom 'metagedachten', de verwoording
van het denken over het eigen denken.
Het gaat om een bescheiden aantal personages, maar wat een uiteenlopende karakters zijn het.
Er is één hoofdpersoon, Lise, die we eerst leren kennen als vijftienjarige, maar in het tweede
deel als assistent oncologie in een academisch ziekenhuis op de afdeling kinder-leukemie.
Lise is superslim, wijs, lief, zorgzaam voor haar ouders en later voor haar patiëntjes, maar ze
heeft een paar psychische problemen waar ze in dreigt vast te lopen.
Ik vind het overigens bewonderenswaardig hoe Op de Beeck daarbij in de huid van een vijftienjarige
weet te kruipen, terwijl deze vijftienjarige tegelijkertijd qua volwassenheid haar leeftijd
ver vooruit is.
Dan is er Lise's moeder. Zij wil het allemaal overdreven goed doen, maar ze praat iedereen de
oren van het hoofd, walst over iedereen heen en is in feite alleen maar met zichzelf bezig. Een
onmogelijk mens.
Er is ook Lise's vader, emeritus-hoogleraar, ooit zeer gewaardeerd door zijn studenten, een
verstandige man, maar hij weet geen raad met zijn twee stukgelopen huwelijken; zijn eerste
vrouw was van de ene op de andere dag verdwenen, en nu zit hij met deze kletspraatzieke matrone.
Zich terugtrekken in zwijgzaamheid is zijn redding.
Lise's jongere broer, David, is een wat balorige puber, die zich thuis nergens iets van aantrekt,
hoogstens wat laconieke opmerkingen maakt. Hij redt zich wel.
Lise probeert zich staande te houden door steeds op haar tenen te lopen om niemand te kwetsen;
ze is wel super-intelligent, maar tegelijkertijd zó perfectionistisch dat zij zich bij alles op
hetzelfde moment afvraagt of wat ze deed of zei niet straal-verkeerd was; nooit is zij tevreden
met zichzelf. Zelfs over haar lichaam voelt zij zich ongelukkig, permanent schaamt ze zich
daarvoor. Zij weet aan al haar zelfverwijt zelfs niet te ontkomen in haar werk als zij - in deel
twee - een uiterst begaafde en hoog gewaardeerde assistent-arts is. Zelfvertrouwen komt nooit.
Desondanks zijn de gesprekken die zij voert vaak amusant door de uiterst rake, haast brutale
vragen die zij, ook al als vijtienjarige, stelt en de antwoorden die zij geeft.
De liefdes die zij heeft mislukken, omdat zij zich nooit durft over te geven, en de mannen die zij
kiest vooral met zichzelf bezig blijken te zijn. Het meest waarachtig is de puberliefde met de
getrouwde wiskundeleraar die haar adoreert, maar op een goede dag door zijn vrouw tot de
orde wordt geroepen.
Lise houdt in al haar tobberijen wel tot het einde toe hoop, en als het mis gaat weet ze zich
steeds weer ongelofelijke sterk staande te houden. Zij is een oersterke vrouw, ondanks haar
psychische mankementen. Het meest van streek is zij misschien als een leukemiepatiëntje,
waar ze met tweehonderd procent inzet voor heeft gestreden, tenslotte toch overlijdt.
De weinige andere personages die we leren kennen zijn een onmogelijke, oudere stiefzus uit
vaders eerste huwelijk, die een totaal ontspoord leven leidt en dat wijt aan haar ooit àl te lieftallige
vader. En dan zijn er nog een vriendin, Tess, die psycholoog is; een wijze vriendin van
Lise's moeder, die dat contact helaas niet vol weet te houden, maar wel Lise steunt; en tenslotte
is er zo nu en dan voor Lise 'een lief', zoals dat in het Vlaams blijkt te heten.
Al deze scherp gebeeldhouwde karakters zijn overigens zo herkenbaar als het maar kan. In die
zin houdt Op de Beeck haar lezers een niet te onderschatten spiegel voor.

Geschreven bij Let op mijn woorden

Ik zei het al over ‘het beste wat we hebben’ maar deze vrouw weet hoe ze moet schrijven, hoe ze moet raken en is absoluut één van mijn favoriete auteurs. Ik val waarschijnlijk in herhaling maar ook dit boek is meesterlijk mooi geschreven.

Geschreven bij Let op mijn woorden

Ben/was hele grote fan van Griet. Ik heb al haar boeken en dit boek ook direct gekocht.
Ik ga het niet helemaal uitlezen, vrees ik.
Zoveel ellende voor 1 persoon.
De moeder en vader zijn ook dezelfde als in de vorige boeken.
En de hoofdpersonen allemaal ondergeschoven kindjes.
De verhalen in"Gij nu" zijn nog verschillend, maar ook geen lachebekjes, al hoeft dat niet.
Griet, de koek is op.
Je kan prachtig schrijven, maar nu over iets anders.
Literatuur moet je aan het denken zetten, uitdagen.
Dat doe je bij mij niet meer, helaas!

Geschreven bij Let op mijn woorden

Vol verwachting heb ik dit boek aangeschaft en ben er in gaan lezen. Na een twintigtal bladzijden wist ik het al: dit is wéér zo'n verhaal van Griet op de Beeck met een ongelukkige dochter en een nare maar óók ongelukkige moeder en een vader met een dubieuze achtergrond, en ik wist onmiddellijk dat ik het niet uit zou lezen. Het is voorspelbaar en vooral saai.

Ook al ben ik fan van Griet op de Beeck, dit boek vond ik minder innemend... Daar het om een trilogie gaat, raad ik het dan toch wel weer aan om het te lezen.

Geschreven bij Let op mijn woorden

Prachtig, een boek waarvan je wilt dat het niet uit is.. want dan?

Een prachtig verdrietig verhaal met een hoopvol einde. Griet is in staat om met simpele zinnen een sfeer weer te geven tussen mensen. Haar taalgebruik is een waar kunstwerk. Ik hou van deze schrijfster van haar inlevingsvermogen en mededogen.

Mooi boek, leest prettig. Vergelijkbaar met haar andere boeken maar toch weer pakkend.

Mooi geschreven.Griet verstaat de kunst om een complex probleem als een eetstoornis zo mooi te duiden.