Leven zonder school een pleidooi om het leren te ont-scholen

Een boek die elke ouder zou moeten gelezen hebben. Het boek houdt je een grote, confronterende spiegel voor en leert je veel over dat wat iedereen als normaal beschouwt maar het eigenlijk niet is. Je leert kritisch kijken naar het "normale" van vandaag. Absolute aanrader!

De auteurs nemen je mee op een b(l)oeiende reis buiten de schoolpoorten. Ze kiezen radicaal voor een niet-opvoedkundige benadering van de jonge mens en bepleiten een ouder-kindrelatie die gebaseerd is op vertrouwen. De opgenomen getuigenissen tonen het potentieel van dit vertrouwen en van het enthousiasme waarmee jongeren leren. De auteurs brengen een ode aan "onze aangeboren leerdrang". Al doende, distantiëren ze zich van elke vorm van (huis)onderwijs. Dat de ervaring en de keuzes van de schrijvers, bij lezers die krampachtig vasthouden aan hun opvoedkundige zekerheden en hun gezagspositie, in het verkeerde keelgat kan schieten en tot frappant cassante reacties kan leiden, mag niet verwonderen …

Een absolute aanrader voor elke ouder -en jongere!- die zich wel eens vragen stelt bij de offers die de opvoeding en de school van ons en onze relaties vraagt!

Één bedenking toch. Ik heb de vele mogelijkheden van het Internet wat gemist; de voorbeelden (“deeltelefoon”) mochten wat recenter zijn.

Dit boek legt niet alleen uit waarom het zo relevant is stil te staan bij de keuze om ‘je’ kind te scholen, maar doet je ook stilstaan bij je dagdagelijkse omgang met kinderen in het algemeen. Vanuit dat perspectief is het een bijzonder waardevol boek, tenminste als je jezelf openstelt om stil te staan bij het hoe en waarom van je gedrag en ideeën.

Erg bijzonder boek om te lezen; voor wie minder thuis is in het 'ontscholen' principe inderdaad misschien een (zeer) confronterend boek ook: maar daarom niet minder belangrijk om te lezen.

Heb je als ouder(s) het gevoel dat je vast loopt in het scholen systeem en overweeg je daarom dit boek te lezen? Neem je de keuze als ouder(s) te willen switchen naar toch een "vrijere school" (zoals bijvoorbeeld democratisch onderwijs) dan is dit toch eerlijk gezegd wel een must om te lezen. :-)

Als ervaringsdeskundige (ex-leerkracht met 21 jaar praktijk ASO) kan ik het alleen maar eens zijn met de teneur van dit boek.
Het is een kritische en goed onderbouwde doorlichting (what’s in a name) van een systeem dat niet echt de groei en het wel-voelen van het kind hoog in het vaandel draagt.
Toch wil ik hier een lans breken voor de vele bezielde leerkrachten die zelf ook letterlijk in het nauw gedreven worden door papierwerk, eindtermen en strakke structuren.
Vaak is er bij hen veel goede wil, maar onvoldoende inzicht in het potentieel van jongeren.
Hén kan dit boek goede dienst bewijzen, zolang tenminste het interesse-gericht leren in onze maatschappij nog een natte droom blijft.
Wat mij betreft, in het latere leven heeft het mij veel moeite gekost - en nog steeds - los van de vigerende normen en waarden, een gevoel van eigenwaarde op te bouwen.
Eens wás ik een creatief kind en ik ben nog steeds op zoek naar mijn verborgen (drooggelegde) bron.

Met welke termen men de levensstijl benoemt die wordt uiteengezet heeft geen belang. Hoe de levensstijl aanvoelt, hoe het leeft, hoe men leert en wat voor effect het heeft op het welzijn van zowel 'je kinderen' als jezelf is des te belangrijker en dat kom je in dit boek te weten.
Dat het over een leven zonder school gaat (waardoor alle vormen van school, en dus ook huisonderwijs, worden uitgesloten) mag geen verrassing zijn.
Wij zetten de theorie twee jaar geleden om in de praktijk en hebben het ons nog geen seconde beklaagd. Deze levensstijl is evenwel niet voor iedereen weggelegd. Er is wat moed voor nodig om alle zekerheden overboord te gooien en er vertrouwen voor in de plaats te stellen. Het spreekt voor zich dat wie niet aan zelfreflectie doet en de confrontatie met zichzelf liever uit de weg gaat hier niet meteen blij van wordt.
Het is wel duidelijk dat de schrijvers hun theorie kunnen onderbouwen met zowel eigen ervaringen als een uitgebreide bibliografie die op het einde van het boek werd opgenomen zodat elke geïnteresseerde zich nog verder in het onderwerp kan verdiepen.
Ik heb er geen aandeel bij maar ik gun wel iedereen het plezier dat ik nu samen met mijn jongere medebewoners ervaar mede dankzij dit boek.

Ik raad het daarom iedereen aan zodat elk voor zichzelf kan uitmaken of een fantastisch, verrijkend leven zonder school maar mét een sterke band met 'je kinderen' bij je gezin past of niet.
Veel leesplezier!

Zeer waardevol boek inderdaad. Op mij heeft het boek een diepe indruk nagelaten, soms moest ik wel even slikken (rode pil?)De auteurs zijn haarscherp in hun bewoordingen en radicaal in hun overwegingen. Als je het beste wil voor je kinderen raad ik zeker aan dit boek te lezen, en te herlezen. Als je liever meeloopt met de kudde en dat van je kids ook verwacht, stuur ze dan gewoon naar school zou ik zeggen...

Dit boek is geen boek over huisonderwijs of onscholen (ja, onscholen, niet ontscholen, twee verschillende begrippen, dat zelfs de schrijver als zelfbenoemd expert niet juist krijgt), het is een boek over anarchie en hoe je dit bij je kinderen bijbrengt. Spijtig genoeg zijn er voor Vlaamse huisonderwijzers heel weinig boeken die uit eigen ervaring spreken en ik had gehoopt dat dit er één zou zijn. Spijtig genoeg is dat verkeerd gebleken.

Er zijn weinig Nederlandstalige boeken over dit onderwerp, dus ik was blij dat ik eindelijk eentje gevonden had. In mijn enthousiasme heb ik dit dadelijk besteld en gelezen. Wij geven al enkele jaren zelf huisonderwijs aan onze kinderen, maar je kan nooit genoeg bijleren. Groot was mijn ontgoocheling bij het lezen van het boek. Het is duidelijk dat de auteur in kwestie soms een loopje neemt met de werkelijkheid en dat het motto van het boek ‘de huisonderwijzer’ tegen alles en iedereen lijkt.
Er was een constante negatieve ondertoon en de moeilijke jeugd van de auteur weerklonk doorheen heel het boek. Het anarchisme kroop daarbovenop ook regelmatig naar boven en de weerstand tegen welk gezag dan ook werd in de verf gezet. De auteur heeft geen kaas gegeten van ontwikkelingspsychologie van het kind alhoewel hij daar heel wat over te vertellen heeft.
Ook de getuigenissen van ‘ontscholers’ komen uit Amerikaanse hoek. Nochtans zijn er heel wat oud-unschoolers in Vlaanderen die hun verhaal kunnen doen (voor het inspectie-tijdperk). Het lijkt alsof hij ze gewoon van het internet geplukt heeft.
Ik wil toch ook even opmerken dat de auteur de term ‘ontscholen’ wat vreemd gebruikt. Hij heeft waarschijnlijk de term unschooling letterlijk vertaald, maar in het Nederlands betekent ontscholen de aanpassing die een kind doorloopt om uit het ritme van de school te geraken en terug zijn zelfstandigheid en motivatie herwint.
Op een gegeven moment spreekt hij ook over 'vergeet de wetenschappelijke rapporten' en over onderzoekers als charlatans. Maar daar staat tegenover dat hij toch wel wat wetenschappelijke rapporten aanhaalt. En die dan wel op een eigen manier 'interpreteert'. Ik kon me op geen enkel moment vereenzelvigen met de auteur. Ik heb me door het boek moeten worstelen. Voor mij is dit de grootse miskoop ooit geweest van een boek.